Παράθυρο. Πάντα παράθυρο.
Αποσκευές δεν έχω. Ήταν ασήκωτες και εγώ βιαζόμουν.
Και μια στιγμή ελευθερίας, παρακαλώ!
Ανάσες; Ναι, θα ήθελα δύο. Από τις βαθιές.
Την κρίσιμη ώρα συνήθως ξεμένεις.
Ευχαριστώ. Δεν θα σας χρειαστώ άλλο.
Κρατήστε τα ρέστα. Έχω ήδη εξαργυρώσει τις φοβίες μου.
Αν σας περισσέψουν όμως κίνητρα, θα ήθελα μερικά.
Βλέπετε, ταξιδεύω μόνη. Πάντα μόνη.
Δυσεύρετοι πλέον οι συνταξιδιώτες.
~~~~~~~~~~~~~~
Nατάσσα Αναγνώστου
Βγήκα και περπάτησα μέσα στη βροχή
κι άκουγα τον άνεμο λες και μου μιλούσε.
Έκλαιγα για σένα και τα δάκρυα μου έγιναν
ένα με τα δάκρυα του ουρανού.
~~~
Κι είπα το παράπονο μου στα δέντρα.
Περίμενα να φανείς μπροστά μου.
Σαν τον ήλιο που βγαίνει…
σαν το ουράνιο τόξο…
σαν τις δροσοσταλίδες στα φύλλα των δέντρων
που μοιάζουν με δάκρυα
μετά τη βροχή…
________________________________________
Από την ποιητική συλλογή
“Μετά τη βροχή” Εκδόσεις Σμυρνιωτάκη 2005
Άφησε ο Οκτώβρης ανθισμένα όλα τα φούμαρα
και σείονται ακόμα σαν μετάξια οι κορδέλες
πάνω σε θάμνους κρεμασμένες πλάι στα κούμαρα
σαν ψευδεπίγραφες της άνοιξης ταμπέλες
μα τέτοια άνθη πάντα πνέουνε τα λοίσθια
εντός αμείλικτου Νοέμβρη ποντοπόρου
που αν και άργησε τώρα περνάει τα ίσθμια
για να φορτώσει φο μπιζού του φθινοπώρου.
Γιώργος Ποταμίτης
Στο ανάμεσο
ουρανού και γης
Ορίζουν την άβυσσο
νου και ψυχής.
Άγρια
απροσπέλαστα γκρέμια
για ασκητές.
Άγια ευλαβικά γκέμια
για μαχητές.
Τοπία
εγκόσμιας
λησμονιάς.
Μνημεία
παγκόσμιας
κληρονομιάς.
Ελισαίος Kαπαδόπουλος
