{Τα λαβωμένα δέντρα}

Να μ' αγαπάς σαν δυνατή
κι αχόρταγη φωτιά,
που καίει κι ονειρεύεται
τα λαβωμένα δέντρα.


Δημήτρης Παπαχαραλάμπους

{Η μέρα τελειώνει όμορφα}

Τα ηλιοβασιλέματα αποδεικνύουν πως , ό,τι και να συνέβη στο πέρασμα της μέρας , τελικά εκείνη τελειώνει όμορφα.


Kristen Butler

{Μη με κλειδώνεις}

Μην κλείνεις την πόρτα της ψυχής σου να σε χαρώ.. Μουσαφίρης είναι και η χαρά...
Αν βρει την πόρτα αμπαρωμένη φεύγει.


Αλκυόνη Παπαδάκη

{Καλύτερα ένα αστέρι παρά μια λάμπα}

Μία νεαρή πεταλούδα εκεί που πετούσε ανάλαφρα κάποιο απόγευμα, είδε ένα αστέρι και το ερωτεύτηκε παράφορα. Αναστατωμένη γύρισε σπίτι, λαχταρώντας να πει στην μητέρα της ότι είχε ανακαλύψει τι θα πει αγάπη.
_Ανοησίες! Ήταν η ψυχρή απάντηση που εισέπραξε, "τα αστέρια δεν έγιναν για να πετάνε οι πεταλούδες γύρω τους". Για βρες καλύτερα καμιά κολώνα ή κανένα αμπαζούρ για να ερωτευτείς, ήταν η ψυχρή απάντηση. Για κάτι τέτοιο δημιουργηθήκαμε. Απογοητευμένη η πεταλούδα αγνόησε το σχόλιο της μητέρας της και άφησε τον εαυτό της να απολαμβάνει την ανακάλυψη: "Θαυμάσιο πράγμα να μπορείς να ονειρεύεσαι". Την επομένη βραδιά το αστέρι βρισκόταν στην ίδια θέση και η πεταλούδα αποφάσισε να ανέβει ως τον ουρανό, να πετάξει γύρω από εκείνο το ακτινοβόλο φως και να εκδηλώσει την αγάπη της. Δυσκολεύτηκε να ξεπεράσει το συνηθισμένο της ύψος, κατάφερε όμως να πετάξει μερικά μέτρα πιο ψηλά από το κανονικό της. Αποφάσισε ότι με λίγα μέτρα προόδου καθημερινά, στο τέλος θα έφτανε στο αστέρι. Εφοπλίστηκε λοιπόν με υπομονή και ξεκίνησε την προσπάθεια να καλύψει την απόσταση που τη χώριζε από την αγάπη της. Περίμενε με λαχτάρα να πέσει το σκοτάδι και μόλις διέκρινε τις πρώτες ακτίνες του αστεριού χτύπησε ανυπόμονα τα φτερά της προς τον ουρανό. Η μητέρα της δεν συγκρατούσε το θυμό της. Είμαι πολύ απογοητευμένη από την κόρη μου, έλεγε, όλες οι αδελφές, ξαδέλφες και ανιψιές της, απέκτησαν ήδη ωραία εγκαύματα στα φτερά τους από τις λάμπες. Μόνο η θερμότητα μία λάμπας μπορεί να θερμάνει την καρδιά μιας πεταλούδας. Θα 'πρεπε να εγκαταλείψεις αυτά τα άσκοπα όνειρα και να βρεις μία εφικτή αγάπη. Θυμωμένη επειδή κανένας δε σεβόταν τα αισθήματα της η νεαρή πεταλούδα αποφάσισε να εγκαταλείψει το σπίτι της, αν και ενδόμυχα παραδεχόταν όπως γίνεται συνήθως ότι η μητέρα της είχε δίκιο. Για ένα διάστημα προσπάθησε να ξεχάσει το αστέρι και να ερωτευτεί το φως των αμπαζούρ των πολυτελών σπιτιών, το φωτισμό που τόνιζε τα χρώματα των θαυμάσιων πινάκων, τη φλόγα των κεριών που ανάβουν στους πιο ωραίους ναούς του κόσμου. Η καρδιά της όμως δεν μπορούσε να ξεχάσει το αστέρι. Αφού διαπίστωσε πως η ζωή της χωρίς την αληθινή αγάπη δεν είχε κανένα νόημα, αποφάσισε να ξαναπάρει το δρόμο της προς τον ουρανό. Κάθε νύχτα προσπαθούσε να πετάει όσο το δυνατόν ψηλότερα. Τα χαράματα όμως, το σώμα της ήταν παγωμένο και η ψυχή της γεμάτη θλίψη. Στο μεταξύ, όσο μεγάλωνε, πρόσεχε όλο και περισσότερο τι διαδραματίζονταν γύρω της. Από εκεί ψηλά διέκρινε τις φωτισμένες πόλεις, όπου προφανώς οι ξαδέλφες, αδελφές ,ανιψιές της, ήδη είχαν βρει την αγάπη. Έβλεπε τα χιονισμένα βουνά, τους ωκεανούς. Η πεταλούδα ερωτεύτηκε τότε ακόμα πιο πολύ το αστέρι της, γιατί την ωθούσε να αγναντεύει έναν τόσο πλούσιο και ωραίο κόσμο. Είχε περάσει καιρός και μία μέρα αποφάσισε να επιστρέψει σπίτι. Τότε έμαθε από τους γείτονες ότι η μητέρα, οι αδερφές, οι ξαδέρφες αλλά και όλες οι πεταλούδες που είχε γνωρίσει, είχαν ήδη πεθάνει στις λάμπες και στις φλόγες των κεριών και ότι είχαν καταστραφεί από την αγάπη που θεωρούσαν εύκολη. Η πεταλούδα αν και ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στο αστέρι της, έζησε πολλά χρόνια και κάθε βράδυ ανακάλυπτε κάτι διαφορετικό και ενδιαφέρον, συμπεραίνοντας ότι : Καμιά φορά οι ανέφικτες αγάπες προσφέρουν πιο πολλές χαρές και απολαύσεις απ΄ τις εφικτές .

{Περίεργη τούτη η Άνοιξη}

Περίεργη ετούτη η άνοιξη,
η φύση τ’ άνθη της στις εξοχές ξετυλίγει,
μα οι αγκαλιές φυλλορροούνε στα σώματα,
και στ’ ακροδάχτυλα θροΐζουνε ρίγη.


Πηγή από το διαδίκτυο

{Love on fire}

Καίει! Ο έρωτας καίει! Στις άκρες του πιο πολύ! Στις ακρότητές του ακόμη περισσότερο!
Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται ένας φλεγόμενος καθρέφτης. Όσο δεν τον σπας, βλέπεις εσένα να καίγεσαι…
Κι αν τον σπάσεις; Ή θα είναι ο Άλλος από πίσω να σου θεραπεύσει το ματωμένο από τα σπασμένα γυαλιά χέρι σου όσο θα καίγεστε μαζί ή θα συνεχίσεις να καίγεσαι.
Μόνος και ματωμένος.
Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται η δύσκολη πόρτα. Ακόμη και σε βιωμένους, ιδανικούς, μεγάλους και ζωντανούς έρωτες. Το ανεκπλήρωτο. Η δική σου πόρτα. Το δικό σου ανεκπλήρωτο. Η δική σου ρημαδοπόρτα προς το δαιδαλώδες υποσυνείδητο, προς το τρομακτικό ασυνείδητο.
Που συχνά σε αφήνει ρημάδι.
Έρημο και ρημαγμένο.


Παναγιώτης Ασημακόπουλος

{Να 'χω κάπου να μιλήσω}

Σε μεγάλη απόσταση μέσα στην ευωδιά του δυόσμου αναλογίστηκα
που πάω κι είπα, για να μη μ’ έχει του χεριού της η ερημιά, να
βρω εκκλησάκι να ’χω να μιλήσω.


Ανώνυμο

{Το τραγούδι της καγκελόπορτας}

Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για τη ζωή.
Το τραγούδι της καγκελόπορτας όταν ανοίγει και έρχεται κάποιος που αγαπάς.


Αλκυόνη Παπαδάκη

{Δανεισμένες παπαρούνες}

Θα πρέπει να `ταν άνοιξη
γιατί η μνήμη αυτή
υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται.
Εκτός αν η νοσταλγία,
από πολλή βιασύνη,
παραγνώρισ’ ενθυμούμενο.
Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα
όταν τα πάρει ο χαμός.
Αλλά μπορεί σωστή να είναι η μνήμη
και να `ναι ξένο αυτό το φόντο,
και να `ναι οι παπαρούνες δανεισμένες
από μιαν άλλη ιστορία,
δική μου ή ξένη.
Τα κάνει κάτι τέτοια η αναπόληση.
Από φιλοκαλία και έπαρση.

Κική Δημουλά

{Εκεί υπάρχουν όλα , αν έχεις μάτια να τα δεις}

Γι΄ αυτό η αγάπη δεν επαίρεται, δεν προβάλλεται, ούτε δημόσια θρηνεί, αντιθέτως αγαπάει τις κρυμμένες γωνίες, το ημίφως, την απομόνωση, ψιθυρίζει.."


Mάρω Bαμβουνάκη

{Α καημένη Άνοιξη}

Α καημένη ποίηση
πως να αποξηράνεις
με στίχους έγκλειστους
τόση Άνοιξη;

Γιώργος Ποταμίτης

{Ο Σταυρός κάθε Άνοιξης}

Ο σταυρός σε κάθε άνοιξης, εκεί, την κορφή,
ριζωμένος στα χρόνια.
Παρειές και μέτωπο ματωμένα ξανά,
κι από στεφάνι ακάνθινο κάτω, δυο αδάκρυτα μάτια.
Οι ίδιες βαθιές χαρακιές
στου κορμού και της ράχης το δέρμα.
Κι ένα λόγχισμα πάλι, να τρυπά τα πλευρά,
και από κει να κυλούν χωριστά,
σαν θεία δάκρυα, καθάρια νερά,
προτού να στάξει
η σάρκα το αίμα.

Γιώργος Ποταμίτης

{Sweet Burning Melancholia}

-Τι είναι τελικά αυτό που κάνει τον άνθρωπο να νιώθει ευχαρίστηση μέσα στη θλίψη του; Αυτό είναι μελαγχολία. Η αλλιώς «Πολιτισμός της θλίψης»….
«Δεν μπορώ να συλλάβω κάποιο τύπο ομορφιάς, στον οποίο δεν υπάρχει μελαγχολία.»


(Σαρλ Μπωντλαίρ)

{Ρούχα και όνειρα στη φθορά}

Μη τινάζετε όπου να 'ναι τα ρούχα σας
κανείς δεν ξέρει
πόσα από τα τρίμματα που πέφτουν
είναι απ’ τα όνειρα που φθείρουμε ζώντας.


Γιώργος Ποταμίτης

{Σαν ψέμματα}

Some flowers are red
This April is grey.
Hope we can leave
our houses , in May.

Πηγή από το διαδίκτυο
Μετάφραση:
Κάποια λουλούδια είναι κόκκινα.
Αυτός ο Απρίλης είναι γκρίζος.
Ελπίζω πως το Μάη , θα βγούμε απ' τα σπίτια μας.

Ψαράδες την πρωταπριλιά μεγάλο ψέμα είπαν
σκαρφάλωσαν στις φασολιές και στα ουράνια βγήκαν
ήπιαν το γάλα των θεών, όλο το γαλαξία
αιώρες στο άλσος το ιερό με τα κορίτσια είδαν
τους πόθους και τα πάθη, το ερωτευμένο ελάφι.

Το Σάββατο τους ξύπνησαν οι γκάιντες και τα ντέφια
ο Λάζαρος ο αγέλαστος βάγια σκορπάει στα δίχτυα
το μοιρολόι της Παναγιάς, των γυναικών λουλούδια
αυτά αναστήσαν τον Χριστό, χαρές δες και λουλούδια
κι ο Άδης επικράνθη, τ' άδυτα μύχια βάθη.

Φωτιές τα χριστολούλουδα, η πλάση που ανασαίνει
χείλη με χείλη το γλυκό φιλί που ανασταίνει
ο 'Αι Γιώργης στην πηγή πολέμησε τον δράκο
και τα νερά λευτέρωσε και πότισε τον κάμπο
ολόκληρη οικουμένη φιλί που ανασταίνει.

Ψυχές ξυπνήσαν σώματα κι ήπιαν όλο το πάθος
πόσο κρατάει ο έρωτας όσο ανοιχτό ένα άνθος!
Άχρονο φως αόρατο, κατέβα να μας ντύσεις
κι όλου του κόσμου τις καρδιές να τις παρηγορήσεις
κόκκινες να τις βάψεις κι αόρατο να λάμψεις.

Ορφέας Περίδης

{Κι όταν φτάση η Άνοιξη}

Κι ὅταν φτάσῃ ἡ ἄνοιξη
κι ἔρθουν τὰ πουλιὰ
καὶ γυρίσουν τ᾿ ἄνθη,
σὰν ἕναν καιρὸ
θὰ σὲ περιμένω.


Kωνσταντίνος Χατζόπουλος