Μαραμένα τριαντάφυλλα!

Μαραμένα τριαντάφυλλα

Χθες βράδυ, άργησα να κοιμηθώ.
Μια μουσική, μια μελωδία γλυκιά
όλο το είναι μου κατέκλυζε,
σαν μια κηλίδα που απλώνεται,
σαν αίμα απ’ ανοικτή πληγή που ρέει.
Κι ήσουν εσύ που τραγουδούσες
τότε, στα πρώτα χρόνια.
Σεπτέμβρης θα’ ταν, θυμάσαι;
Αυτό το βλέμμα, αυτά τα χάδια,
τα τριαντάφυλλα που έπεφταν
όταν εσύ γελούσες.
Κανένα τριαντάφυλλο δεν πέταξα,
όλα τα κράτησα, τα φύτευα στον κήπο.
Κάθε φορά που δείλιαζα,
κάθε φορά που τρόμαζα,
στον μυστικό το κήπο πάντοτε επέστρεφα
κι έπαιρνα θάρρος και ρούφαγα ελπίδα.
Τι κι αν εγέρασε και πάλιωσε το σπίτι;
Τι κι αν μαράθηκαν τα τριαντάφυλλα στον κήπο;
Εσύ, σα ρόδο αέναο ανθισμένο,
θα ‘σαι για πάντα πλάι μου.
Στη θύμηση, στην κάθε μου ανάσα,
μεσ’ στης ψυχής μου τα ανήλιαγα τα βάθη.

Ίων