Την ξαναβρήκα ! Ποιά;

 Την αιωνιότητα.
Είναι η θάλασσα που σμίγει με τον ήλιο.


Arthur Rimbaud

 

 

{Στη χλωμή δύση αγνάντια}

 

Μάταιη ψυχή, στην ατονία εσπέρας εαρινής,
ενώ θα κλείνεις τα χρυσά φτερά σου πληγωμένη,
την ώρα που σα λύτρωση κάτι θα καρτερείς,
φτωχή καρδιά, θανάσιμα μα αιώνια λυπημένη·

όταν, φτασμένη απάνω στον ορίζοντα, θα ιδείς
μίση να φεύγουν οι έρωτες, χολή τα πάθη σου όλα,
όταν ανέβει από τα εξαίσια τ' άνθη της ζωής
μύρον η απαγοήτευση, ψυχή μου ονειροπόλα

την ώρα την υπέρτατη που θε να θυμηθείς
μ' ένα μόνο χαμόγελο τα φίλα και τα ενάντια --
μάταιη ψυχή, στο πέλαγο, στο αγέρι τι θα πεις;
ω, τι θα πεις, στενή καρδιά, στη χλωμή δύση αγνάντια;

 

Kώστας  Kαριωτάκης

 

 

{Η ψυχούλα του νερού}

 Σα γλάρος μαυροφτέρουγος πετά η ψυχή μου, σμίγει
με την ψυχούλα του νερού
και τηνε πάει ο άνεμος και τηνε πάει το κύμα
κι είναι παιχνίδι του καιρού.


Κώστας Καρυωτάκης

 

 

{Χαίρε, ποτάμι κατάμεστο από τ' αρώματα του Πνεύματος}

 
"Χαίρε χαριτωμένη, ο Κύριος μαζί σου»! Χαίρε συ, η προορισμένη Μάνα του Θεού. Χαίρε συ που ήσουνα διαλεγμένη προαιώνια στο σχέδιο του Θεού· χαίρε το θειότερο της γης βλαστάρι, κατοικία του θείου πυρός, το ιερώτατο αριστούργημα του πανάγιου Πνεύματος, πηγή του ζωντανού νερού, παράδεισε του ξύλου της ζωής, έμψυχο κλήμα του θείου σταφυλιού, που πηγάζεις νέκταρ και αμβροσία, ποτάμι κατάμεστο από τ' αρώματα του Πνεύματος, χωράφι με το θείο στάχυ, ρόδο τόσο φωτεινό, από το παρθένεμα, που αναδίνεις πνοή με την ευωδιά της χάρης, κρίνο βασιλικού φορέματος, αμνάδα που γέννησες τον αμνό του Θεού, κείνον που στις πλάτες του σήκωσε την αμαρτία του κόσμου, εργαστήρι της σωτηρίας μας, συ ανώτερη κι απ' τις αγγελικές δυνάμεις, δούλα και Μάνα Θεού"


Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

 

 

{Είμαστε όλοι στην ακροθαλασσιά}

 Σε προαισθήματα δεν πιστεύω και προλήψεις.
Δε φοβάμαι. Στα δηλητήρια και τις
Συκοφαντίες δεν υποχωρώ.
Θάνατος δεν υπάρχει.
Αθάνατοι όλοι. Αθάνατα όλα.
Μη τον φοβάσαι τον θάνατο στα δεκαεφτά
Μήτε στα εβδομήντα.
Θάνατος δεν υπάρχει. Ούτε σκοτάδι.
Υπάρχει μόνο φως κι αλήθεια.
Είμαστε όλοι στην ακροθαλασσιά κι εγώ
Ένας από αυτούς που τραβούν τα δίχτυα
Όταν μέσα τους πιάνεται η Αθανασία.


Αρσένι Ταρκόφσκι

 

  https://www.lifo.gr/videos/lifo-talks/eimaste-oloi-stin-akrothalassia-o-anastasis-laoylakos-diabazei-ena-poiima-toy

{Σκέψεις}

 Είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε! Γινόμαστε ό,τι σκεφτόμαστε!
Όταν η σκέψη μας είναι αγνή και καθαρή , τότε η χαρά μας ακολουθεί όπως η σκιά μας!


Gautama Buddha

 

 

{Αιματοχυσία εμφυλίου στερεώματος}

Ψηλά είναι κατακόκκινο το βράδυ.
Αιματοχυσία εμφυλίου στερεώματος.

Κική Δημουλά

 

 

 

 

{Η ελπίδα είναι δωρεάν}

 Η ελπίδα είναι ένα λαμπερό φως που κρατά το σκοτάδι μακριά.
Η ελπίδα είναι ένα δροσερό αεράκι μια ζεστή φθινοπωρινή μέρα.
Ελπίδα είναι να παραμένεις θετικός όταν υπάρχουν δυσκολίες.
Ελπίδα είναι να αναζητάς πιο πολλά, όταν οι άλλοι σου λένε ότι έχεις αρκετά.
Ελπίδα είναι να ονειρεύεσαι το αύριο..
Ελπίδα είναι κάτι που τρεμουλιάζει κάτω από τη λύπη..
Ελπίδα είναι κάτι που λαμπυρίζει όταν έχουμε δάκρυα στα μάτια.
Η ελπίδα είναι κάτι όμορφο και ό,τι όμορφο δεν πεθαίνει ποτέ.
Η ελπίδα είναι ελαφριά σαν φτερό στον άνεμο.
Η ελπίδα μας κρατά όλους μαζί.
Η ελπίδα είναι δωρεάν.


Από Δέσποινα Αποστολίδου

 

 

{Το φως και η σκιά του}

 

 Οι περισσότερες σκιές στη ζωή μας δημιουργούνται επειδή εμείς στεκόμαστε μπροστά στο δικό μας φως.


Ralph Waldo Emerson, 1803-1884, Αμερικανός φιλόσοφος
 

 

 

{Διεισδυτικοί ιεροκύρηκες}

 Για μένα τα δέντρα υπήρξαν πάντα οι πιο διεισδυτικοί ιεροκήρυκες. Τα σέβομαι όταν ζουν σε οικογένειες και φυλές, σε δάση και άλση. Και ακόμη περισσότερο τα σέβομαι όταν στέκονται μόνα τους. Είναι σαν τα μοναχικά άτομα. Όχι σαν τους ερημίτες που έχουν αποσυρθεί μακριά για να κρύψουν κάποια αδυναμία τους , αλλά σαν τα υπέροχα μοναχικά άτομα, όπως ήταν ο Μπετόβεν και ο Νίτσε.
Στα ψηλά κλαδιά τους θροΐζει ο κόσμος, ενώ οι ρίζες τους αναπαύονται στο άπειρο. Όμως δεν χάνουν τον εαυτό τους, παλεύουν με όλη τους τη δύναμη για ένα και μόνο πράγμα: να εκπληρώσουν τις ανάγκες τους σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους, να δημιουργήσουν το δικό τους σχηματισμό, να εκπροσωπήσουν τους εαυτούς τους. Τίποτα δεν είναι πιο ιερό, τίποτα δεν είναι πιο υποδειγματικό από ένα όμορφο και δυνατό δέντρο. Όταν ένα δέντρο κόβεται και αποκαλύπτεται η θανατηφόρος πληγή του, μπορεί κανείς να διαβάσει όλη την ιστορία του στο φωτεινό δίσκο του κορμού του: στα δαχτυλίδια του φαίνονται τα χρόνια του, ενώ στα σημάδια του φαίνονται ο αγώνας, τα δεινά , όλες οι ασθένειες, η ευτυχία και η ευημερία, τα δύσκολα χρόνια αλλά και τα ωραία, οι επιθέσεις που άντεξε, οι καταιγίδες που έχει υπομείνει. Και κάθε νέο παιδί του χωριού σίγουρα γνωρίζει ότι το σκληρότερο και το πιο ευγενές ξύλο είναι αυτό που έχει στενότερα δαχτυλίδια, κι ότι εκεί ψηλά στα βουνά και μέσα στο συνεχή κίνδυνο αναπτύσσεται το πιο άφθαρτο, το ισχυρότερο, το ιδανικό δέντρο.

 

 

 

 

{Όποιος στα πόδια έχει φτερά}

 
Τρέχανε τα δάκρυα ενός πουλιού στο όνειρο που είδα
κι όπως γινόνταν θάλασσα θαρρώ πως είπε: «πήδα
και ή θα πετάξεις ή θα πνιγείς σε ενός πελάου πατρίδα».


Γιώργος Ποταμίτης

 

 

{Πληγωμένη ωραιότητα}

 "Μέσα από τα τραύματά μας
γεννώνται τα όμορφα
χαρακτηριστικά του εαυτού μας
Σαν το βασίλεμα του ήλιου
ωραιότητα πληγωμένη
αναδεικνύει τα χρώματα της οδύνης
ο ματωμένος
πυρήνας της ύπαρξής"


Νικήτας Καυκιός~Ψυχολόγος

 

 

Άσπρο ή μαύρο;

 Την ποίησιν ή την δόξα;
την ποίηση
το βαλάντιο ή την ζωή;
τη ζωή
Χριστόν ή Βαραββάν;
Χριστόν
την Γαλάτειαν ή μιαν καλύβην;
την Γαλάτεια
την Τέχνη ή τον θάνατο;
την Τέχνη
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη
την Ηρώ ή τον Λέανδρο;
την Ηρώ
την σάρκα ή τα οστά;
την σάρκα
τη γυναίκα ή τον άνδρα;
τη γυναίκα
το σχέδιον ή το χρώμα;
το χρώμα
την αγάπη ή την αδιαφορία;
την αγάπη
το μίσος ή την αδιαφορία;
το μίσος
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
τον πόλεμο
νυν ή αεί;
αεί
αυτόν ή άλλον;
αυτόν
εσένα ή άλλον;
εσένα
το άλφα ή το ω μέγα;
το άλφα
την εκκίνηση ή την άφιξη;
την εκκίνηση
την χαράν ή την λύπην;
την χαρά
την λύπην ή την ανίαν;
την λύπη
τον άνθρωπο ή τον πόθο;
τον πόθο
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη
ν΄ αγαπιέσαι ή ν΄ αγαπάς;
ν΄ αγαπώ.

Από τη συλλογή Έλευσις (1948) Το γλωσσάρι των ανθέων.
[πηγή: Νίκος Εγγονόπουλος, Ποιήματα Β΄, Ίκαρος, Αθήνα 1985, σ. 140-141]

{The death of Spring}

 Αν σαν έρθει η άνοιξη,
Έχω ήδη πεθάνει
Τα λουλούδια το ίδιο θα ανθίσουν
Και τα δέντρα το ίδιο πράσινα θα’ ναι με την περασμένη άνοιξη.
Η πραγματικότητα δεν με χρειάζεται.



FERNANDO PESSOA
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΑ

{Τα άνθη του γκρεμού}

 Αιωρούνται σαν να τα έβαλε η ζωή να στηθούν στη πτώση. Κρέμονται στις άκρες του βράχου και όμως είναι τόσο σταθερά, τόσο δυνατά, τόσο αρχοντικά, τα άνθη που φυτρώνουν στους γκρεμούς.

Κανείς δεν ξέρει γιατί η φύση τα θέλει εκεί. Τα φυσάει ο άνεμος, τα φλερτάρει ασταμάτητα η βαρύτητα. Μοιάζουν απόμακρα αλλά όλοι θα ήθελαν ένα τέτοιο λουλούδι. Κάτι τόσο σπάνιο. Κάτι τόσο αγέρωχο και συνάμα τόσο λεπτό.

Πως τόση ομορφιά, ρίζωσε σε κάτι τόσο άγονο; Τι να θέλει να πει ο Δημιουργός που τα ζωγράφισε στη πλάση; Τα κοιτάς από χαμηλά γιατί εκεί που είναι σε αναγκάζουν να κοιτάς ψηλά. Στον ουρανό. Θες να δεις ομορφιά στον γκρεμό. Θες να υπάρχουν. Το πιο ευάλωτο δημιούργημα, εκείνο που θα μπορούσες να πατήσεις και να κόψεις, τόσο απλησίαστα όμορφο, να σε περιμένει να δείξεις αφοβία για να το δεις από κοντά αλλά να σου παρέχει την αρμονία της ύπαρξης του από όποια απόσταση.
Έτσι είναι και κάποιοι άνθρωποι. Εκεί, στον γκρεμό. Μόνο που αντί για πτώση, εκείνοι διάλεξαν να ανθίσουν. Δεν μπορείς να ξέρεις το σκοτάδι, τον πόνο, τον θυμό και την αδικία που τους ακολουθεί. Μπορείς όμως να δεις την υπέροχη ψυχή τους καθώς από τα μάτια τους αυλίζει αγάπη παρά το βάρος. Παρά το ότι συνέχεια κάτι τους τραβάει. Εκείνοι διαλέγουν να ριζώσουν ακόμα και στη πέτρα. Ομολογούν τα λάθη τους, δέχονται την ευθύνη τους, εξοστρακίζουν από μέσα τους τον εγωισμό. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι προορισμένοι να πέσουν αλλά να πετάξουν.
Όχι γιατί δεν γονατίζουν. Όχι γιατί δεν τσακίζονται. Όχι γιατί δεν πονάνε. Όχι γιατί δεν θλίβονται. Αλλά γιατί επιλέγουν να ζουν με αγάπη ανεξαρτήτως. Και τότε, κάτι περίεργο συμβαίνει και τους μιλάς και κάνουν τη καρδιά σου να κοιτάξει ψηλά ξανά. Να νιώσει.

Τόσο υπέροχα, σπάνια, λυτρωτικά άνθη είναι οι άνθρωποι που στο γκρεμό ριζώνουν και μετά πετάνε.


Φραντζέσκος Καρπάθιος

{Η αξία της στιγμής}

 Μας διδάσκουν να μετράμε
τα δευτερόλεπτα , τα λεπτά,
τις ώρες, τις ημέρες, τα χρόνια..
αλλά κανείς δεν μας εξηγεί την αξία της στιγμής.


Οscar Wild

 

 

{Στη θάλασσα πριν και μετά}

 
Ἄλλοτε ἡ θάλασσα μᾶς εἶχε σηκώσει στὰ φτερά της
Μαζί της κατεβαίναμε στὸν ὕπνο
Μαζί της ψαρεύαμε τὰ πουλιὰ στὸν ἀγέρα
Τὶς ἡμέρες κολυμπούσαμε μέσα στὶς φωνὲς καὶ τὰ χρώματα
Τὰ βράδια ξαπλώναμε κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα καὶ τὰ σύννεφα
Τὶς νύχτες ξυπνούσαμε γιὰ νὰ τραγουδήσουμε
Ἦταν τότε ὁ καιρὸς τρικυμία χαλασμὸς κόσμου
Καὶ μονάχα ὕστερα ἡσυχία
Ἀλλὰ ἐμεῖς πηγαίναμε χωρὶς νὰ μᾶς ἐμποδίζει κανεὶς
Νὰ σκορπᾶμε καὶ νὰ παίρνουμε χαρὰ
Ἀπὸ τοὺς βράχους ὡς τὰ βουνὰ μᾶς ὁδηγοῦσε ὁ Γαλαξίας
Καὶ ὅταν ἔλειπε ἡ θάλασσα ἦταν κοντὰ ὁ Θεός.


Γιώργος Σαραντάρης