Η απλοχεριά των ουρανών...

"Σ’ αμετάκλητα δειλινά έδωσα τα χέρια μου
μικρούς ναυτίλους της νύχτας που ταξίδευε
στο αχανές του σύμπαντος κοντινές πράξεις...
Ήταν η νηνεμία μια ορθόπλωρη περπατησιά
της αντιλαλιάς του πέλαγου στα μαλλιά σου
φρέσκος άνεμος απ’ της ψυχής τ’ αγιάζι μαζί
και θεία μελωδία ο κορυδαλλός των χειλιών
που άπλωνε πέπλα μουσικών αιώρων στήθη.
Στιγμή αγάπης που αποκαθήλωνε τ’ αστέρια
δίνοντας χείμαρρους φωτός σε δυο πρόσωπα
λαξεμένα απ’ το πρόσκαιρο των αναλαμπών.
Φωτιά μαζί και στάχτη των αιώνιων κοραλλιών
που άναβαν ηλιότροποι φάροι των οριζόντων
τέσσερα σημεία της μοναξιάς σμιγμένα...
Κι ως είπες: «Εν ευθέτω χρόνω ο έρωτας μιλάει.»
η απλοχωριά των ουρανών χώθηκε στις φούχτες μας!"

Σπύρος Ποταμίτης