{Ανταύγειες μπλε}

Ο πόθος μπλε
Σε χάδια μπλε
Αγάπη μπλε
Ανταύγειες μπλε
μπλε το φιλί
μπλε απειλή
Μάτια μου μπλε

Η νύχτα ζεί σ’ αυτό το μπλουζ
Θα βάψω γκρι τους ουρανούς
Να αντικρίζεις όπου πας.

Ιφιγένεια Γιαννοπούλου

Τον πόνο σου...

Τὸν πόνο σου...

Τὸν πόνο σου ἐδῶ πέρα μὴ τὸν παρατᾶς,
μὲ μιὰ φροντίδα μητρικὴ ταξίδεψέ τον,
ὅπου ζωή, ὅπου ὄνειρο, στὰ μακρινὰ καὶ στὰ ψηλά·
καὶ πήγαινέ τον ὕστερα καὶ ριζοφύτεψέ τον
ἐκεῖ στὴ χώρα τὴν κατανάκρη τοῦ ἀμίλητου·
στὰ μάτια του συμμάζωξε καὶ θάψε τὴ φωνή του,
κι ἀνίσως δὲ βαστάξουνε τὰ μάτια του καὶ κλείσουνε,
κλεῖσε κ᾿ ἐσὺ τὰ μάτια σου καὶ πέθανε μαζί του.

Κωστής Παλαμάς 

Ἡ ἀσάλευτη ζωή, 1904
Ἅπαντα, τόμ. Γ´, σελ. 158

{ Φίλες }

Οι φιλίες αποτελούν ένα σημαντικό και αναπόσπαστο μέρος της ζωής. 

Είναι όμως γεγονόςότι η φιλία δεν είναι μια εύκολη ή απλή υπόθεση.

{Η φοβισμένη γάτα}

Μια γάτα έρχεται απ' την πόρτα της βεράντας και τρίβεται στα πόδια μου να την ταΐσω.
Αρπάζει το κρέας που της ρίχνω, μα όταν σκύψω για να τη χαϊδέψω, τραβιέται πίσω και μου βγάζει νύχια.
Παράξενο· τα πόδια μου τα εμπιστεύεται,
μόνο τα χέρια μου φοβάται.
Μα ίσως να 'ναι σοφή: από τα πόδια, το πολύ να φάει κλοτσιά, ενώ τα χέρια μπορεί και να την πνίξουν.

Άγρια γάτα·
τάχα δεν ξέρει από χάδια,
ή μήπως ξέρει και γι' αυτό τραβιέται;

Κι εγώ λάτρεψα πόδια, κι εφαγα κλοτσιές·
χάιδεψα χέρια, έφαγα ξύλο.
Μα τη σοφία της γάτας δε μπόρεσα ακόμα να την καταλάβω...

 Ντίνος Χριστιανόπουλος

{Ο δρόμος προς το κτήμα}

Ο δρόμος προς το κτήμα

Βαδίζω συχνά τούτο το δρόμο. Πότε από το φαρδύ προς το στενό και αντίθετα.
Κυρίως τις Κυριακές. Μόνη.... όπως το τοπίο.
Μα τι λέω μόνη... πάντα αισθάνομαι πως Κάποιος με σκέφτεται.
Μόνη; Μα πρέπει να τρελάθηκα!!!! Λησμόνησα ολωσδιόλου την αχώριστη συντροφιά μου. Την φωτογραφική μου μηχανή!
Ταπεινή ....φιλική... και υπάκουη! Τώρα τελευταία όμως....  γιατί στις αρχές πάλευε να μου πάρει τον αέρα όπως γίνεται με όλες τις σχέσεις και έκανε ότι ήθελε αυτή!
Θαρρώ τελικά πως αυτός ο γόρδιος δεσμός τείνει να γίνει ισόβιος. Αφού και στον ύπνο μου είναι εκεί.
Σκέπη , αχώριστη υποσυνείδητη παρουσία.
Δεν είναι λίγα τα βράδια που ξημερώθηκα με εικόνες , ατέλειωτες εικόνες! Άλλοτε είμαι μια καταξιωμένη φωτογράφος και άλλοτε έχω ξεχάσει τη μηχανή στο σπίτι και ζω τον απόλυτο εφιάλτη.
Ευτυχώς που αυτό τον δρόμο τον ξέρω. Όταν ξυπνήσω και είναι Κυριακή θα πάρω την αχώριστη πιστή μου φίλη και θα τον περάσω στην αιωνιότητα , έτσι απλά και ταπεινά με ένα προσεκτικό κλικ.

Angel P

{Λαβύρινθος}

Σηκώνω τα βουνά
γυρνώ τη γη ανάποδα
αφήνω τα στενά
να βγω στο δρόμο άφοβα

τα βήματά μου ψάχνουνε πατρίδα

στα σύννεφα πατώ
τα βράδια που χαρίζομαι
ελεύθερα πετώ
μα πέφτω και τσακίζομαι

τα χρόνια μου περνάω στην παγίδα.

Η ξενιτιά είναι μέσα μου
την έχω σαν αντρέσσα μου
και τ΄όνομά μου ξένος
Ο κόσμος πάει κι έρχετα
κανένας δεν με σκέφτεται
απ΄όλους ξεχασμένος

Η ξενιτιά είναι μέσα μου
και στο λαβύρινθο αυτό
νιώθω χαμένος.

Εδώ που την καρδιά
καρδιά την λένε άδικα
τα σύνορα κλειστά
αλλά κι αυτά πως διάβηκα

μ΄αφήσανε μονάχο μες τα ξένα

Η ξενιτιά είναι μέσα μου
και στο λαβύρινθο αυτό
νιώθω χαμένος.

Στίχοι: Γ. Παπαδόπουλος

{Ο περίπατος της ψυχής}

Παίρνω και βγάζω περίπατο την ψυχή μου
κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελο της.

Νικηφόρος Βρεττάκος

{Το μονοπάτι της ζωής}

Δεν έχει σημασία ποιο μονοπάτι θα διαλέξεις. Υπάρχουν ένα εκατομμύριο μονοπάτια και όλα είναι ίδια γιατί δεν οδηγούν πουθενά. Αρκεί το μονοπάτι να το ακολουθήσεις χωρίς φόβο και χωρίς φιλοδοξία. Και αρκεί το μονοπάτι να έχει καρδιά.

Κάρλος Καστανέντα

{Βαδίζοντας μαζί σου}

Να μου κρατάς το χέρι, να περπατάμε μαζί.
Να με κρατάς αγκαλιά, να μη με φοβίζει ο κόσμος.
Αυτό θέλω.. Αυτό το τόσο Μεγάλο, το τόσο Λίγο, το τόσο Απλό..
Που είναι Ολα, που είναι Τίποτα!

{Όταν έρθει το καλοκαίρι}

Δεν είναι που αλλάζουν οι καιροί.
είναι που εμείς μένουμε ίδιοι.
Δεν είναι που χάθηκε το καλοκαίρι.
είναι που έφυγαν εκείνοι που αγάπησες.

Δεν είναι που αλλάζουν οι καιροί,
είναι που σκλήρυνε η ψυχή μας.
Δεν είναι που χάθηκε η άνοιξη,
είναι που έσβησαν της νιότης μας οι ελπίδες.

Δεν είναι που αλλάζουν οι καιροί...
Είναι που έμαθες αργά, πως τη ζωή που χάνεται
πίσω δε φέρνουν οι εποχές.
Μα το λεπτό που ζούμε, σα να ‘ναι το μοναδικό.
Σαν αύριο να μη ζούμε!

© Στέβη Σαμέλη

{Αγάπης άνθισμα}

Κι αν κάποτε βρεις την αγάπη,
υποδέξου τη με σεβασμό
και θα σου υποκλιθεί.
Μίλησέ της τρυφερά, σιγανά,
μάζεψε χαμόγελα αγκαλιές,
φιλιά δροσάτα και χάδια γλυκά.
Κράτα τη στο φως,
δώς της ορίζοντες ανοιχτούς,
να λάμπει πάντα, να φεγγοβολά.
Πότισέ την αλήθειες,
ν' ανθίσει, να μοσχομυρίσει,
ρίζες, βάσεις γερές, να χτίσει.

Γεωργία Σπάλα

{Άνθισε το αφανέρωτο}

Έβγαλε ανθάκια το αφανέρωτο
δεν φαίνονται ακόμα
μα μπορείς να τα μυρίσεις!

Γιώργος Ποταμίτης