Ω γλυκύ μου έαρ!

 

Είχα πολύ καιρό να βρεθώ ξανά στην αγκαλιά της φύσης. Μετά από τις τελευταίες νεροποντές το χορτάρι ήταν καταπράσινο και ως τα γόνατα. Η Ανοιξη συμβολίζει για μένα την αναγέννηση, την ελπίδα και την ανάσταση. Την ανάσταση όχι μόνο της πλάσης αλλά και των πλασμάτων!
Εκεί που όλα δείχνουν ότι νεκρώθηκαν τσουπ , σκάει ένα χορταράκι, τσουπ κι ένα ανθάκι! Τι να πεις για εκείνη την γενναία μυγδαλιά που αψηφά το κρύο του γδάρτη Μάρτη!
Αρπαξα λοιπόν την μηχανή και αναζήτησα ένα καλό καρέ στα άνθη της μυγδαλιάς.
Πλησιάζοντας την, διέκρινα επισκέψεις!! Η φύση πάει πακέτο με τα ζουν- ζουν !!! Ναι, αλλά εγώ τα ζουν-ζουν τα φοβάμαι. Τσιμπάνε. Μου θυμίζουν τον πόνο!
Σκέφτηκα όμως την γενναιότητα της μυγδαλιάς και πήρα θάρρος!! Ημουν τυχερή γιατί δεν χρειάστηκαν πολλά κλικ!! Η φίλη μας ήταν βουτηγμένη στο νέκταρ και μάλλον ζαλισμένη! :)
Στην επιστροφή το ερευνητικό μου πια μάτι έπεσε πάνω σε μια κόκκινη παρουσία μέσα στο χορτάρι. Θυμάμαι μικρή νόμιζα πως όλα τα κόκκινα ζουζούνια είναι πασχαλίτσες!! Τις λάτρευα τις πασχαλίτσες. Τις έβαζα στα δάχτυλά μου και έπαιζα με τις ώρες! Ομως όταν πλησίαζα πιο κοντά και έβλεπα με δυσαρέσκεια ότι υπάρχει
κι άλλο ζουζούνι με κόκκινο χρώμα που μοιάζει με την πασχαλίτσα στην πιτσιλωτή ράχη αλλά μεγαλύτερων διαστάσεων και λιγάκι πιο τρομακτικό τότε φοβόμουνα πολύ. Φοβόμουνα μήπως πηδήξει πάνω μου και αν πηδήξει πάνω μου τότε εγώ θα πεθάνω γιατί θα μου κοπεί η αναπνοή!!! Ετσι.. το έβαζα στα πόδια!!!
Ακόμη και τώρα δηλαδή τα φοβάμαι τα ζουζούνια που πετάνε πάνω μου!
Ετσι και αυτή τη φορά νόμιζα ότι είναι πασχαλίτσα και θυμήθηκα όλα αυτά! Ομως η ιστορία με την φωτογραφία αποδεικνύεται για άλλη μια φορά θεραπευτική! Για ένα καλό καρέ του ζουζουνίου είπα να ξεπεράσω τους φόβους μου. Δυστυχώς ο μπάμπουρας ούτος, άλλαζε συνεχώς θέση και η δοκιμασία μου αύξανε στο βαθμό δυσκολίας. Τελικά συνειδητοποίησα ότι προσπαθούσε να συνεργαστεί και να μου δώσει το καρέ που επιθυμούσα! Τον ευχαριστώ!
ΚΛΙΚ!!!!!

Angel P