Η ζωή που περνά και χάνεται!

Σ' αυτή τη φωτογράφιση ήμουν με τον πατέρα μου...είπα πως θα το απολάμβανε μα ξαφνικά ήθελε να με πάρει να φύγουμε .....ευτυχώς πρόλαβα κάποιες λήψεις! Είχα απογοητευτεί λιγάκι από τη στάση του, γιατί καιρό τώρα του είχα πάρει τ' αυτιά να με πάει σ' αυτό το καρνάγιο καθώς ήταν λιγάκι απομακρυσμένο! Τα καρνάγια είναι πολλών φωτογράφων αγαπημένο θέμα και γω δεν αποτελώ εξαίρεση! Ισως εγώ να το αγαπώ κομμάτι περισσότερο!
Μετά με πήγε σε λιμάνι και μου λέει ...να ...και δω έχει ωραία θέματα! Ετσι κατάλαβα ότι κάτι θυμήθηκε όταν είμασταν στο καρνάγιο και δεν ήθελε να μου το πει!
Στο σπίτι η απορία μου λύθηκε από τη μητέρα μου γιατί της το εκμυστηρεύτηκε! Είχε θυμηθεί λέει τα νιάτα του , την ζωντάνια του και την όρεξη που είχε για δουλειά και λυπήθηκε που έφυγε η ζωή σαν άνεμος! Η δουλειά του πατέρα μου ήταν πολύ σκληρή και δούλεψε από τα 13 του μέχρι και αφού βγήκε στη σύνταξη...θα περίμενε κανείς να χαίρεται που τώρα ξεκουράζεται και πως είναι παράξενο που αναπόλησε τις μουτζούρες και την κακοπάθεια! Ομως μια δεύτερη σκέψη που έκανα ήταν ότι δεν στεναχωρήθηκε γι' αυτό, αλλά για τα χρόνια που φύγανε και δεν γυρίζουν πια!!!
Ηθελα πολλά να του πω ..αλλά δεν βρήκα το κουράγιο, ούτε τα λόγια!