Ο δρόμος προς το κτήμα
Βαδίζω συχνά τούτο το δρόμο. Πότε από το φαρδύ προς το στενό και αντίθετα.
Κυρίως τις Κυριακές. Μόνη.... όπως το τοπίο.
Μα τι λέω μόνη... πάντα αισθάνομαι πως Κάποιος με σκέφτεται.
Μόνη; Μα πρέπει να τρελάθηκα!!!! Λησμόνησα ολωσδιόλου την αχώριστη συντροφιά μου. Την φωτογραφική μου μηχανή!
Ταπεινή ....φιλική... και υπάκουη! Τώρα τελευταία όμως.... γιατί στις αρχές πάλευε να μου πάρει τον αέρα όπως γίνεται με όλες τις σχέσεις και έκανε ότι ήθελε αυτή!
Θαρρώ τελικά πως αυτός ο γόρδιος δεσμός τείνει να γίνει ισόβιος. Αφού και στον ύπνο μου είναι εκεί.
Σκέπη , αχώριστη υποσυνείδητη παρουσία.
Δεν είναι λίγα τα βράδια που ξημερώθηκα με εικόνες , ατέλειωτες εικόνες! Άλλοτε είμαι μια καταξιωμένη φωτογράφος και άλλοτε έχω ξεχάσει τη μηχανή στο σπίτι και ζω τον απόλυτο εφιάλτη.
Ευτυχώς που αυτό τον δρόμο τον ξέρω. Όταν ξυπνήσω και είναι Κυριακή θα πάρω την αχώριστη πιστή μου φίλη και θα τον περάσω στην αιωνιότητα , έτσι απλά και ταπεινά με ένα προσεκτικό κλικ.
Angel P
Υπέροχη φωτογραφία, πανέμορφη ανάρτηση, ουσιαστική και τόσο μα τόσο "ξεσηκωτική" για ν'ασχοληθεί κανείς με τη φωτογράφιση !
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαρούλα μου χαίρομαι τόσο όταν βλέπω σχόλιό σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ και είναι πολύ ωραίο αυτό που λες! Ελα στο κλαμπ... είναι υπέροχη αίσθηση! Φεύγεις σε άλλη διάσταση , ξεχνάς τα πάντα και αφήνεσαι στη στιγμή!