Αιωρούνται σαν να τα έβαλε η ζωή να στηθούν στη πτώση. Κρέμονται στις
άκρες του βράχου και όμως είναι τόσο σταθερά, τόσο δυνατά, τόσο
αρχοντικά, τα άνθη που φυτρώνουν στους γκρεμούς.
Κανείς δεν ξέρει γιατί η φύση τα θέλει εκεί. Τα φυσάει ο άνεμος, τα
φλερτάρει ασταμάτητα η βαρύτητα. Μοιάζουν απόμακρα αλλά όλοι θα ήθελαν
ένα τέτοιο λουλούδι. Κάτι τόσο σπάνιο. Κάτι τόσο αγέρωχο και συνάμα τόσο
λεπτό.
Πως τόση ομορφιά, ρίζωσε σε κάτι τόσο άγονο; Τι να θέλει να πει ο
Δημιουργός που τα ζωγράφισε στη πλάση; Τα κοιτάς από χαμηλά γιατί εκεί
που είναι σε αναγκάζουν να κοιτάς ψηλά. Στον ουρανό. Θες να δεις ομορφιά
στον γκρεμό. Θες να υπάρχουν. Το πιο ευάλωτο δημιούργημα, εκείνο που θα
μπορούσες να πατήσεις και να κόψεις, τόσο απλησίαστα όμορφο, να σε
περιμένει να δείξεις αφοβία για να το δεις από κοντά αλλά να σου παρέχει
την αρμονία της ύπαρξης του από όποια απόσταση.
Έτσι είναι και κάποιοι άνθρωποι. Εκεί, στον γκρεμό. Μόνο που αντί για
πτώση, εκείνοι διάλεξαν να ανθίσουν. Δεν μπορείς να ξέρεις το σκοτάδι,
τον πόνο, τον θυμό και την αδικία που τους ακολουθεί. Μπορείς όμως να
δεις την υπέροχη ψυχή τους καθώς από τα μάτια τους αυλίζει αγάπη παρά το
βάρος. Παρά το ότι συνέχεια κάτι τους τραβάει. Εκείνοι διαλέγουν να
ριζώσουν ακόμα και στη πέτρα. Ομολογούν τα λάθη τους, δέχονται την
ευθύνη τους, εξοστρακίζουν από μέσα τους τον εγωισμό. Οι άνθρωποι αυτοί
δεν είναι προορισμένοι να πέσουν αλλά να πετάξουν.
Όχι γιατί δεν γονατίζουν. Όχι γιατί δεν τσακίζονται. Όχι γιατί δεν
πονάνε. Όχι γιατί δεν θλίβονται. Αλλά γιατί επιλέγουν να ζουν με αγάπη
ανεξαρτήτως. Και τότε, κάτι περίεργο συμβαίνει και τους μιλάς και κάνουν
τη καρδιά σου να κοιτάξει ψηλά ξανά. Να νιώσει.
Τόσο υπέροχα, σπάνια, λυτρωτικά άνθη είναι οι άνθρωποι που στο γκρεμό ριζώνουν και μετά πετάνε.
Φραντζέσκος Καρπάθιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου