{Η αντανάκλαση της ζωής}

 Πάντα προτιμούσα την αντανάκλαση της ζωής από την ίδια τη ζωή.


Φρανσουά Τρυφφώ, 1932-1984, Γάλλος σκηνοθέτης

 

 

{Φωτεινά μονοπάτια}

 Πως μπορείς να είσαι χαρούμενος;
Όταν αισθανθείς ότι για να είσαι ευτυχισμένος δεν χρειάζεται να έχεις λύσει όλα τα προβλήματα σου.
Όταν μάθεις να γελάς με τον "σοβαρό" εαυτό σου.
Όταν αποδεχτείς ότι δεν είσαι τέλειος και ότι η αποτυχία είναι ανθρώπινη συνθήκη.
Όταν νιώσεις ότι ο Θεός σε αγαπάει και στην πιο φρικτή σου κόλαση.
Όταν βιώσεις μέσα στην καρδιά σου ότι τίποτα κανένα λάθος, καμία αμαρτία ή αρετή σου δεν είναι μεγαλύτερη απ' την αγάπη του Θεού.
Κι όταν ο Θεός αγαπά σημαίνει ότι ονειρεύεται μέσα σου εκείνα που σήμερα σου φαίνονται απίστευτα να συμβούν αύριο.
Άφησε το Θεό να κάνει όνειρα για σένα ακόμη κι όταν εσύ βλέπεις εφιάλτες, το ξημέρωμα θα σε εκπλήξει.


π. Λίβυος

 

 

{Μια στιγμή ελευθερίας, παρακαλώ!}

 Παράθυρο. Πάντα παράθυρο.
Αποσκευές δεν έχω. Ήταν ασήκωτες και εγώ βιαζόμουν.
Και μια στιγμή ελευθερίας, παρακαλώ!
Ανάσες; Ναι, θα ήθελα δύο. Από τις βαθιές.
Την κρίσιμη ώρα συνήθως ξεμένεις.
Ευχαριστώ. Δεν θα σας χρειαστώ άλλο.
Κρατήστε τα ρέστα. Έχω ήδη εξαργυρώσει τις φοβίες μου.
Αν σας περισσέψουν όμως κίνητρα, θα ήθελα μερικά.
Βλέπετε, ταξιδεύω μόνη. Πάντα μόνη.
Δυσεύρετοι πλέον οι συνταξιδιώτες.

~~~~~~~~~~~~~~
Nατάσσα Αναγνώστου

 

 

{Σαν τις δροσοσταλίδες στα φύλλα}

 Βγήκα και περπάτησα μέσα στη βροχή
κι άκουγα τον άνεμο λες και μου μιλούσε.
Έκλαιγα για σένα και τα δάκρυα μου έγιναν
ένα με τα δάκρυα του ουρανού.
~~~
Κι είπα το παράπονο μου στα δέντρα.
Περίμενα να φανείς μπροστά μου.

Σαν τον ήλιο που βγαίνει…
σαν το ουράνιο τόξο…
σαν τις δροσοσταλίδες στα φύλλα των δέντρων
που μοιάζουν με δάκρυα
μετά τη βροχή…

________________________________________
Από την ποιητική συλλογή
“Μετά τη βροχή” Εκδόσεις Σμυρνιωτάκη 2005

 

 

{Make it rain down, Lord}

 Η βροχή σταμάτησε. Τα δένδρα στάζουν μοναξιά...

Τάσος Λειβαδίτης

 

 

{Φο μπιζού του Φθινοπώρου}

 
Άφησε ο Οκτώβρης ανθισμένα όλα τα φούμαρα
και σείονται ακόμα σαν μετάξια οι κορδέλες
πάνω σε θάμνους κρεμασμένες πλάι στα κούμαρα
σαν ψευδεπίγραφες της άνοιξης ταμπέλες
μα τέτοια άνθη πάντα πνέουνε τα λοίσθια
εντός αμείλικτου Νοέμβρη ποντοπόρου
που αν και άργησε τώρα περνάει τα ίσθμια
για να φορτώσει φο μπιζού του φθινοπώρου.


Γιώργος Ποταμίτης

 

 

{Στο ανάμεσο ουρανού και γης}

 Στο ανάμεσο
ουρανού και γης
Ορίζουν την άβυσσο
νου και ψυχής.

Άγρια
απροσπέλαστα γκρέμια
για ασκητές.
Άγια ευλαβικά γκέμια
για μαχητές.

Τοπία
εγκόσμιας
λησμονιάς.
Μνημεία
παγκόσμιας
κληρονομιάς.


Ελισαίος Kαπαδόπουλος

 

 

{Βροχή ή δάκρυα;}

 Μ' έκλεισε μέσα η βροχή
και μένω τώρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες.

Όμως πού ξέρω αν αυτό είναι βροχή
ή δάκρυα από τον μέσα ουρανό μιας μνήμης;
Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω
τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη,
αυτό βροχή, αυτό δάκρυα.


ΤΟ ΔΙΑΖΕΥΚΤΙΚΟΝ Η' - ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ(απόσπασμα)

 

 

 

{Περί βροχής}

 Όταν δεν νιώθεις το άρωμα της βροχής, κινδυνεύει η ψυχή σου.
Θέλω μια ρωγμή εγώ στην ψυχή, να μπαίνει μέσα η βροχή.
Ένα σηκωμένο κεραμίδι, που να μπορούν να χτίσουν τη φωλιά τους τα πουλιά."
«Τι παλιόκαιρος σήμερα… Βρέχει από το πρωί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η νοσταλγία έχει το άρωμα της βροχής…»
Όποιος πιστεύει πως η λιακάδα φέρνει την ευτυχία, δεν έχει χορέψει στη βροχή....

Αλκυόνη Παπαδάκη

 

 

{Η τελευταία σταγόνα}

 Να βρέχει θέλω όταν. Όχι δυνατά. Μίζερα να βρέχει, αποτυχημένα.. όχι παραπάνω από σταγόνες σαν εκείνες που συμπαραστάθηκαν σε κάθε λιγοστό σημείο της ζωής μου. Σταγόνες θέλω να μεταφέρουν στον ώμο τους με ευλάβεια όλων μαζί των μεγάλων θλίψεων τη μικροσκοπική σωρό, αντί λουλούδια άγριες σταγόνες του αγρού θέλω να με οδηγούν... προφυλαγμένη απ’ τις θανατηφόρες λακκούβες της μακαρίας οδού, όπως προφύλαξα κι εγώ τη μικρότητά τους μην πνιγεί σε μεγάλο ονείρων κατακλυσμό μία σταγόνα, η τελευταία όμως, θέλω να μου δώσει τον δίδυμό της ασπασμό.


Κική Δημουλά " Αλλήλων τα βαρη" (Από τη συλλογή «Τα εύρετρα», Εκδόσεις Ίκαρος, 2010)

 

 

{Μετά τη βροχή}

 Μια νύχτα θα κάνουμε μια μεγάλη σκέψη, αλλά δεν πρέπει να την πούμε πουθενά (είναι η μόνη δικαιοσύνη), ύστερα θα βγούμε στους δρόμους, θα βρέχει κι η βροχή έχει κι εκείνη την ιδιωτική της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε, θ’ αργοπορήσουμε μπροστά σ’ ένα φαρμακείο, μιας κι είμαστε θνητοί και αφού οι ουρανοί γνωρίζουν την αθωότητά μας, τέλος, όπως θα ξημερώνει, θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας, αλλά κανείς δε θα μας γνωρίζει – είναι απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε. Αντίο, λοιπόν. Ας ανοίξουμε την ομπρέλα μας κι ας προσπεράσουμε βιαστικά το τέλος μιας εποχής.


“Βροχή” – Τάσος Λειβαδίτης

 

 

{Kiss the rain}

 «Άκου τι όμορφα που τραγουδάει η βροχή, τι όμορφα που τραγουδάει η καρδιά μας.

 Τ’ όνειρο δε μουσκεύει στη βροχή….»


Γιάννης Ρίτσος

 

 

 

 

Αν με ζητήσει κανείς....

 .... θάλασσα σώσε με..
κάτι να βρεις να τους πεις.


Ελεάνα Βραχάλη

 

 

{Ήταν στη γη μια ακρογιαλιά}

 Τώρα σε τούτο τ' ακρογιάλι περιμένω
ν' αράξει ένας άνθρωπος
ένα υπόλειμμα, μια σχεδία.


Γιώργος Σεφέρης

 

 

{Πλάσματα σκληρά με αρχοντιά}

 Τα δέντρα θέλουνε μια ουσία μες στο χώμα
κι απέραντη έξω στον αέρα ομορφιά.
Μια τόσο ικανή κι απόλυτη συνθήκη
γιατί είναι πλάσματα σκληρά με αρχοντιά.


Χρήστος Θηβαίος

 

 

{Οι δρόμοι του ουρανού}

 Και ίσως αυτές οι λάμψεις τ’ ουρανού τα βράδια
να είναι και η μόνη αντανάκλαση
θαυμάτων που δεν μπόρεσαν να μας εμπιστευθούνε.


Γιώργος Ποταμίτης

 

 

{Ημιτελείς συνομιλίες}

 Νομίζω ότι τίποτα άλλο δεν μας παρηγορεί τόσο πολύ,
όσο η μνήμη ενός φίλου,
η χαρά της εμπιστοσύνης του
ή η τεράστια ανακούφιση να τον εμπιστεύεσαι
με απόλυτη ηρεμία,
ακριβώς επειδή είναι φίλος.
Η ανακούφιση να τον ξαναδούμε αν είναι μακριά και να τον νιώσουμε κοντά μας.
Ν΄ ακούσουμε τη φωνή του και να συνεχίσουμε τις ημιτελείς συνομιλίες.


David Maria Turoldo

 

 

{Της θάλασσας η άπλα}

 
Η απλοχεριά μου έχει της θάλασσας την άπλα, η αγάπη μου το βάθος της. Όσο περισσότερη σου δίνω τόσο περισσότερη μου μένει, γιατί άπειρες είναι και οι δυο.


William Shakespeare «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»

 

 

{... και ατενίζουν τη θάλασσα}

 Όταν ήμουν νέος

Συνήθιζα να ονειρεύομαι κορίτσια

Και βουνά.

Τώρα είναι το νερό που ονειρεύομαι
Γαλήνιο ανάμεσα σε δέντρα, ή κυματίζοντας
Ανέμελα σε μια ακτή

Όπου κίτρινα λιοντάρια βγαίνουν
Νωρίς το ξημέρωμα
Και ατενίζουν τη θάλασσα.


Άλιστερ Κάμπελ

 

 

{Τα εξάηχα των γλάρων}

 Τ’ άσπρα φτερά σας να είχα,
τρελά της θάλασσας πουλιά,
τη λυγμική σας τη λαλιά,
που όλο αναλύεται σ’ εξάηχα,
τ’ άσπρα φτερά σας να είχα,
τρελά της θάλασσας πουλιά!

Να παίζω με τα κύματα,
που μέρα νύχτα σας φιλούν
και σάμπως σκόρπια νήματα
πάνω στη θάλασσα κυλούν, ν
να παίζω με τα κύματα,
που μέρα νύχτα σας φιλούν.


Τα εξάηχα των γλάρων~Τεύκρος Ανθίας, Κύπριος λογοτέχνης

 

 

{Τα ποτάμια του σύμπαντος}

 
Ήπια και πότισα δάση και γέμισα στέρνες.
Το νερό σου περίσσεψε-
Τα ποτάμια του σύμπαντος,
δεν έχουνε κοίτες.
Βυθίζονται.
Τρέχουνε μες από σένα.
Αν μπορούσες να υπάρχεις
έναν αιώνα μετά,
τότε θά 'βλεπες πώς
το φιλί που σου ακούμπησα πάνω στο μέτωπο
έγινε άστρο.


Το νερό και η ευχαριστία , Νικηφόρος Βρεττάκος

 

 

{Θαλασσογραφία}

 
"Τα πρώτα μου χρόνια τ' αξέχαστα τα' ζησα κοντά στ' ακρογιάλι, στη θάλασσα εκεί την ρηχή και την ήμερη, στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη..."


(Από το ποίημα «Μια Πίκρα» του Κωστή Παλαμά)

 

 

Την ξαναβρήκα ! Ποιά;

 Την αιωνιότητα.
Είναι η θάλασσα που σμίγει με τον ήλιο.


Arthur Rimbaud

 

 

{Στη χλωμή δύση αγνάντια}

 

Μάταιη ψυχή, στην ατονία εσπέρας εαρινής,
ενώ θα κλείνεις τα χρυσά φτερά σου πληγωμένη,
την ώρα που σα λύτρωση κάτι θα καρτερείς,
φτωχή καρδιά, θανάσιμα μα αιώνια λυπημένη·

όταν, φτασμένη απάνω στον ορίζοντα, θα ιδείς
μίση να φεύγουν οι έρωτες, χολή τα πάθη σου όλα,
όταν ανέβει από τα εξαίσια τ' άνθη της ζωής
μύρον η απαγοήτευση, ψυχή μου ονειροπόλα

την ώρα την υπέρτατη που θε να θυμηθείς
μ' ένα μόνο χαμόγελο τα φίλα και τα ενάντια --
μάταιη ψυχή, στο πέλαγο, στο αγέρι τι θα πεις;
ω, τι θα πεις, στενή καρδιά, στη χλωμή δύση αγνάντια;

 

Kώστας  Kαριωτάκης

 

 

{Η ψυχούλα του νερού}

 Σα γλάρος μαυροφτέρουγος πετά η ψυχή μου, σμίγει
με την ψυχούλα του νερού
και τηνε πάει ο άνεμος και τηνε πάει το κύμα
κι είναι παιχνίδι του καιρού.


Κώστας Καρυωτάκης

 

 

{Χαίρε, ποτάμι κατάμεστο από τ' αρώματα του Πνεύματος}

 
"Χαίρε χαριτωμένη, ο Κύριος μαζί σου»! Χαίρε συ, η προορισμένη Μάνα του Θεού. Χαίρε συ που ήσουνα διαλεγμένη προαιώνια στο σχέδιο του Θεού· χαίρε το θειότερο της γης βλαστάρι, κατοικία του θείου πυρός, το ιερώτατο αριστούργημα του πανάγιου Πνεύματος, πηγή του ζωντανού νερού, παράδεισε του ξύλου της ζωής, έμψυχο κλήμα του θείου σταφυλιού, που πηγάζεις νέκταρ και αμβροσία, ποτάμι κατάμεστο από τ' αρώματα του Πνεύματος, χωράφι με το θείο στάχυ, ρόδο τόσο φωτεινό, από το παρθένεμα, που αναδίνεις πνοή με την ευωδιά της χάρης, κρίνο βασιλικού φορέματος, αμνάδα που γέννησες τον αμνό του Θεού, κείνον που στις πλάτες του σήκωσε την αμαρτία του κόσμου, εργαστήρι της σωτηρίας μας, συ ανώτερη κι απ' τις αγγελικές δυνάμεις, δούλα και Μάνα Θεού"


Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

 

 

{Είμαστε όλοι στην ακροθαλασσιά}

 Σε προαισθήματα δεν πιστεύω και προλήψεις.
Δε φοβάμαι. Στα δηλητήρια και τις
Συκοφαντίες δεν υποχωρώ.
Θάνατος δεν υπάρχει.
Αθάνατοι όλοι. Αθάνατα όλα.
Μη τον φοβάσαι τον θάνατο στα δεκαεφτά
Μήτε στα εβδομήντα.
Θάνατος δεν υπάρχει. Ούτε σκοτάδι.
Υπάρχει μόνο φως κι αλήθεια.
Είμαστε όλοι στην ακροθαλασσιά κι εγώ
Ένας από αυτούς που τραβούν τα δίχτυα
Όταν μέσα τους πιάνεται η Αθανασία.


Αρσένι Ταρκόφσκι

 

  https://www.lifo.gr/videos/lifo-talks/eimaste-oloi-stin-akrothalassia-o-anastasis-laoylakos-diabazei-ena-poiima-toy

{Σκέψεις}

 Είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε! Γινόμαστε ό,τι σκεφτόμαστε!
Όταν η σκέψη μας είναι αγνή και καθαρή , τότε η χαρά μας ακολουθεί όπως η σκιά μας!


Gautama Buddha

 

 

{Αιματοχυσία εμφυλίου στερεώματος}

Ψηλά είναι κατακόκκινο το βράδυ.
Αιματοχυσία εμφυλίου στερεώματος.

Κική Δημουλά

 

 

 

 

{Η ελπίδα είναι δωρεάν}

 Η ελπίδα είναι ένα λαμπερό φως που κρατά το σκοτάδι μακριά.
Η ελπίδα είναι ένα δροσερό αεράκι μια ζεστή φθινοπωρινή μέρα.
Ελπίδα είναι να παραμένεις θετικός όταν υπάρχουν δυσκολίες.
Ελπίδα είναι να αναζητάς πιο πολλά, όταν οι άλλοι σου λένε ότι έχεις αρκετά.
Ελπίδα είναι να ονειρεύεσαι το αύριο..
Ελπίδα είναι κάτι που τρεμουλιάζει κάτω από τη λύπη..
Ελπίδα είναι κάτι που λαμπυρίζει όταν έχουμε δάκρυα στα μάτια.
Η ελπίδα είναι κάτι όμορφο και ό,τι όμορφο δεν πεθαίνει ποτέ.
Η ελπίδα είναι ελαφριά σαν φτερό στον άνεμο.
Η ελπίδα μας κρατά όλους μαζί.
Η ελπίδα είναι δωρεάν.


Από Δέσποινα Αποστολίδου

 

 

{Το φως και η σκιά του}

 

 Οι περισσότερες σκιές στη ζωή μας δημιουργούνται επειδή εμείς στεκόμαστε μπροστά στο δικό μας φως.


Ralph Waldo Emerson, 1803-1884, Αμερικανός φιλόσοφος
 

 

 

{Διεισδυτικοί ιεροκύρηκες}

 Για μένα τα δέντρα υπήρξαν πάντα οι πιο διεισδυτικοί ιεροκήρυκες. Τα σέβομαι όταν ζουν σε οικογένειες και φυλές, σε δάση και άλση. Και ακόμη περισσότερο τα σέβομαι όταν στέκονται μόνα τους. Είναι σαν τα μοναχικά άτομα. Όχι σαν τους ερημίτες που έχουν αποσυρθεί μακριά για να κρύψουν κάποια αδυναμία τους , αλλά σαν τα υπέροχα μοναχικά άτομα, όπως ήταν ο Μπετόβεν και ο Νίτσε.
Στα ψηλά κλαδιά τους θροΐζει ο κόσμος, ενώ οι ρίζες τους αναπαύονται στο άπειρο. Όμως δεν χάνουν τον εαυτό τους, παλεύουν με όλη τους τη δύναμη για ένα και μόνο πράγμα: να εκπληρώσουν τις ανάγκες τους σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους, να δημιουργήσουν το δικό τους σχηματισμό, να εκπροσωπήσουν τους εαυτούς τους. Τίποτα δεν είναι πιο ιερό, τίποτα δεν είναι πιο υποδειγματικό από ένα όμορφο και δυνατό δέντρο. Όταν ένα δέντρο κόβεται και αποκαλύπτεται η θανατηφόρος πληγή του, μπορεί κανείς να διαβάσει όλη την ιστορία του στο φωτεινό δίσκο του κορμού του: στα δαχτυλίδια του φαίνονται τα χρόνια του, ενώ στα σημάδια του φαίνονται ο αγώνας, τα δεινά , όλες οι ασθένειες, η ευτυχία και η ευημερία, τα δύσκολα χρόνια αλλά και τα ωραία, οι επιθέσεις που άντεξε, οι καταιγίδες που έχει υπομείνει. Και κάθε νέο παιδί του χωριού σίγουρα γνωρίζει ότι το σκληρότερο και το πιο ευγενές ξύλο είναι αυτό που έχει στενότερα δαχτυλίδια, κι ότι εκεί ψηλά στα βουνά και μέσα στο συνεχή κίνδυνο αναπτύσσεται το πιο άφθαρτο, το ισχυρότερο, το ιδανικό δέντρο.

 

 

 

 

{Όποιος στα πόδια έχει φτερά}

 
Τρέχανε τα δάκρυα ενός πουλιού στο όνειρο που είδα
κι όπως γινόνταν θάλασσα θαρρώ πως είπε: «πήδα
και ή θα πετάξεις ή θα πνιγείς σε ενός πελάου πατρίδα».


Γιώργος Ποταμίτης

 

 

{Πληγωμένη ωραιότητα}

 "Μέσα από τα τραύματά μας
γεννώνται τα όμορφα
χαρακτηριστικά του εαυτού μας
Σαν το βασίλεμα του ήλιου
ωραιότητα πληγωμένη
αναδεικνύει τα χρώματα της οδύνης
ο ματωμένος
πυρήνας της ύπαρξής"


Νικήτας Καυκιός~Ψυχολόγος

 

 

Άσπρο ή μαύρο;

 Την ποίησιν ή την δόξα;
την ποίηση
το βαλάντιο ή την ζωή;
τη ζωή
Χριστόν ή Βαραββάν;
Χριστόν
την Γαλάτειαν ή μιαν καλύβην;
την Γαλάτεια
την Τέχνη ή τον θάνατο;
την Τέχνη
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη
την Ηρώ ή τον Λέανδρο;
την Ηρώ
την σάρκα ή τα οστά;
την σάρκα
τη γυναίκα ή τον άνδρα;
τη γυναίκα
το σχέδιον ή το χρώμα;
το χρώμα
την αγάπη ή την αδιαφορία;
την αγάπη
το μίσος ή την αδιαφορία;
το μίσος
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
τον πόλεμο
νυν ή αεί;
αεί
αυτόν ή άλλον;
αυτόν
εσένα ή άλλον;
εσένα
το άλφα ή το ω μέγα;
το άλφα
την εκκίνηση ή την άφιξη;
την εκκίνηση
την χαράν ή την λύπην;
την χαρά
την λύπην ή την ανίαν;
την λύπη
τον άνθρωπο ή τον πόθο;
τον πόθο
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη
ν΄ αγαπιέσαι ή ν΄ αγαπάς;
ν΄ αγαπώ.

Από τη συλλογή Έλευσις (1948) Το γλωσσάρι των ανθέων.
[πηγή: Νίκος Εγγονόπουλος, Ποιήματα Β΄, Ίκαρος, Αθήνα 1985, σ. 140-141]

{The death of Spring}

 Αν σαν έρθει η άνοιξη,
Έχω ήδη πεθάνει
Τα λουλούδια το ίδιο θα ανθίσουν
Και τα δέντρα το ίδιο πράσινα θα’ ναι με την περασμένη άνοιξη.
Η πραγματικότητα δεν με χρειάζεται.



FERNANDO PESSOA
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΑ

{Τα άνθη του γκρεμού}

 Αιωρούνται σαν να τα έβαλε η ζωή να στηθούν στη πτώση. Κρέμονται στις άκρες του βράχου και όμως είναι τόσο σταθερά, τόσο δυνατά, τόσο αρχοντικά, τα άνθη που φυτρώνουν στους γκρεμούς.

Κανείς δεν ξέρει γιατί η φύση τα θέλει εκεί. Τα φυσάει ο άνεμος, τα φλερτάρει ασταμάτητα η βαρύτητα. Μοιάζουν απόμακρα αλλά όλοι θα ήθελαν ένα τέτοιο λουλούδι. Κάτι τόσο σπάνιο. Κάτι τόσο αγέρωχο και συνάμα τόσο λεπτό.

Πως τόση ομορφιά, ρίζωσε σε κάτι τόσο άγονο; Τι να θέλει να πει ο Δημιουργός που τα ζωγράφισε στη πλάση; Τα κοιτάς από χαμηλά γιατί εκεί που είναι σε αναγκάζουν να κοιτάς ψηλά. Στον ουρανό. Θες να δεις ομορφιά στον γκρεμό. Θες να υπάρχουν. Το πιο ευάλωτο δημιούργημα, εκείνο που θα μπορούσες να πατήσεις και να κόψεις, τόσο απλησίαστα όμορφο, να σε περιμένει να δείξεις αφοβία για να το δεις από κοντά αλλά να σου παρέχει την αρμονία της ύπαρξης του από όποια απόσταση.
Έτσι είναι και κάποιοι άνθρωποι. Εκεί, στον γκρεμό. Μόνο που αντί για πτώση, εκείνοι διάλεξαν να ανθίσουν. Δεν μπορείς να ξέρεις το σκοτάδι, τον πόνο, τον θυμό και την αδικία που τους ακολουθεί. Μπορείς όμως να δεις την υπέροχη ψυχή τους καθώς από τα μάτια τους αυλίζει αγάπη παρά το βάρος. Παρά το ότι συνέχεια κάτι τους τραβάει. Εκείνοι διαλέγουν να ριζώσουν ακόμα και στη πέτρα. Ομολογούν τα λάθη τους, δέχονται την ευθύνη τους, εξοστρακίζουν από μέσα τους τον εγωισμό. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι προορισμένοι να πέσουν αλλά να πετάξουν.
Όχι γιατί δεν γονατίζουν. Όχι γιατί δεν τσακίζονται. Όχι γιατί δεν πονάνε. Όχι γιατί δεν θλίβονται. Αλλά γιατί επιλέγουν να ζουν με αγάπη ανεξαρτήτως. Και τότε, κάτι περίεργο συμβαίνει και τους μιλάς και κάνουν τη καρδιά σου να κοιτάξει ψηλά ξανά. Να νιώσει.

Τόσο υπέροχα, σπάνια, λυτρωτικά άνθη είναι οι άνθρωποι που στο γκρεμό ριζώνουν και μετά πετάνε.


Φραντζέσκος Καρπάθιος

{Η αξία της στιγμής}

 Μας διδάσκουν να μετράμε
τα δευτερόλεπτα , τα λεπτά,
τις ώρες, τις ημέρες, τα χρόνια..
αλλά κανείς δεν μας εξηγεί την αξία της στιγμής.


Οscar Wild

 

 

{Στη θάλασσα πριν και μετά}

 
Ἄλλοτε ἡ θάλασσα μᾶς εἶχε σηκώσει στὰ φτερά της
Μαζί της κατεβαίναμε στὸν ὕπνο
Μαζί της ψαρεύαμε τὰ πουλιὰ στὸν ἀγέρα
Τὶς ἡμέρες κολυμπούσαμε μέσα στὶς φωνὲς καὶ τὰ χρώματα
Τὰ βράδια ξαπλώναμε κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα καὶ τὰ σύννεφα
Τὶς νύχτες ξυπνούσαμε γιὰ νὰ τραγουδήσουμε
Ἦταν τότε ὁ καιρὸς τρικυμία χαλασμὸς κόσμου
Καὶ μονάχα ὕστερα ἡσυχία
Ἀλλὰ ἐμεῖς πηγαίναμε χωρὶς νὰ μᾶς ἐμποδίζει κανεὶς
Νὰ σκορπᾶμε καὶ νὰ παίρνουμε χαρὰ
Ἀπὸ τοὺς βράχους ὡς τὰ βουνὰ μᾶς ὁδηγοῦσε ὁ Γαλαξίας
Καὶ ὅταν ἔλειπε ἡ θάλασσα ἦταν κοντὰ ὁ Θεός.


Γιώργος Σαραντάρης

{Μη μου σκοτώνετε της γης το ποίημα'}

 Μη μου σκοτώσετε τα δέντρα.
Μη μου ξεσκίστε αυτές τις θείες σελίδες
που τις γράψανε τ' ασύλληπτο φως
κι ο ασύλληπτος χρόνος
κι όπου σταθώ με περιβάλλουν.
Μη μου σκοτώσετε
της γης το ποίημα!...
Επιστρατέψετε την αιωνιότητα,
ανάβοντας το άστρο: ''Αγάπη''.
Επιστρατέψετε την αιωνιότητα,
ανάβοντας ψηλότερα απ' όλα,
πάνω απ' το έτοιμο βάραθρο,
το άστρο: ''Ανθρώπινο μέτωπο!''.
Σας παρακαλούμε:
Αφήστε μας τα πράγματα.
Μη μας τα καίτε.
Αφήστε τα έντομα
να βρίσκουνε τ' άνθη τους.


Νικηφόρος Βρεττάκος

{Η ψυχή μου και γω}

 
"Καλό σκαρί η ψυχή μου τελικά... Ταξιδιάρικο ...
Το καλύτερο της είναι να ξεκινάει πάντα με απαγορευτικό...
Πόσες και πόσες φορές έχω κοντέψει να πνιγώ μέσα σε φουρτούνες συναισθημάτων...
Αλλά πάντα βρίσκω τον τρόπο να γυρνάω πίσω στο λιμάνι ζωντανή..."


Αλκυόνη Παπαδάκη

 

 

{A little flower}

 Περπάταγα στο δάσος
ολομόναχος,
Δε γύρευα τίποτα,
Μονάχα αυτό που σκεφτόμουν.

Είδα στη σκιά
Ένα μικρό λουλούδι να φυτρώνει,
Λαμπερό σαν αστέρι
Σαν όμορφα μάτια.

Ήθελα να το κόψω
Μα μου είπε γλυκά:
Για να μαραθώ
Πρέπει να με κόψεις;

Το ξέχωσα
Με όλη του τη ρίζα,
Το πήγα στον κήπο
Του όμορφου σπιτιού.

Το φύτεψα ξανά
Σε μια ήσυχη γωνιά,
Τώρα όλο και μεγαλώνει
Όλο και ανθίζει.


(Goethe)

 

 

{Ποδηλατώντας στην πεζή σου πόλη}

 

Χθες το πρωί
σού κλέψαν το ποδήλατο
‘Κλέβεις ποδήλατο, κλέβεις όνειρο’,
σχολίασε κάποιος φίλος ποιητής.


Ποδηλατώντας
μοιραία σημαίνει ‘είσαι ελεύθερη’
Ποδηλατώντας πετάς
μέσα στην πεζή σου πόλη
ξορκίζοντας έτσι
όλους τους αρνητικούς κραδασμούς
της διαβρωμένης ζωής της


(ζωής που οι ίδιοι οι πολίτες της
αφέθηκαν να χάσουν
έχοντας καταντήσει τώρα
αξιοθρήνητα γελοίοι)



ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ~ Έτσι έχουν τα πράγματα

 

 

{Στην άμμο και στα βότσαλα}

 ''Στην άμμο και στα βότσαλα θ’ αφήσω ένα τραγούδι
να τραγουδάει στη θάλασσα και να τη γαληνεύει
να το φιλάει το κύμα της και να το ταξιδεύει
στην άμμο και στα βότσαλα θ’ αφήσω ένα τραγούδι..''


Νάγια Δρακιά

 

 

{Ένα δέντρο μια φορά}

 Ένα παιδί τριανταφυλλί
ήρθε μου πήρε το φιλί
κι έγινε δέντρο αμάραντο
μεσ’ στη παρθένα πλάση.
Δεν τη γνωρίζω την ιτιά από την πέρα όχθη,
δεν την ανάβω τη φωτιά σ’ απρόσιτη κορφή.
Λυθήκανε τα χέρια μου, λύγισε το κορμί μου,
εκεί που δέντρο ατίθασο σκύβει για να λουστεί.
Εκεί που η νύχτα χάνεται μεσ’ στ’ ουρανού τα δάση,
εκεί που εσύ περίμενες τ’ άστρο σου να σβηστεί.
Ποιος θα μπορούσε να το πει
πως ήμουν ήλιος το πρωί
και μια φωτιά τη Δύση.


Βρήκα αυτό το ποίημα με την υπογραφή
Χατζηδάκης

 

 

{Το ποτάμι με τα πολλά μυστικά}

 
ΟΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΑ ΕΥΡΙΣΚΑ ΠΟΤΑΜΙ με πολλά μυστικά στις λόχμες
Μυστικά διαπερατά και διάφανα
ίσως γι’ αυτό καλοκρυμμένα κι ανεξίτηλα
Σε κάθε ανάπαυσή μου σώριαζα μικρές πετρούλες σε κύκλους για να θυμίζουν
πως κάποιος εδώ προϋπήρξε
Κάποιος που μεριμνώντας να ορίσει την περίμετρο του χρόνου δεν σκοτιζότανε
για χρόνο
Ποιος θα μάθαινε άλλωστε πως εγώ ήμουν αυτός που κένταγε το νερό με τόση
μαστοριά και έγραφε στο νερό ιερούς ύμνους απαλά ταράζοντας μόνο μικρές
ανώδυνες δίνες;

Χανόμουν στο δάσος από τον ίδιο καημό που χάνεται κανείς στην πόλη
Τα θηρία ξέρανε πως είμαι λιμασμένος και λιμοκοντόρος και γρυλίζανε
Ωστόσο τα μικρά ζωάκια του δάσους χωρατεύανε για να γελάσουμε
Όταν γονάτιζα νομίζανε πως έκλαιγα και με καλούσαν να χορέψω με το ζόρι
Στριμωχνόμουν στη φωλίτσα τους σαν παλιόφιλος και με φιλεύανε χουρμάδες
Την αυγή κινούσα γι’ άλλες στράτες και με ξεπροβόδιζαν μέχρι να βρω ποτάμι
Όταν βρίσκαμε ποτάμι μου ψιθυρίζανε γλυκά πως ποτάμι δεν υπάρχει
Αν ποτέ στο ταξίδι σου βρεις ποτάμι με φουρτουνιασμένα νερά μου λέγανε μην
τρομάξεις να το διασχίσεις.


Αλέξανδρος Αραμπατζής

 

 

{Under the tree}

 Κάτω από το δέντρο με καρπούς

πορτοκαλί με κόκκινους φραγμούς

χαμηλά περισσεύουν στα παιδιά

ψηλά είναι φανερά τα πιο καλά.


Κοιτάς πάνω ζοφερά

πεινασμένο παιδί απ’ τα παλιά

δεν χορταίνεις την ψυχή

αν δίψασες στην αρχή

γλυκό πιοτό χαμένης στοργής.



Σημάδια πιο βαθιά αφήνουν τα κλαδιά

με φρούτα της χαράς ονείρου καταχνιά

στα δέντρα με καρπούς επάνω στους θεούς

σαν φτάνεις τα ωραία γλυκά μοιραία.



Λήδα Χρόνη

 

 

{Είμαστε όλοι στην ακροθαλασσιά}

 Σε προαισθήματα δεν πιστεύω και προλήψεις.
Δε φοβάμαι. Στα δηλητήρια και τις
Συκοφαντίες δεν υποχωρώ.
Θάνατος δεν υπάρχει.
Αθάνατοι όλοι. Αθάνατα όλα.
Μη τον φοβάσαι τον θάνατο στα δεκαεφτά
Μήτε στα εβδομήντα.
Θάνατος δεν υπάρχει. Ούτε σκοτάδι.
Υπάρχει μόνο φως κι αλήθεια.
Είμαστε όλοι στην ακροθαλασσιά κι εγώ
Ένας από αυτούς που τραβούν τα δίχτυα
Όταν μέσα τους πιάνεται η Αθανασία.



Ζωή, ζωή

του Αρσένι Ταρκόφσκι

 

 

{Η αντανάκλαση της φαιάς ουσίας}

 Γυρεύουμε στον άλλον την αντανάκλαση της φαιάς ουσίας μας.
Υπόθεση διπλού εγωισμού αυτό το αλισβερίσι.


Κική δημουλά

 

 

{H εποχή των σκιών}

 Είμαστε εδώ
Χωρίς να είμαστε
Αναπνέουμε
Περπατάμε
Μισούμε
Αγαπάμε
Αγοράζουμε
Πουλάμε
Μόνο και μόνο
Για να δικαιολογούμε
Την απουσία μας

Πώς μπορεί να ονομάζεται
Ένας κόσμος
Φτιαγμένος από σκιές
Ανύπαρκτων σωμάτων
Οι καθρέφτες αποτυπώνουν
Εντυπώσεις δυνατών ψευδαισθήσεων πόνου

Είμαστε όλοι
Ασθενικά αιμορραγούντα φαντάσματα
Μάταια προσπαθούμε ν’ αφήσουμε τα χνάρια μας
Για την εποχή των πραγμάτων
Που θα ακολουθήσει
Τη δικιά μας εποχή των σκιών.


Γιάννης Αγγελάκας