{Βαδίζοντας προς το άγνωστο}

 

Ἔρχεται κάποτε ἡ στιγμὴ
ὅπου ἀναγκάζεσαι νὰ τὰ ἐγκαταλείψεις ὅλα...
Τόπο, σπίτι, φίλους, συγγενεῖς,
πεποιθήσεις, βολέματα καὶ στεγανά...
Εἶσαι νεκρός...
Καὶ προχωρᾶς, γυρίζοντας πίσω τὸ κεφάλι...
Πονᾶς γιὰ ὅσα ἐγκαταλείπεις...
Πῶς νὰ δεχτεῖς τὸν θάνατο;
Ὅλα ἀλλάζουν...
Πασχίζεις νὰ ἐπιστρέψεις,
ὅμως συναντᾶς ἐρείπια καὶ φαντάσματα...
Σχίζεις γῆ καὶ οὐρανὸ νὰ ξαναβρεῖς τὰ παλιά σου κομμάτια,
κουρέλια ἀπὸ παλιὰ ἐνδύματα...
Τότε συνειδητοποιεῖς
πὼς εἶσαι νεκρὸς πρὸς ὅλα ὅσα θυμᾶσαι
ἀκόμη καὶ συνάμα ζωντανὸς
σὰν ἕνα νεογέννητο ποὺ μόλις μαθαίνει νὰ ἀναγνωρίζει
τὴν ταυτότητα τῆς ὕπαρξής του...
Βαδίζοντας πρὸς τὸ ἄγνωστο
ἐπιλέγεις...
Ἀνάμεσα στὴ ζωὴ
καὶ τὸν θανατο τοῦ χτές...

Όλγα Κοντομάρη