{Στα κατάρτια της άπνοιας}

Στα κατάρτια της άπνοιας

Μα τι γυρεύεις στο απάνεμο σπήλαιο;

Καταφύγιο χωρίς φεγγάρια.

Αναβλύζουν τα όνειρα.

Δαίμονες ντυθήκαν

για να μπορέσεις να ξορκίσεις

το δόλο της ζωής

την αρπαγή του αγέρα.

Νερό, νερό που σπάζει

στην άκρη της βαθιάς κουφάλας.

Νερό που αναβλύζει

τη λαχτάρα των εφησυχασμένων.

Νερό, καταφύγιο στα κατάρτια της άπνοιας.

Νερό, να ξεπλύνουμε την ξεβαμμένη σκόνη

της ακμής των αετών.

Νερό, νερό

να ξεπλύνουμε την ψυχή μας.

Από τη συλλογή Φαράγγια των Αγγέλων (2008)

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα - Γιάννης Ποδιναράς