{Ένα δέντρο μια φορά}

 Ένα παιδί τριανταφυλλί
ήρθε μου πήρε το φιλί
κι έγινε δέντρο αμάραντο
μεσ’ στη παρθένα πλάση.
Δεν τη γνωρίζω την ιτιά από την πέρα όχθη,
δεν την ανάβω τη φωτιά σ’ απρόσιτη κορφή.
Λυθήκανε τα χέρια μου, λύγισε το κορμί μου,
εκεί που δέντρο ατίθασο σκύβει για να λουστεί.
Εκεί που η νύχτα χάνεται μεσ’ στ’ ουρανού τα δάση,
εκεί που εσύ περίμενες τ’ άστρο σου να σβηστεί.
Ποιος θα μπορούσε να το πει
πως ήμουν ήλιος το πρωί
και μια φωτιά τη Δύση.


Βρήκα αυτό το ποίημα με την υπογραφή
Χατζηδάκης

 

 

{Το ποτάμι με τα πολλά μυστικά}

 
ΟΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΑ ΕΥΡΙΣΚΑ ΠΟΤΑΜΙ με πολλά μυστικά στις λόχμες
Μυστικά διαπερατά και διάφανα
ίσως γι’ αυτό καλοκρυμμένα κι ανεξίτηλα
Σε κάθε ανάπαυσή μου σώριαζα μικρές πετρούλες σε κύκλους για να θυμίζουν
πως κάποιος εδώ προϋπήρξε
Κάποιος που μεριμνώντας να ορίσει την περίμετρο του χρόνου δεν σκοτιζότανε
για χρόνο
Ποιος θα μάθαινε άλλωστε πως εγώ ήμουν αυτός που κένταγε το νερό με τόση
μαστοριά και έγραφε στο νερό ιερούς ύμνους απαλά ταράζοντας μόνο μικρές
ανώδυνες δίνες;

Χανόμουν στο δάσος από τον ίδιο καημό που χάνεται κανείς στην πόλη
Τα θηρία ξέρανε πως είμαι λιμασμένος και λιμοκοντόρος και γρυλίζανε
Ωστόσο τα μικρά ζωάκια του δάσους χωρατεύανε για να γελάσουμε
Όταν γονάτιζα νομίζανε πως έκλαιγα και με καλούσαν να χορέψω με το ζόρι
Στριμωχνόμουν στη φωλίτσα τους σαν παλιόφιλος και με φιλεύανε χουρμάδες
Την αυγή κινούσα γι’ άλλες στράτες και με ξεπροβόδιζαν μέχρι να βρω ποτάμι
Όταν βρίσκαμε ποτάμι μου ψιθυρίζανε γλυκά πως ποτάμι δεν υπάρχει
Αν ποτέ στο ταξίδι σου βρεις ποτάμι με φουρτουνιασμένα νερά μου λέγανε μην
τρομάξεις να το διασχίσεις.


Αλέξανδρος Αραμπατζής

 

 

{Under the tree}

 Κάτω από το δέντρο με καρπούς

πορτοκαλί με κόκκινους φραγμούς

χαμηλά περισσεύουν στα παιδιά

ψηλά είναι φανερά τα πιο καλά.


Κοιτάς πάνω ζοφερά

πεινασμένο παιδί απ’ τα παλιά

δεν χορταίνεις την ψυχή

αν δίψασες στην αρχή

γλυκό πιοτό χαμένης στοργής.



Σημάδια πιο βαθιά αφήνουν τα κλαδιά

με φρούτα της χαράς ονείρου καταχνιά

στα δέντρα με καρπούς επάνω στους θεούς

σαν φτάνεις τα ωραία γλυκά μοιραία.



Λήδα Χρόνη

 

 

{Είμαστε όλοι στην ακροθαλασσιά}

 Σε προαισθήματα δεν πιστεύω και προλήψεις.
Δε φοβάμαι. Στα δηλητήρια και τις
Συκοφαντίες δεν υποχωρώ.
Θάνατος δεν υπάρχει.
Αθάνατοι όλοι. Αθάνατα όλα.
Μη τον φοβάσαι τον θάνατο στα δεκαεφτά
Μήτε στα εβδομήντα.
Θάνατος δεν υπάρχει. Ούτε σκοτάδι.
Υπάρχει μόνο φως κι αλήθεια.
Είμαστε όλοι στην ακροθαλασσιά κι εγώ
Ένας από αυτούς που τραβούν τα δίχτυα
Όταν μέσα τους πιάνεται η Αθανασία.



Ζωή, ζωή

του Αρσένι Ταρκόφσκι

 

 

{Η αντανάκλαση της φαιάς ουσίας}

 Γυρεύουμε στον άλλον την αντανάκλαση της φαιάς ουσίας μας.
Υπόθεση διπλού εγωισμού αυτό το αλισβερίσι.


Κική δημουλά

 

 

{H εποχή των σκιών}

 Είμαστε εδώ
Χωρίς να είμαστε
Αναπνέουμε
Περπατάμε
Μισούμε
Αγαπάμε
Αγοράζουμε
Πουλάμε
Μόνο και μόνο
Για να δικαιολογούμε
Την απουσία μας

Πώς μπορεί να ονομάζεται
Ένας κόσμος
Φτιαγμένος από σκιές
Ανύπαρκτων σωμάτων
Οι καθρέφτες αποτυπώνουν
Εντυπώσεις δυνατών ψευδαισθήσεων πόνου

Είμαστε όλοι
Ασθενικά αιμορραγούντα φαντάσματα
Μάταια προσπαθούμε ν’ αφήσουμε τα χνάρια μας
Για την εποχή των πραγμάτων
Που θα ακολουθήσει
Τη δικιά μας εποχή των σκιών.


Γιάννης Αγγελάκας

{Στο ποτάμι της ομορφιάς}

 Κι ακούστε!
Πρέπει κι ο άνθρωπος, κάθε φορά που θέλει
να ξαναβρεί τα νιάτα του, να ’ρχεται στο ποτάμι
της ομορφιάς να λούζεται.


Κωστής Παλαμάς
 

 

 

{Τι είπε η πεταλούδα;}

 “…Το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό, είπε η πεταλούδα. Πρέπει να έχεις λιακάδα, ελευθερία και ένα μικρό λουλούδι…”


~ Hans Cristian Andersen ~

{Φρέσκο σαν άκοπο}

 Είδα στον ύπνο μου, πως μίκρυνες.
Πως έγινες ένα τριαντάφυλλο κόκκινο,
Φρέσκο, σαν άκοπο. Σ’ είχα
στο χέρι μου, τάχα, και πήγαινα,
πήγαινα –
Πέρασα κι άφησα
δεξιά τον Ταΰγετο. Στάθηκα μόνο,
τον κοίταξα λίγο, ξαναπήρα τον δρόμο μου κι’ όλο
πήγαινα, πήγαινα –
Πού να σε βάλω;
Όλη η γής είναι στήθος μου.


Νικηφόρος Βρεττάκος