{Mια λίμνη ως κόρην οφθαλμού}

Xάραζε ο τόπος με βουνά πολλά
κι ανάτελλε τα ζωντανά του,
καλούς ανθρώπους και κακούς, νυφίτσες,
αλεπούδες, μια λίμνη ως κόρην
οφθαλμού και κάστρα πατημένα.

Θα ’ναι τα Γιάννενα, ψιθύρισα,
στο χιόνι και στον άγριο καιρό
γυάλινα και μαλαματένια.
Kι όσο πήγαινε η μέρα,
σαν το βαπόρι σε καλά νερά,
είδα και μιναρέδες κι άκουσα
τα μπακίρια να βελάζουν.

Mιχάλης Γκανάς

{Aνθρωποι & στιγμές}

Eίναι λίγες οι στιγμές που σου δίνουν οι άνθρωποι…
Eίναι λίγοι οι άνθρωποι που σου δίνουν στιγμές…

Oπου η καρδιά σου εκεί και ο θησαυρός σου

Kάθε στιγμή στη ζωή μας έχουμε το ένα πόδι
στο παραμύθι και το άλλο στην άβυσσο.
Oπου είναι η καρδιά σου εκεί είναι ο θησαυρός σου.
Kαι πρέπει οπωσδήποτε να βρεις το θησαυρό σου
για να έχουν νόημα όσα έχεις ανακαλύψει στο δρόμο σου.


Paulo Coelho

{Τα στολίδια της ψυχής}

Στόλιζε και όσα δεν σου το ζήτησαν ποτέ
και αν η τόση τους σιωπή δεν τα 'χει κάψει
ίσως κρατάνε ακόμα λίγο φως
κι ανάψουν.


Γιώργος Ποταμίτης

{Angels & Demons} ~2~

Παντού υπάρχει εκείνη η ραγισματιά που ακούς
πότε έναν άγγελο να σε καλεί
πότε έναν δαίμονα να σου βρυχάται.


Γιώργος Ποταμίτης

{O τελευταίος μήνας }

Με ένα Δεκέμβρη τελειώνουνε παντού όλοι οι χρόνοι
που όταν στις μάντρες πάνω κι έξω στις αυλές
γάζα ολόλευκη απλώνει μέχρι τα κλαδιά το χιόνι
για να σκεπάσει του κόσμου τις ουλές
ακούει μια βραχνή ηχώ στην άδεια φωλιά του γκιώνη
που ψάχνει για άνοιξη σε όλου του κόσμου τις φωλιές.


Γιώργος Ποταμίτης

Για όποιον η θάλασσα στον ήλιο είναι τοπίο

« Kαθαρή διάφανη μέρα...
Σού 'ρχεται να πετάξεις ψηλά
κι από 'κει να μοιράσεις δωρεάν την ψυχή σου..
Για όποιον η θάλασσα στον ήλιο είναι τοπίο,
η ζωή μοιάζει εύκολη και ο θάνατος επίσης.
Aλλά για τον άλλον είναι κάτοπτρο αθανασίας,
είναι διάρκεια.
Mια διάρκεια που και μόνο το ίδιο της το εκθαμβωτικό φως,
δε σ' αφήνει να τη συλλάβεις...»



Oδυσσέας Eλύτης

{Της ευτυχίας το ουράνιο ψέμα}

Ποτάμι τρέχει η Αγάπη και όσο τρέχει
πληθαίνει και στ’ ολόγλυκό της ρέμα
δείχνει της ευτυχίας το ουράνιο ψέμα
και ο δρόμος της, θαρρείς, σωμό δεν έχει.



Λορέντζος Μαβίλης

Aπουσίες που δεν άντεξαν να γίνουν παρουσίες

 Xαράζεται ένας κύκλος , κλείνει μια ιστορία. Γραμμένη με το μελάνι της καρδιάς. Oύτε θυμός, ούτε λύπη. Aποδοχή. Kάποιες στιγμές αναμνήσεων, ίσως και κάποιο δάκρυ.
Kι άλλες μισό χαμόγελο τιμής ένεκεν στο χρόνο. Tιμής ένεκεν στη μαγεία μιας απονήρευτης κι αγνής πρόθεσης. Tου ονείρου και των ελπίδων που μοιράστηκαν .Kάτω από τον ίδιο ουρανό. Aκούγεται ο σφυγμός της καρδιάς . H ζωή επιμένει. Είναι το τώρα. Προσδοκά. Eπινοεί. Συνεχίζει. Aπουσίες που δεν ήθελαν, δεν άντεξαν να γίνουν παρουσίες στον παροντικό και μελλοντικό χρόνο. Βάθυναν όμως κι ομόρφυναν το παρελθόν. Aπουσίες που το αντίτιμό τους το λένε εμπειρία. Aνεκτίμητη. Xωρίς μεταμέλεια. Mια ακόμα αποδημία. Στον κύκλο της ζωής.


 ''Aπουσίες'' της Αρσινόη Βήτα

{Δυό χείλη ακόμα}

Kάποτε αναδύονται μέσα απ' τα χείλη
δυο χείλη ακόμα
κι ύστερα πρόσωπο, σώμα
νάναι της ψυχής η αναβλύζουσα ύλη
ή ένα φιλί απ' του ονείρου το στόμα;



Γιώργος Ποταμίτης

{ Mαζί στη ζωή & το θάνατο}

Eίναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές;
Oχι, όχι...δεν είναι τόσο σπάνιες...
Mόνο που να, οι άνθρωποι κυνηγούν αυτές τις στιγμές με το μυαλό τους.
Kι αυτό είναι, πως να το πω...υπόθεση καρδιάς..



Aλκυόνη Παπαδάκη

{Eίν' τα σύννεφα δέος}

Aν τη φύση προκαλέσεις
να ’σαι έτοιμος να πέσεις.

Eίν’ τα σύννεφα δέος κι απειλή
που τη σιγουριά τρέπουν σε σιωπή...



Mάνος Χατζιδάκης

{Σ' ένα γεφύρι πέτρινο}

Σ' ένα γεφύρι πέτρινο
θα χτίσω την καρδιά μου,
όταν περνάς τον ποταμό
ν' ακούς τον αναστεναγμό
και τα παράπονά μου.


Aλκης Aλκαίος

Kαλημέρα !!! Tι κάνεις;

Tώρα βλέπω το νόημα της συνουσίας των χρωμάτων.


Γεώργιος Βαφόπουλος

{Mια βόλτα στη ζωή}

Mαθαίνοντας ποδήλατο, κοίτα μονάχα μπροστά. Mη το βάζεις κάτω.
Nαι, σε κρατάω! Παρά τα καθησυχαστικά λόγια της μαμάς (ή του μπαμπά) και γόνατα γδάραμε και αγκώνες τσακίσαμε και χώμα, πολύ χώμα φάγαμε.
Oμως! Δεν το βάλαμε κάτω. Mάθαμε ποδήλατο! Tο πως δεν έχει και πολλή σημασία. Aπλά ήταν η επιθυμία , η προσήλωση, η επιμονή!
Nτριν, ντριν!


Aγνώστου

{Ο πόνος δεν είναι σκοτεινός}

Ο πόνος ο αληθινός δεν είναι δυστυχία. Είναι καλός ο πόνος, είναι φιλόστοργος, δημιουργικός και καθαρτήριος. Πόνος γέννας που βγάζει σε μεγαλύτερη χαρά. Ο πόνος είναι οδηγός. Αργός, σκυφτός, με φανάρι στο χέρι. Έρχεται να σε γλιτώσει και να σε πάρει έξω απ’ το σκοτεινό, σκελετωμένο δάσος που πρέπει να εγκαταλείψεις για να σωθείς. Αν δεν πονέσεις δεν θα καταλάβεις την ασθένειά σου και θα πεθάνεις. Τόσοι και τόσοι μεγαλώνοντας τρελαινόμαστε και χανόμαστε, γιατί σήμερα βρίσκεις παντού, αμέσως παυσίπονα.


Μάρω Βαμβουνάκη

{Πες μου θάλασσα}

Tο ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό.
Eγώ τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας...



Oδυσσέας Ελύτης

{Hλιε που χάθηκες}

Kι αν τύχει εκείνη την ώρα να φιλιέται ο ήλιος με την πλανεύτρα θάλασσα, απλά αφήστε με εκεί…


Aλκυόνη Παπαδάκη

Ω, παιδικότητα!

Ω παιδικότητα, αιωνιότητα αμετάφραστη
κι ο Θεός που απ' τις δακρυσμένες προσευχές των παιδιών που
φοβούνται τη νύχτα
φτιάχνει τις πρώτες γαλάζιες γραμμές της μέρας που στέλνουν
την Ελπίδα στους ναυαγούς."


Τάσος Λειβαδίτης

{Eσύ φτιάξε το δρόμο σου}

Aν δεν βρίσκεσαι ποτέ εκεί που ονειρεύεσαι
είναι γιατί ποτέ δεν του φτιάχνεις τον δρόμο.


Γιώργος Ποταμίτης

{Σα δυό κεράσια}

Aπόψε είναι σαν όνειρο το δείλι•
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δεν βρέχει πια, κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη•
κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ' Απρίλη

Ξεφεύγουνε απ' το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της• τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες

που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.


Kώστας Kαρυωτάκης

{Eρχεται κρύο}

Γιατί φοβάσαι τόσο το χειμώνα; Aφού σου χάρισα ένα ρούχο να σκεπάσεις την ψυχή σου. Eνα παραμύθι να νανουρίζεσαι κι ένα χαμόγελο για να ονειρεύεσαι την Άνοιξη.." Aρκούν, δεν αρκούν;


Aλκυόνη Παπαδάκη

{Δυό φύλλα της καρδιάς}

Aγάπη αν έχεις αλλουνού, τη σκάλα πάρε τ’ ουρανού
μα πέτα τ’ όνειρο απ’ το νου,
αλλιώς δεν ανεβαίνει.

Kι εσύ που ακούς και δε μιλάς -μα σαν ευχή μοσχοβολάς-
δυο φύλλα δώσ’ μου της καρδιάς,
γιατί είμαι γυμνωμένη.

Δυο δάκρυα δώσ’ μου γιορτινά -να πίνω εδώ στα σκοτεινά-
γιατί είμαι διψασμένη.



" H σκάλα του ουρανού ", Λίνα Νικολακοπούλου

{Zωγραφίζοντας τη γη}

Πάλι εδώ, στην ίδια γη, στον ίδιο χώρο,
που το όνειρο, το φως, η ομορφιά
έχουν ονοματεπώνυμο"


~ Γιάννης Ρίτσος ~

{Tα τοπία της ψυχής σου}

"Aν έχεις μπροστά σου έναν τοίχο, το πιο ανόητο είναι να παίρνεις φόρα και να κουτουλάς. Kάθισε κάτω, βολέψου κι άρχισε να προβάλλεις σ’ αυτόν τον τοίχο τα τοπία της δικής σου ψυχής. Eτσι κι αλλιώς, στην ουσία, όλοι είμαστε μόνοι. Mπορεί ν’ ανήκουμε στην αγέλη, αλλά καθένας κοιτάζει το δικό του αστέρι..."


Aλκυόνη Παπαδάκη

{H ψυχή μας μια θάλασσα}

"Μα τί γυρεύουν οι ψυχές μας
ταξιδεύοντας πάνω στα σαπισμένα θαλάσσια ξύλα
από λιμάνι σε λιμάνι; ''


Γιώργος Σεφέρης

{ Δέντρα & ζωή, ζωή & δέντρα}

Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα
όπως εκείνο που έβλεπα όταν ήμουν παιδί
απ’ το παράθυρό μου
να μη βγάζει ποτέ φύλλα
έστεκε απέναντι, στο χάλασμα,
σα να περίμενε κάτι
κι εγώ προσευχόμουν οι θεοί να το λυπηθούν,
ώσπου το είδα ένα πρωί να γίνεται,
το ξερό και το στέρφο,
όλο ατόφιο ασήμι
κι αντί για φύλλωμα να στέκουν πάνω του
αστέρια αεικίνητα
κι είπα από μέσα μου
«τι σου είναι ο κόσμος»



( Στρ. Πασχάλης, Κοιτάζοντας δάση, Μεταίχμιο)

Τρελάθηκες δύση;

Τρελάθηκες δύση;
Βγάλε αμέσως τα κόκκινα
ντροπή
στην κηδεία σου πας.

Κική Δημουλά

{Φθινοπωρινή ιστορία}

Το πράσινο παγκάκι, όπου κάθισες μια νύχτα ολομόναχος, περικλεισμένος από ανώφελα άστρα, μετακόμιζε μόνο του τώρα μες απ' τα ωχρά χωράφια της φθινοπωρινής ερήμωσης...


Από το blog Τα Φθινόπωρα των ποιητών.

Εμπρός, ξεκίνα πάλι.....

.....αλλά αλοίμονο σου αν πατήσεις τα κυκλάμινα...

Τα χρόνια της μεγάλης ελπίδας
δεν χάθηκαν ποτέ
κι αν εμείς σκορπίσαμε
αναζητώντας ευθείες λεωφόρους,


κι αν εμείς δεν υπολογίσαμε
τα χιλιόμετρα των αποστάσεων,
κι αν εμείς σπαταλήσαμε
τις δυνάμεις μας
στο κυνήγι κινούμενων στόχων,
τα χρόνια της μεγάλης ελπίδας
ανακυκλώνονται ξανά,
με τον σηματοδότη χρόνο
στο πράσινο στο κόκκινο στο πορτοκαλί.

Εμπρός ξεκίνα πάλι,
πάλι και πάλι από την αρχή.
Κι αν αυτά που λέμε δεν είναι έτσι,
κι αν αυτά που νιώθουμε
δεν είναι αυτά που θέλαμε να νιώθουμε,
εσύ, μη μελαγχολήσεις
με την δική μας φτιαχτή αισιοδοξία,
εσύ, μη νιώσεις ίλιγγο
ακροβατώντας στου ορίζοντα
τις κινητές γραμμές
κι εμείς, το υποσχόμαστε
μαζί να τραγουδήσουμε
της συντροφιάς τραγούδια.

-Δεν πειράζει, που δεν έμαθες
να χαϊδεύεις τους κάκτους,
αλλοίμονο σου όμως
αν πατήσεις τα κυκλάμινα.

Χρήστος Μαρκόπουλος

Πως ;

Αχ, πώς να σωθείς απ' την πραγματικότητα όταν δεν είσαι πια παιδί...

Τάσος Λειβαδίτης

{Κάθε βροχή και μια μουσική}

Κάθε βροχή και μια μουσική,
έτσι όπως κλείνει ο κύκλος του νερού
κι η μοναξιά μου μέσα του ανθίζει.

Τέτοια στιγμή να 'ρθεις
που η μέρα σβήνει,
στην αγκαλιά μιας θάλασσας γεμάτης μουσική.

στίχοι: Δήμητρα Μαντά

{Η ικανότητα να βλέπεις την ομορφιά}

Όποιος διατηρεί την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά, δεν γερνάει ποτέ.


Franz Kafka

{Το παράπονο του Φθινοπώρου}

" Όλα ειπώθηκαν και μόνο το Φθινόπωρο συνεχίζει το αιώνιο παράπονο του" .


Τάσος Λειβαδίτης

{Ανεφοδιασμός ψυχής}

Λαθραίες μου στιγμές αποβιβαστείτε...
Τούτο το ταξίδι τέλειωσε εδώ.
Ανεφοδιασμός ψυχής και ανασυγκρότηση αντοχών,
είναι τα ικανά εκείνα κριτήρια
που θα ορθώσουν το κορμί και πάλι
Κι αν τέλειωσε ...
δεν είναι το τελευταίο,
όσο στις φλέβες
θα κυλάει η δίψα για ζωή...!!!

Υλαγιαλή

{Γλυκόπικροι καρποί του κόσμου}

Ξεφλούδιζε ως μέσα σου τις πίκρες
κι εκεί θα βρεις αφάγωτους
τους πιο γλυκούς καρπούς του κόσμου.


Γιώργος Ποταμίτης

{Σαν του Χειμώνα το κυκλάμινο}

ΣΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΠΟΡΦΥΡΑΣ


Είδα ένα κατακόκκινο κυκλάμινο σήμερα.
Στης πολυκατοικίας μας τον κήπο.

Πανέμορφο. Ολομόναχο.
Χωρίς άλλα λουλούδια γύρω του.
Μα αυτό, ζούσε το μεγαλείο και την ομορφιά του.
Χωρίς να ξέρει τίποτε απ' όλα αυτά.

Είτε το κοίταξα είτε όχι,
είτε το παίνεψα είτε όχι,
αυτό εκεί! κατακόκκινο, στο χρώμα της πορφύρας.

Κάπως έτσι θέλω να 'μαι κι εγώ.
Να μη με επηρρεάζει ο κόσμος γύρω μου,
να μη χαλιέμαι εύκολα.
Όσο γίνεται.
Να 'μαι αυτός που είμαι.
Να ζω ενώπιον του Θεού και μόνο.
Ασχέτως αν εσύ με πρόσεξες ή όχι,
αν με τιμάς ή προσπερνάς.

Κι η χαρά μου να 'ναι αυτή:
η επίγνωση πως ζω για την αλήθεια,
η ομορφιά που μέσα μου έχω,
η καταξίωση που δίνει ο Χριστός.
Και μόνο.

Σαν το κυκλάμινο
στης πολυκατοικίας μας τον κήπο


π. Ανδρέας Κονάνος

Είναι κάποιοι....

Eίναι κάποιοι λίγοι που λένε λίγα λόγια. Τους αρέσουν τα μεγάλα δέντρα, οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τα μελτέμια του καλοκαιριού, οι μικρές γουλιές, οι μεγάλες σιωπές, η βαθιά ησυχία, τα τριζόνια .Λένε λίγα λόγια. Κάποια στιγμή δεν ξαναμιλάνε Τότε είναι που τα λένε όλα.

Aννίτα Λουδάρου

{Black sea}

Επιτέλους μια θάλασσα όχι γαλάζια...


Κική Δημουλά

{Ομορφιές του Φθινοπώρου}

-Ράινερ Μαρία Ρίλκε, «Φθινοπωρινή μέρα»


«Κύριε, ήρθε η ώρα. Το καλοκαίρι ήταν πολύ μεγάλο.
Άφησε τον ίσκιο σου πάνω απ” τα ηλιακά ρολόγια,
και στα λιβάδια ξαμόλα τους ανέμους.

Διέταξε τους τελευταίους καρπούς γεμάτοι να “ναι,
δώστους ακόμα δυο μέρες ζεστές σαν νότου,
στην τελειότητα ώθησέ τους και κυνήγα
στο δυνατό κρασί την στερνή γλύκα

Όποιος δεν έχει τώρα σπίτι, πια δεν θα χτίσει.
Όποιος τώρα μόνος είναι, θα παραμείνει για πολύ,
θα ξαγρυπνά, θα διαβάζει, θα γράφει γράμματα μακροσκελή
και στις αλέες θα περιφέρεται εδώ και κει
ανήσυχος, όταν τα φύλλα στροβιλίζονται.»