Ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές. Τους τροπαιούχους.
Αγάπησα τους μοναχικούς. Τους ορειβάτες.
Τους κουρασμένους παλιάτσους.
Αγάπησα αυτούς που έχουν ένα στυφό χαμόγελο
και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί
για να ενωθούν ξανά με τη ζωή.
Αυτούς που όταν γλιστρήσουν στη λακκούβα με τα λασπόνερα
γελάνε με το χάλι των ποδιών τους.
Καθόλου δεν λυπάμαι που με πέταξε έξω από την δεξίωση ο πορτιέρης
γιατί δεν φορούσα το κατάλληλο ένδυμα.
Λυπάμαι μόνο που σπατάλησα πολύτιμο χρόνο
ψάχνοντας τις λάθος διευθύνσεις, που μου είχανε χώσει στην τσέπη διάφοροι επιτήδειοι.
Θυμάμαι ακόμα εκείνο τον γλάρο τον μοναχικό.
Πετούσε γρήγορα προς την αντικρινή στεριά,
σα να ήθελε να γλιτώσει από το βλέμμα του Θεού.
Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη θάλασσα, τόσο απόλυτα, τόσο αλαζονικά γαλάζια.
Αλκυόνη Παπαδάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου