{Όμοιες στιγμές}

Την μιαν μονότονη ημέρα άλλη μονότονη απαράλλαχτη ακολουθεί.
Τα ίδια πράγματα θα ξαναγίνουν πάλι ,
οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφήνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα
αυτά που έρχονται, κανείς εύκολα τα εικάζει
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα
και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μην μοιάζει.


Κώστας Καβάφης

{Της γης ταξίδια}

Αγάπης φως της γης ταξίδια

Μαύρα παράξενα παιχνίδια.

Στο φως του ήλιου θ' ακουμπήσω

Το καλοκαίρι να μυρίσω.


Φίλιππος Πλιάτσικας

{Ταπεινό & ταπεινωμένο}

Λεν πως τα ταπεινά αγριολούλουδα του κόσμου μυρίζουν
πιο γλυκά σαν τα ποδοπατούνε, παρά σαν μόνα ανθίζουν.


Oscar Wilde

{Η χαρά δίνει ύψος}

Η θλίψη δίνει βάθος. Η χαρά δίνει ύψος.
Η θλίψη δίνει ρίζες. Η χαρά δίνει κλαδιά.
Η χαρά είναι σαν ένα δέντρο που σκαρφαλώνει στον ουρανό.
Η θλίψη είναι σαν ρίζες που προσπαθούν να φτάσουν στον πυρήνα της γης.
Και τα δύο είναι απαραίτητα. Και όσο πιο ψηλό είναι το δέντρο, τόσο πιο βαθιές είναι οι ρίζες του.


OSHO

{Μνήμες από πέτρα}

Να ήτανε, λέει,
οι μνήμες από πέτρα
και μ’ αυτές να χτίζαμε.

Γιώργος Ποταμίτης

{Δέηση στο ακρογιάλι}

Δική σου ἡ θάλασσα κι ὁ ἀγέρας
μ᾿ ἕνα ἄστρο κρεμασμένο στὸ στερέωμα,
Κύριε, δὲ ξέρουνε πῶς εἴμαστε
ὅ,τι μποροῦμε νὰ εἴμαστε
γιατρεύοντας τὶς πληγές μας μὲ τὰ βότανα
ποῦ βρίσκουμε πάνω σὲ πράσινες πλαγιὲς
ὄχι ἄλλες, τοῦτες τὶς πλαγιὲς κοντά μας,
πῶς ἀνασαίνουμε ὅπως μποροῦμε ν᾿ ἀνασαίνουμε
μὲ μιὰ μικρούλα δέηση κάθε πρωὶ
ποῦ βρίσκει τ᾿ ἀκρογιάλι ταξιδεύοντας
στὰ χάσματα τῆς μνήμης.


Υστερόγραφο - Γιώργος Σεφέρης.

{Moment of peace}

Σα φύλλα
τα χέρια σου κουνάνε
χαιρετούν
να δείξουν
το μονοπάτι
τη ρεματιά
τα πλατάνια
να δώσουν πίσω
το αίμα
να με ξεχάσουν.


Φοίβη Γιαννίση

{Σε ψάχνω}

Μα τόσο μπερδεμένο πράμα λοιπόν είναι η αγάπη
που να μην μπορέσει ένα φτωχό πλάσμα
να ξεδιαλύνει τα λόγια του;
Και τόσο απέραντος είναι ο κόσμος που να μη σε βρίσκω;



Μενέλαος Λουντέμης

{Φυλάκισα τα ρόδινα}

Πλάθοντας άνθη ανώφελα,
λησμόνησα να ζήσω.
Πίσω από των βιβλίων τα κάγκελα
φυλάκισα τα ρόδινα
των ημερών μου πρόσωπα.


Γιάννης Ρίτσος

{Sign of hope}

 

Πρέπει να αποδεχτούμε την πεπερασμένη απογοήτευση αλλά ποτέ την ατελεύτητη ελπίδα.


Martin Luther King

{Όνειρο μέσα στο όνειρο}

Όλα όσα βλέπουμε ή φαίνονται
δεν είναι παρά ένα όνειρο μέσα στο όνειρο.

Edgar Allan Poe

{Για να σου μάθω μοναξιά}

«Έγινε λίμνη η μοναξιά
έγινε λίμνη η στέρηση
ανέγγιχτη κι αχάραχτη.»


Γιώργος Σεφέρης

{Απρόσεκτη 'Ανοιξη}

Ήταν μια απρόσεχτη άνοιξη
που άφηνε όπου τύχαινε τα πράγματά της.

Κώστας Μόντης

{Φως μες στο σκοτάδι}

Είναι μερικοί
εκεί κοντά στα μεσάνυχτα,
που ξύνουν το σκοτάδι με τα νύχια τους
και βρίσκουν κομμάτια φως.


Α.Π

{Σ΄εκείνες τις άλλες}

Θέλω σήμερα να κάνω μια διαφορετική προσέγγιση στην όμορφη αυτή αφιερωμένη μέρα και γιορτή προς το ιερό πρόσωπο της μάνας και να αφιερώσω την ανάρτησή μου όχι μόνο σ΄αυτές τις ευλογημένες γυναίκες που αξιώθηκαν της μητρότητας αλλά και σε εκείνες τις άλλες, που δεν τα κατάφεραν να γευτούν και να αποκτήσουν αυτό το μεγάλο και θείο δώρο.
Σ΄αυτές που αναρωτήθηκαν πόσο μεγάλος είναι ο πόνος της γέννας, πόση η χαρά όταν παίρνουνε πρώτη φορά το μωρό τους στην αγκαλιά τους; Πως να είναι η μωρουδίστικη μυρουδιά, το δέσιμο στο θηλασμό; Σ΄αυτές που άκουσαν από τα σκληρά χείλη του επιστήμονα ότι δεν μπορούν να γίνουν μάνες , που εκπλιπαρούσαν τον Θεό να λύσει τη σιωπή Του.
Σ΄αυτές που δεν ξέρουν τι μάνες θα γινόντουσαν . Καλές ; στρυφνές , σκληρές; Τι μορφή θα είχε το βλαστάρι τους ; Θα τους έμοιαζε; Ολα αυτά ποιος θα τα απαντήσει;
Πάντα ευχαριστώ τον Θεό που μεγάλωσα με μια μητέρα αυστηρή , που όμως θα έδινε και τη ζωή της για μένα , μου συμπαραστέκεται ακόμα και τώρα που θα έπρεπε εγώ να είμαι στήριγμα γι΄αυτή και επίσης ευγνωμονώ τον Θεό που για κάποιο λόγο δεν με ευλόγησε να γίνω μητέρα για τον λόγο προστασίας ή διδαχής που μόνος Εκείνος γνωρίζει.
Μαμά, πεινάω μαμά,
φοβάμαι μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες του κόσμου και σ' εκείνες τις άλλες.

{Θάλασσα, απόλυτα αλαζονικά γαλάζια}

Ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές. Τους τροπαιούχους.
Αγάπησα τους μοναχικούς. Τους ορειβάτες.
Τους κουρασμένους παλιάτσους.
Αγάπησα αυτούς που έχουν ένα στυφό χαμόγελο
και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί
για να ενωθούν ξανά με τη ζωή.
Αυτούς που όταν γλιστρήσουν στη λακκούβα με τα λασπόνερα
γελάνε με το χάλι των ποδιών τους.
Καθόλου δεν λυπάμαι που με πέταξε έξω από την δεξίωση ο πορτιέρης
γιατί δεν φορούσα το κατάλληλο ένδυμα.
Λυπάμαι μόνο που σπατάλησα πολύτιμο χρόνο
ψάχνοντας τις λάθος διευθύνσεις, που μου είχανε χώσει στην τσέπη διάφοροι επιτήδειοι.
Θυμάμαι ακόμα εκείνο τον γλάρο τον μοναχικό.
Πετούσε γρήγορα προς την αντικρινή στεριά,
σα να ήθελε να γλιτώσει από το βλέμμα του Θεού.
Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη θάλασσα, τόσο απόλυτα, τόσο αλαζονικά γαλάζια.

Αλκυόνη Παπαδάκη.

 

{Χώρος που χωρά το αχώρητο}

Νυμφικές προσελεύσεις εν τω μέσω της νυκτός. Μορφές που μας περιέχουν. Σέλας ευλαβείας, εγκατοίκηση του οικείου, αέρας ευδοκίας. Δόξα Σταυρού.
Χώρος που χωρά το αχώρητο. Αδιάδοχος χρόνος. “Βίος ασωμάτων”.
Αίσιες φωνές. Ευχές υπέρ των μισούντων και αγαπόντων ημάς. Καρδιές σαν αποστάγματα κεριών, ψυχές σαν θυμιάματα, μάτια ως υετός υδάτων.
Περίπτερα πυρός εν μέσω θυγατέρων Ιερουσαλήμ.
Σφραγίδες καταλλαγής. Κόμες που σιωπούν. Λίκνα ομολογίας και μήτρες οικτιρμών. ΑΣΥΛΑ ΥΜΝΩΝ. Τοπία της ευγνωμοσύνης και της συγγνώμης. Μητρικά μέτρα, αναστημένες σημασίες, έκλαμπρα βάθη. Προσοικειώσεις του απορρήτου. Διαβίβασις επί το αόριστον. Αγωγή προς τα άχραντα.
Κυματούνται μου τα σπλάχνα, ου χωρεί μου την χαράν η ψυχή.



Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας

{Φύσα ψυχή μου}

Κάποιες φορές με επισκέπτεται η θλίψη.. της χαμογελάω, την φιλεύω, και λέω στον εαυτό μου: θα περάσει κι αυτό. Άλλες φορές, με επισκέπτεται μια μεγάλη, και ανείπωτη χαρά...

της χαμογελάω, τη φιλεύω, και θυμίζω στον εαυτό μου: θα περάσει κι αυτό. Γι' αυτό χαμογελώ πάντα, επειδή όλα είναι παροδικά.


Γέροντας Νικόδημος

{Αχ, ζωή}

Να σέβομαι τη λογική
τα συναισθήματα να πνίγω
κρυφά να γίνομαι παιδί
να ξαναπαίζω λίγο

Αχ ζωή, κάτι μου κρύβεις κάτι μαγικό που το ποθώ
πως περνάς και νιώθω να το αγγίζω όσο το απωθώ

Να λέω το πικρό γλυκό
να 'χω δυό πόδια για να βγαίνω
καφέ να πίνω στο σταθμό
να μην πηδάω στο τραίνο.


Γιάννης Τσατσόπουλος

{Μάημ' Μάημ'}

Κι αν ήρθε νύχτα παγερή
θα ξημερώσει χαραυγή
μη σας τρομάζει η παγωνιά
λαλάτε τη λευτεριά

Μάη, Μάη, χρυσομάη,
τί μας άργησες Μάημ' και δε φάνηκες;
Να μας φέρεις τα λουλούδια και την Άνοιξη
σήκω λούσου κι άλλαξε.


Πάνος Τζαβέλας

{Ποιος σκότωσε τα παραμύθια;}

Κάθε Μάη τα βουνά βάφονται ροζ και τα αεροπλάνα πέφτουν σε πειρατικές μαύρες τρύπες. Ο αυτοκράτορας ταλαντεύεται κρεμασμένος στην ελιά. Το ξίφος του είναι θαμμένο στη σιωπηλή σου γη.
Μαζεύω τα σημάδια.
Το γκρεμισμένο σπίτι δεν χωράει στις τσέπες μου. Μασάω μαστίχα στάχτης και περσινούς πυρετούς. Οι ορίζοντες θαμπώνουν αλλά απάντηση δεν παίρνω.
Ποιος σκότωσε τα παραμύθια;


Μαρία Στρίγκου