Η σκόνη του χρόνου!

Δεν παλεύεται ο χρόνος…
Πολλές φορές τον έπιασα από τα μαλλιά
και τον τραβολογούσα
όμως αυτός δεν κρατιόταν , συνεχώς ξεγλιστρούσε…
Ακόμα κι όταν έβαζα περισσότερη δύναμη
να τον σταματήσω κατάφερνε να μου ξεφύγει,
να χαθεί πολύ μπροστά και να με περιπαίζει
χαμογελώντας ειρωνικά..
Κι εγώ έμενα πάντα πίσω κατάκοπος
να κοιτάζω τα χνάρια του,
τα σκαψίματα του, τα σημάδια και τις πληγές
από την μεταξύ μας πάλη…
Το ήξερα τελικά πως τον χρόνο τίποτα δεν τον σταματά….
Όμως έστω κι αν γνωρίζεις το αποτέλεσμα μιας άνισης μάχης
ηδονίζεσαι κοιτώντας και χαϊδεύοντας τις ουλές
από τις αδιάκοπες αναμετρήσεις μαζί του…
Αισθάνεσαι πιο όμορφα τότε επειδή απλά τον αμφισβήτησες
δίνοντας του …έτσι μερικά χαστούκια για να σε σέβεται…
Γιατί μεταξύ μας αυτό που μένει πίσω από τον φευγάτο χρόνο
είναι μερικές δικές μας στάλες αγώνα,
δημιουργίας, αγάπης, ανθρωπιάς κι αξιοπρέπειας…
Είναι μια μορφή νίκης θαρρώ κι αυτή…

«Απ. Αν.»