Τα τρένα εκείνα!

ΤΑ ΤΡΕΝΑ ΕΚΕΙΝΑ

Μου άρεσαν τα τρένα, έτσι γρήγορα που
προσπέρναγαν τα τοπία και όλες τους τις
φωτοσκιάσεις, φτιάχνοντας έτσι μια μαγική
εικόνα τεθλασμένη. Μισόκλεινα τα μάτια και
έμπαινα και γω στη μαγική εικόνα αυτή και
γινόταν ο κόσμος μου όλος , το ανισόπεδο αυτό
πεδίο δράσης μου και αδράνειας. Μου άρεσε να
φτύνω απ τα παράθυρα νερό και να ραίνω τους
κάμπους, οι στάλες καμία φορά πάγωναν στη
μαγική εικόνα και αιωρούνταν στην άχρονη ατμόσφαιρα
και μαζί τους αιωρούμουν και εγώ, και όταν πλησίαζα σε
γέφυρες μόνο, με προσγείωναν τα φτερά που
δανειζόμουν για να εξυπηρετήσω την αμφιταλάντευση μου.
Στα τούνελ πάλι θυμάμαι, έκλεινα εντελώς τα μάτια και
αυτομάτως αναρωτιόμουν που θα βγω.
Μου άρεσαν τα τρένα, ποτέ δεν ήξερα τελικά που
θα με πάνε, δεν ήθελα να ξέρω, δεν χρειαζόταν..
εκείνα τα τρένα τα γρήγορα , εκείνα τα τρένα,
οι δράκοι οι σιδερένιοι που σε έπαιρναν στην
ράχη τους και ταξίδευες στα άδυτα της
παράδοξης φαντασίας σου.
Eκείνα τα τρένα μου έχουν λείψει…

Ελενα Λυμπεροπούλου