Ειρήνη είναι όταν....

Εἰρήνη, λοιπόν,
εἶναι ὅ,τι συνέλαβα μὲς ἀπ᾿ τὴν ἔκφραση
καὶ μὲς ἀπ᾿ τὴν κίνηση τῆς ζωῆς. Καὶ Εἰρήνη
εἶναι κάτι βαθύτερο ἀπ᾿ αὐτὸ ποὺ ἐννοοῦμε
ὅταν δὲν γίνεται κάποτε πόλεμος.
Εἰρήνη εἶναι ὅταν τ᾿ ἀνθρώπου ἡ ψυχὴ
γίνεται ἔξω στὸ σύμπαν ἥλιος. Κι ὁ ἥλιος
ψυχὴ μὲς στὸν ἄνθρωπο.

(ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἔργο: Δυὸ ἄνθρωποι
μιλοῦν γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου)

Νικηφόρος Βρεττάκος

Αποσύνθεση!

 

 Κοίτα μονάχα το «ησύχασα» να μη σημαίνει «σάπισα» αλλά «άνθισα».
Αλλιώς να μη σωπαίνεις.

Νίκος Κοτσαμπουγιούκης

 

Spring of life!!

Κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο...
Κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνω από την πληγή του
κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της Άνοιξης μέσα στην τσέπη του..

Γιάννης Ρίτσος

{Kαθώς ανεβαίνουνε τα άνθη απ' το χώμα}

 

 Θα φύγει όπως κι οι άλλοι κι ετούτος ο χειμώνας

θα γαληνέψει η θάλασσα, θα γιάνει ο ουρανός

ποιος ξέρει όμως την άνοιξη που η γη αλλάζει χρώμα

και δίνεται στον άνθρωπο για μια καινούργια αρχή

πόσα από τ’ ανθρώπινα θα βρουν την εποχή

καθώς θα ανεβαίνουνε τα άνθη από το χώμα.

Γιώργος Ποταμίτης

 

Beautiful and strange nature!!

 

 Aν χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου
δυο πράγματα μπορεί να έχουν συμβεί
ή περπατούσες πιο ψηλά
ή στην έχουν πάρει από κει.

Γιώργος Ποταμίτης

 

Magic garden!

 

"Αλλιώς ο κόσμος είναι αλλιώς
και ένας ληστής καιρός το σχέδιο έχει κλέψει
Αλλιώς να νιώσει πρέπει αλλιώς
Η ζωή το πρώτο φως για να μπορεί ν' αντέξει...
Πρέπει τα χέρια ν' αγαπούν
αυτά που αγκαλιάζουν
τα αυτιά να μάθουνε να ακούν
αυτά που δεν φωνάζουν...
πρέπει στον κήπο οι διαφορές
ελεύθερες ν' ανθίζουν
για να μπορούν και οι καρδιές
κι αν χάνουν να κερδίζουν..."

Παρασκευάς Καρασούλος

Ω γλυκύ μου έαρ!

 

Είχα πολύ καιρό να βρεθώ ξανά στην αγκαλιά της φύσης. Μετά από τις τελευταίες νεροποντές το χορτάρι ήταν καταπράσινο και ως τα γόνατα. Η Ανοιξη συμβολίζει για μένα την αναγέννηση, την ελπίδα και την ανάσταση. Την ανάσταση όχι μόνο της πλάσης αλλά και των πλασμάτων!
Εκεί που όλα δείχνουν ότι νεκρώθηκαν τσουπ , σκάει ένα χορταράκι, τσουπ κι ένα ανθάκι! Τι να πεις για εκείνη την γενναία μυγδαλιά που αψηφά το κρύο του γδάρτη Μάρτη!
Αρπαξα λοιπόν την μηχανή και αναζήτησα ένα καλό καρέ στα άνθη της μυγδαλιάς.
Πλησιάζοντας την, διέκρινα επισκέψεις!! Η φύση πάει πακέτο με τα ζουν- ζουν !!! Ναι, αλλά εγώ τα ζουν-ζουν τα φοβάμαι. Τσιμπάνε. Μου θυμίζουν τον πόνο!
Σκέφτηκα όμως την γενναιότητα της μυγδαλιάς και πήρα θάρρος!! Ημουν τυχερή γιατί δεν χρειάστηκαν πολλά κλικ!! Η φίλη μας ήταν βουτηγμένη στο νέκταρ και μάλλον ζαλισμένη! :)
Στην επιστροφή το ερευνητικό μου πια μάτι έπεσε πάνω σε μια κόκκινη παρουσία μέσα στο χορτάρι. Θυμάμαι μικρή νόμιζα πως όλα τα κόκκινα ζουζούνια είναι πασχαλίτσες!! Τις λάτρευα τις πασχαλίτσες. Τις έβαζα στα δάχτυλά μου και έπαιζα με τις ώρες! Ομως όταν πλησίαζα πιο κοντά και έβλεπα με δυσαρέσκεια ότι υπάρχει
κι άλλο ζουζούνι με κόκκινο χρώμα που μοιάζει με την πασχαλίτσα στην πιτσιλωτή ράχη αλλά μεγαλύτερων διαστάσεων και λιγάκι πιο τρομακτικό τότε φοβόμουνα πολύ. Φοβόμουνα μήπως πηδήξει πάνω μου και αν πηδήξει πάνω μου τότε εγώ θα πεθάνω γιατί θα μου κοπεί η αναπνοή!!! Ετσι.. το έβαζα στα πόδια!!!
Ακόμη και τώρα δηλαδή τα φοβάμαι τα ζουζούνια που πετάνε πάνω μου!
Ετσι και αυτή τη φορά νόμιζα ότι είναι πασχαλίτσα και θυμήθηκα όλα αυτά! Ομως η ιστορία με την φωτογραφία αποδεικνύεται για άλλη μια φορά θεραπευτική! Για ένα καλό καρέ του ζουζουνίου είπα να ξεπεράσω τους φόβους μου. Δυστυχώς ο μπάμπουρας ούτος, άλλαζε συνεχώς θέση και η δοκιμασία μου αύξανε στο βαθμό δυσκολίας. Τελικά συνειδητοποίησα ότι προσπαθούσε να συνεργαστεί και να μου δώσει το καρέ που επιθυμούσα! Τον ευχαριστώ!
ΚΛΙΚ!!!!!

Angel P

Χορός με τη σκιά μου!

Σαν μπήκα στο σπίτι μου άρχισα να χορεύω..
ο ήχος μιας μπάντας με παρασύρει..
Σκίζω τον τοίχο, βρίσκομαι στους δρόμους
χρωματισμένους εφιαλτικά
κι οι μπάντες να χτυπάνε τους ρυθμούς ξώφρενα
ενώ εγώ χάνομαι μες στο χρόνο..
μόνη, έρημη, αινιγματική..
χάνομαι μέσα από εκεί που ήρθα
αφήνοντας πίσω μου ένα χαμόγελο παντοτινό
στη μνήμη των ανθρώπων.
Γιατί κανείς ποτέ δεν θα γνωρίσει
αν ήρθα , αν έφυγα κι αν πράγματι
υπήρξα κάποτε τυχαία ανάμεσά τους.

Ο πιο τρανός καημός μου!

 

Ὁ πιο τρανός καημός μου

Τὴν ὥρα τὴν ὑπέρτατη ποὺ θὰ τὸ σβῇ τὸ φῶς μου ἀγάλια-ἀγάλια ὁ θάνατος, ἕνας θὲ νὰ εἶν᾿ ἐμένα ὁ πιὸ τρανὸς καημός μου.
Δὲ θὰ εἶν᾿ οἱ κούφιοι λογισμοί, τὰ χρόνια τὰ χαμένα, τῆς φτώχειας ἡ ἔγνοια, τοῦ ἔρωτα ἡ ἀκοίμητη λαχτάρα, μιὰ δίψα μέσ᾿ στὸ αἷμα μου, προγονικὴ κατάρα, μήτε ἡ ζωή μου ἡ ἀδειανὴ συρμένη ἀπ᾿ τὸ μαγνήτη πάντα τῆς Μούσας, μήτ᾿ ἐσύ, χιλιάκριβό μου σπίτι.
Ὁ πιὸ τρανὸς καημός μου θὰ εἶναι πῶς δὲ δυνήθηκα μ᾿ ἐσὲ νὰ ζήσω, ὦ πλάση, πράσινη ἀπάνου στὰ βουνά, στὰ πέλαγα, στὰ δάση, θὰ εἶναι πὼς δὲ χάρηκα σκυφτὸς μέσ᾿ στὰ βιβλία, ὦ φύση, ὁλάκερη ζωή, κι ὁλάκερη σοφία!

Το ποίημα του Κωστή Παλαμά ''Ο πιο τρανός καημός μου'' ανήκει στην ποιητική συλλογή ''Η πολιτεία και η μοναξιά'' (1912).
  

Ακου μιλάει η θάλασσα!

Μη φωνάζεις σε παρακαλώ! Μη φωνάζεις!
'Ολοι οι άνθρωποι φωνάζουν !
Είναι ωραία να μιλάνε σιγά! ...
Άκου !! Μιλάει η Θάλασσα ...
Ξέρεις τι λέει;
Ελευθερία λεει.... Ελευθερία λεει ....

Κατερίνα Γώγου

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου!

 

 

 Εδώ στη γιορτή του πόνου ντύνομαι να μην κρυώνω
του Ουλιάνωφ το μειδιάμα
σαντάλια του Χριστού φορώ στα πόδια μου
πραίτορες βράχοι πάνω μου σωρό
μα εγώ θ' αναστηθώ.

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης

Ρόδο άλικο!

Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρικύμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.

Γιώργος Σεφέρης

{Kαθρέφτης}

Μην κοιτάς σε λάθος μέρη....
Γύρνα μέσα σου!"

Το μέγα δέντρο!

Με χάδι που άπλωνε επάνω μου σαν μέθη
έτσι με άγγιξε η δική σου η ψυχή
κι ύστερα σαν βροχής απαντοχή
που για όσα δίψασα πολύ είχε έρθει να στάξει και στα δυο τα μέσα μου μεγέθη
το μέγα δέντρο που έχω στους ανέμους για αντοχή
κι ενός λυγμού το φύλλο που να τρέμει εντός μου ευρέθη
χωρίς να ξέρω από ποιαν έπεσε εποχή.

Γιώργος Ποταμίτης

{Κοντά σου}

 

Kοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.
Kοντά σου είναι η γαλήνη και το φως.

Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

Kοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά

κι αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.

Kοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι ανύποπτα περνά μες στη ζωή.

Kοντά σου όλα γλυκά κι όλα σα χνούδι,
σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.


Mαρία Πολυδούρη

Τα παράπονά σου στην φαντασία!

Τα παράπονά σου στη φαντασία.
Αυτή εφευρίσκει λάλημα όταν δεν ξημερώνει.
Να την ευγνωμονείς.
Αν η φαντασία δε σκηνοθετούσε υπαρκτόν, θηριώδη τον έρωτα ποτέ καμιά πραγματικότης δε θα μας είχε αγαπήσει.

Κική Δημουλά

A single rose!

 

ΜΟΝΑΞΙΑ

" Χωρίς μοναξιά δεν μπορεί να υπάρξει δημιουργία.
Εξασφάλισα στον εαυτό μου μια μοναξιά που δεν την υποψιάζεται
κανένας. Είναι πολύ δύσκολο σήμερα να είναι κανείς μόνος, επειδή υπάρχουν ρολόγια. Έχετε δει ποτέ Άγιο με ρολόι; Εγώ δεν κατάφερα να βρω κανέναν, ούτε καν μεταξύ εκείνων των αγίων που θεωρούνται προστάτες των ωρολογοποιών "

Pablo Picasso " Σκέψεις για την τέχνη "
σε μετάφραση Αλεξάνδρας Δημητριάδη & Γεράσιμου Ιωαννίδη
εκδ. PRINTA..Αθήνα 2002..

Μαζί ... (σαν όνειρο)

Ελα ΜΑΖΙ να ιδρύσουμε τα όνειρα...
Ελα ΜΑΖΙ να δούμε τη γαλήνη...
Έλα στον ώμο μου να ονειρευτείς...

Οδυσσέας Ελύτης

{Σιωπές υπάρχουν πολλές}

Σιωπές υπάρχουν πολλές...
...Η σιωπή των φίλων,
...η σιωπή που φταίει,
...η σιωπή που απολαμβάνει,
...η σιωπή του σεβασμού...

Kαι κάθε σιωπή έχει κάτι να πει...
...Aυτά που φοβόμαστε,
...Aυτά που ελπίζουμε,
...Aυτά που αγαπάμε,
...Aυτά που ονειρευόμαστε...

Aνώνυμος

Αποδημητικά όνειρα!

Νόστος

Άλλη μια μέρα
μισός στο φως μισός στο σκοτάδι
δεν ξαναγύρισα ποτέ
στον τόπο που γεννήθηκα
κι απ' τον πατέρα μου ούτε μια είδηση.
Ίχνη βημάτων λέξεις αδημιούργητες
το θαύμα κυλάει
πάνω στη χλόη του χρόνου
πριν απ' το τίποτα
συλλέκτης φανταστικών μύθων
και βαθιάς σιωπής
κυματισμός αθωότητας στην απουσία.

Περισσεύουμε στο φως
βιογραφίες αποδημητικών ονείρων
περισσεύoυμε
νότα παράξενη, λευκό πανί στον ορίζοντα
είμαστε το δέρμα του σύμπαντος
κωδικοί πεπρωμένου
στο πολλαπλό τοπίο της εφηβείας..

ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΑΙΤΑΣ " ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΣΥΜΠΑΝ "
ΕΚΔ. ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ ...Αθήνα 2011.

{Tο μυστικό σημείωμα}

      "Eίναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν.
Και τ' άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους.
Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει. Και σαστίζουν...
        Eίναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους.
Xαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι. Αν το 'σκισαν μετά, αν το 'καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. Για να κλείσουν μάτι στο Θεό.
         Xαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της. Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το 'καναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν."


Aλκυόνη Παπαδάκη- Σα χειμωνιάτικη λιακάδα

Της τριανταφυλλιάς τα φύλλα!

"Δεν μπορούν να ζήσουν τα λουλούδια, αν δεν χαρίζουν στις μέλισσες την ψυχή τους..."

Αλκυόνη Παπαδάκη

Orange sky!

" Η φύση επιβάλει τα χρώματα χωρίς αντίρρηση"

Νίκος Καρούζος..

Μυστική επικοινωνία με το τοπίο!

 

Όσοι πονούν κι αγαπούν συνεργάζονται με μυστική επικοινωνία με το τοπίο που βλέπουν, με τους ανθρώπους που σμίγουν και με τα γεγονότα που διαλέγουν.
Γι’ αυτό κάθε άρτιος Ταξιδευτής δημιουργεί πάντα τη χώρα όπου ταξιδεύει..."

Νίκος Καζαντζάκης

Ο βυθός σου!

Χάθηκες
ποῦ στριφογυρνᾶς;

Πέρνα καμιὰ φορὰ ἀπὸ τὸν ὕπνο μου
συνήθως εἶμαι ἐκεῖ
ἐκτὸς ἂν κλαίει τὸ φεγγάρι
ὁπότε βγαίνω στὸ μπαλκόνι
τὸ διότι νὰ ρωτήσω τὶ συμβαίνει.

Πέρνα καμιὰ φορά.
Μπὲς ἀπ᾿ τὸ πλάι στάσου
κάτω ἀπὸ τὸ γεφυράκι τῆς παλάμης μου
ἀπ᾿ ὅπου ἥσυχα κυλάω.
Ἐκτός ἂν ἔχει ὁλότελα μαυρίσει τὸ νερὸ
ἂν ψόφησαν κι οἱ πέτρες
ἂν ἔχει μολυνθεῖ καὶ ὁ βυθὸς
ὁπότε θὰ μὲ βρεῖς
στοῦ σεντονιοῦ τὶς ὄχθες.

Μὴ φοβᾶσαι.
Πάρε μαζὶ σου ἂν θὲς γιὰ σιγουριὰ
καὶ τὴν ἀπαίτηση νὰ μὴ σ᾿ ἀγγίξω διόλου
ἀνανέωσε καὶ τὴ ληγμένη ἄδεια
νὰ σὲ κοιτῶ

καὶ σοῦ ὑπόσχομαι
ἐγκαίρως νὰ ξυπνήσω
ὥστε νὰ μὴ σὲ πάρει εἴδηση
ὁ ὕπνος σου ὅτι λείπεις.

Κική Δημουλά

Αχ η καρδιά μου..

Αχ, η καρδιά μου νοσταλγεί,
τώρα που φεύγει η μέρα,
το ροδινό ξημέρωμα,
τον ήλιο, τον αιθέρα.

Τα παιδικά χαμόγελα,
το κύμα που απαντούσε
στο φλοίσβημα της πρόσχαρης
φωνούλας μας που αχούσε.

Τη βάρκα που λικνίζοταν
στη μέθη μας του ονείρου,
το αβρό τραγούδι που έσμιγε
τη σιγαλιά του απείρου.

Τη χαραυγή που ρόδιζε
τα σεντεφένια πλάτια,
την πεθυμιά την άχραντη
στ' αγγελικά μας μάτια.

Αχ, η καρδιά μου νοσταλγεί,
τώρα που η μέρα σβήνει,
της ομορφιάς το πέρασμα,
τη νειότη που μ' αφήνει.


Μαρία Πολυδούρη

{Όνειρο}

ΟΝΕΙΡΟ

Ἄνθη μάζευα γιὰ σένα
στὸ βουνὸ ποὺ τριγυρνοῦσα.
Χίλια ἀγκάθια τὸ καθένα
κι᾿ ὅπως τἄσφιγγα πονοῦσα.
Νὰ περάσης καρτεροῦσα
στὸ βορηὰ τὸν παγωμένο
καὶ τὸ δῶρο μου κρατοῦσα
μὲ λαχτάρα φυλαγμένο
στὴ θερμὴ τὴν ἀγκαλιά μου.
Ὅλο κοίταζα στὰ μάκρη.
Ἡ λαχτάρα στὴν καρδιά μου
καὶ στὰ μάτια μου τὸ δάκρι.
Μέσ᾿ στὸν πόθο μου δὲν εἶδα
μαύρη ἡ Νύχτα νὰ σιμώνη
κ᾿ ἔκλαψα χωρὶς ἐλπίδα
ποὺ δὲ στἄχα φέρει μόνη.

Μαρία Πολυδούρη

{Η ζωή είναι σύντομη}

«Η ζωή είναι σύντομη, η ζωή δεν είναι πάρα μια στιγμή, ας μην αφήσουμε τη στιγμή να σβήσει άχρωμη και αδειανή. Ποιο είναι το χρέος μας; Να μετουσιώνουμε τη στιγμή σε αιωνιότητα»


Νίκος Καζαντζάκης

{Θεία εικόνα}

Η τελετή γινόταν στη μεγάλη σάλα, μόλις μ' είχαν ξεκρεμάσει απ’ το ηλιοβασίλεμα, με τύλιξαν μ' ένα σεντόνι, μα οι πληγές φάνηκαν στον τοίχο, το πλήθος συνωστίζονταν στις σκάλες, ζητούσε ν' αναστηθώ, μα εγώ έπρεπε να μείνω αγνός από θαύματα, και κρυβόμουν πίσω απ’ τα παλτά των ξένων στο διάδρομο, τρώγοντας τα φύλλα από παλιά ημερολόγια,
το ξημέρωμα ήταν ωχρό πίσω απ’ τις μπουκάλες, βγήκα στο δρόμο και γονάτισα στον πρώτο περαστικό,
_ «γιατί το 'κανες;» με ρωτούσε ο Θεός, είναι ο καιρός της βασιλείας μου...
_ Κύριε, πώς ν' αρνηθώ;» και τότε ο θεός μου 'βαλε στο χέρι αυτό το κλειδί, έτσι μπορώ τώρα ν' ακούω ήρεμος το ανελέητο βήμα πίσω απ’ τον τοίχο, αθέατος μέσα σε όποια θεία εικόνα.
Ήμουν τόσο μονάχος, που τα σκυλιά που με γάβγισαν στο δρόμο ανέβαιναν τώρα μαζί μου στον ουρανό.


Τάσος Λειβαδίτης, Έξοδος

Η σιωπή του δάσους!

Πόση η θλίψη βλέποντας τη μοναξιά των πόλεων και πού το τέλος της διαδρομής τους!
Ονειρεύομαι την αιωνιότητα μέσα στη σιωπή ενός δάσους.
Εάν ο θάνατος ενός ποιητή είναι ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα των επιτευγμάτων του,
τότε το τέλος του ποιήματος είναι η αρχή της εξορίας, Οβίδιε.
Ξέρω πως θα συναντηθούμε στον Παράδεισο
αλλά στην Ιστορία πέφτει αδιάκοπα μία ψιλή βροχή που διαλύει την αιωνιότητα.

Οσίπ Μαντελστάμ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΚΗΣ

Για κάποιο λόγο...

 

Οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας είτε για κάποιο λόγο, είτε για ορισμένο χρόνο, είτε για πάντα.
Όταν ξέρεις αυτό ξέρεις και τι να κάνεις για τον κάθε άνθρωπο. Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για κάποιο λόγο, συνήθως απαντά σε μία ανάγκη μας που με κάποιο τρόπο έχουμε εκφράσει.
Έχει έρθει για να μας βοηθήσει σε μια δυσκολία, να παρέχει καθοδήγηση ή υποστήριξη,
για να μας συνδράμει φυσικά, συναισθηματικά ή πνευματικά.
Μοιάζει Θεόσταλτος και είναι..
Είναι εκεί για το λόγο ακριβώς που τον χρειαζόμασταν..
Μετά, χωρίς να κάνουμε κάτι λάθος και ίσως ακόμα σε μια άβολη στιγμή και παρ' ότι μπορεί να πληγωθούμε, η σχέση θα τελειώσει.
Κάποιος από τους δύο θα πει ή θα κάνει κάτι που θα βάλει τέλος.
Μπορεί ο άνθρωπος αυτός να πεθάνει. Μπορεί απλώς να φύγει μακριά μας.
Κάποιες φορές, μπορεί να ενεργήσει με τέτοιον τρόπο που να μας αναγκάσει να πάρουμε θέση.
Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι η ανάγκη μας βρήκε ανταπόκριση.
Η επιθυμία μας εκπληρώθηκε.
Οπότε η δουλειά του ανθρώπου αυτού τελείωσε και είναι ώρα να προχωρήσουμε.
Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για ορισμένο χρόνο αυτό σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να ωριμάσουμε, να μοιραστούμε και να μάθουμε.
Μπορεί να μας φέρει μια ειρηνική εμπειρία, ή να μας κάνει να γελάμε. Θα μας μάθει να κάνουμε κάτι που δεν κάναμε ως τώρα και πάντως η παρουσία του θα μας δώσει μεγάλη χαρά.
Παρ' ότι μπήκε στη ζωή μας για ορισμένο χρόνο, το έργο του ήταν σπουδαίο..
Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για πάντα, μας διδάσκει μαθήματα ζωής.
Θα μας διδάξει αυτά, πάνω στα οποία πρέπει να χτίσουμε στέρεα συναισθηματικά θεμέλια.
Η δουλειά μας είναι να δεχτούμε το μάθημα. Να αγαπήσουμε τον άνθρωπο αυτό και να εφαρμόσουμε όσα μάθαμε στη σχέση μας μαζί του. Σε όλες τις σχέσεις και όλα τα πεδία της ζωής μας! Λένε ότι, η αγάπη είναι τυφλή, αλλά η φιλία διαισθητική.
Είτε είναι για κάποιο λόγο, είτε για κάποιο χρόνο, είτε για μια ζωή.
Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία αυτής της εμπειρίας.
Σας ευχαριστώ που είστε μέρος της ζωής μου.

(To κείμενο είναι μιας φίλης, με εκφράζει απόλυτα και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας).

Δεν θέλω τίποτα άλλο....

.........παρά να μιλήσω απλά,
να μου δοθεί ετούτη η χάρη.
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές
που σιγά – σιγά βουλιάζει
Και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ
που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπο της
Κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια
γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.

Γιώργος Σεφέρης

The life tree!

"Σου κάνω δώρο την ζωή: ένα εισιτήριο για να ταξιδέψεις
μέσα στην πιο όμορφη περιπέτεια που υπάρχει.
Για να ταξιδέψεις θα πρέπει να "παλέψεις" και θα πρέπει να ξέρεις να ονειρεύεσαι.
Σου εύχομαι να ξέρεις να ονειρεύεσαι , πάντα,
ακόμα και όταν τα όνειρα παύουν να υπάρχουν,
να ξέρεις να μένεις με "κομμένη την ανάσα".
Να μην "παραδοθείς ποτέ, γιατί η παράδοση είναι δειλία.
Να μάθεις να χαμογελάς ενώ σε καίνε τα δάκρυα.
Να ξέρεις να αναπνέεις ακόμη και όταν σου κόβεται η ανάσα.
Να είσαι σε θέση να δίνεις νόημα σε κάθε στιγμή χωρίς νόημα..."

Silvana Stremiz

{De la louna}

" Έλα απόψε να παίξουμε κρυφτό
εγώ θα κρύβομαι σε όσα δεν μπόρεσα να βρω
κι εσύ θα βρίσκεις τι τα έκρυβε από μένα"


Γιώργος Ποταμίτης

Προδομένα όνειρα!

Τα όνειρα είναι σαν τους ανθρώπους.
Ποτέ δεν ξέρεις αν είναι πραγματικό αυτό που βλέπεις.
Κι αν είναι, δεν ξέρεις ποτέ αν μπορείς να το εμπιστευτείς.
Ένα όμως είναι το σίγουρο!!!
Όσοι πρόδωσαν μετάνιωσαν.
Όσοι προδόθηκαν ωρίμασαν!!

Η σκόνη του χρόνου!

Δεν παλεύεται ο χρόνος…
Πολλές φορές τον έπιασα από τα μαλλιά
και τον τραβολογούσα
όμως αυτός δεν κρατιόταν , συνεχώς ξεγλιστρούσε…
Ακόμα κι όταν έβαζα περισσότερη δύναμη
να τον σταματήσω κατάφερνε να μου ξεφύγει,
να χαθεί πολύ μπροστά και να με περιπαίζει
χαμογελώντας ειρωνικά..
Κι εγώ έμενα πάντα πίσω κατάκοπος
να κοιτάζω τα χνάρια του,
τα σκαψίματα του, τα σημάδια και τις πληγές
από την μεταξύ μας πάλη…
Το ήξερα τελικά πως τον χρόνο τίποτα δεν τον σταματά….
Όμως έστω κι αν γνωρίζεις το αποτέλεσμα μιας άνισης μάχης
ηδονίζεσαι κοιτώντας και χαϊδεύοντας τις ουλές
από τις αδιάκοπες αναμετρήσεις μαζί του…
Αισθάνεσαι πιο όμορφα τότε επειδή απλά τον αμφισβήτησες
δίνοντας του …έτσι μερικά χαστούκια για να σε σέβεται…
Γιατί μεταξύ μας αυτό που μένει πίσω από τον φευγάτο χρόνο
είναι μερικές δικές μας στάλες αγώνα,
δημιουργίας, αγάπης, ανθρωπιάς κι αξιοπρέπειας…
Είναι μια μορφή νίκης θαρρώ κι αυτή…

«Απ. Αν.»

Ελπίδα!

Δεν μπορώ να χάσω το μόνο πράγμα που με κρατά ζωντανό:
Την ελπίδα.
Μια λέξη που συχνά βρίσκεται μαζί μας το πρωί,
τραυματίζεται κατά τη διάρκεια της ημέρας
και πεθαίνει κατά το σούρουπο, αλλά ξαναγεννιέται με την αυγή...

Paulo Coelho

Κοίτα εντός σου!

Κοίτα στην άκρη ενός φτερού
κοίτα στα μάτια ενός παιδιού
κοίτα εντός σου και εντός μου
να δεις το μολυβάκι του θεού
πως γράφει το «απανταχού»
στα άπαντα του κόσμου.

Γιώργος Ποταμίτης

Πως να σωπάσω....

Aυτοί που μέρα με τη μέρα πήραν το χρώμα από τη ζωή μας και έφεραν το ασπρόμαυρο που ολοένα μας κυκλώνει, τους λέω πως δεν θα σωπάσω....
τους λέω κι αν θέλουν να με κάνουν να δω τον ήλιο μ' άλλα μάτια η μάνα μου στα ηλιοσκαλοπάτια μ' έμαθε να ζω....
και θα συνεχίσω να βλέπω χρώματα παντού.. μέσα από την ψυχή μου!!

{Tο δίχτυ}

 

Aν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς

 κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει

   μονάχος βρες την άκρη της κλωστής

       κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι....

{A small measure of peace}

Τα καλύτερα φάρμακα για την υγεία του ανθρώπου είναι η ευθυμία και η γαλήνη.


Ανώνυμος

Φύσα φύσα το χρυσαλιφούρφουρο!!!