{Υποψίες Άνοιξης}

“Φταίει που πάντα βιάζεται η Άνοιξη,
φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου.”


Κική Δημουλά

{Ένας άλλος καιρός}

Σου είχα πει θαρθεί ένας άλλος καιρός
που τίποτα δεν θα είναι όπως πρώτα
ένα ρίγος στους ώμους, ένας αέρας υγρός
πιο θαμπά τα φιλιά, μια ομίχλη στα φώτα.

Σου είχα πει έτσι φτάνει αυτή η εποχή
τόσες άλλες που πέρασαν ρώτα
με κάθε φύλλο να τρέμει στα κλαδιά σαν ψυχή
με άδεια τα πλοία στου χρόνου τη ρότα.

Σου είχα πει θαρθεί ένας άλλος καιρός
που τίποτα δεν θα είναι όπως πρώτα
άνθρωποι άλλοι, άλλη η ζωή καθενός
μάτια υγρά καρφωμένα στην πόρτα.

Σου είχα πει έτσι φτάνει αυτή η εποχή
σα ναυάγιο μες στου χρόνου τη ρότα
φύλλο που τρέμει σε κλαδί η ψυχή
τόσες και τόσους που χάθηκαν ρώτα.


Γιώργος Ποταμίτης

{Υπέρ Πίστεως & Πατρίδος}

Σήμερα είναι διπλή γιορτή για τον τόπο μας. Την μέρα αυτή γιορτάζουμε και το χαρμόσυνο μήνυμα της ενσάρκωσης του Σωτήρα τους ανθρωπίνου γένους ,δια της Παρθένου Μαρίας το οποίο μήνυμα ευαγγελίζεται ο Αρχάγγελος Γαβριήλ , ο αγγελιοφόρος δηλαδή των καλών μηνυμάτων του οποίου τη σύναξη μνημονεύουμε αύριο.
Σήμερα που νιώθουμε όσο ποτέ ανασφαλείς γύρω μας και μέσα μας ,αντλούμε κουράγιο και δύναμη μόνο από την πίστη μας η οποία ολοένα και δοκιμάζεται.
Σήμερα που εξαιτίας της μεγάλης αυτής δοκιμασίας με τον ερχομό της πανδημίας αυτής κλείσανε οι ναοί , τα μόνα μας καταφύγια , ανοίξανε ξανά οι καρδιές μας αλλά και οι προσευχές έγιναν αδιάλειπτες , μαζικές και μας ένωσαν σε κοινό σκοπό.
Απλές οικίες , έγιναν ιεροί τόποι και οικογενειακές εκκλησίες .Έχω πληροφορία ότι εκτός των μοναστηριών , κρυφά και κεκλεισμένων των θυρών λειτούργησαν 10.000 ιερείς σε όλη την Ελλάδα. Διότι όταν η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά εκεί πρέπει να αναλάβει ο Θεός.
Ευχόμαστε ολόψυχα να άρει την δοκιμασία αυτή πάνω από τα κεφάλια μας και να εμποδίσει τα ύπουλα σχέδια κατά της ανθρωπότητας.

{Η Άνοιξη μακριά μας}

"Δεν θα βρεις ποίηση πουθενά, αν δεν κουβαλάς κάποια μαζί σου", είχε πει ο Joseph Joubert.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την άνοιξη. Όσο κι αν η φύση μεταμορφώνεται σε ένα υπέροχο, πολύχρωμο καμβά, εάν η διάθεση να αισθανθούμε την ευφορία δεν "ξυπνήσει" μέσα μας, τίποτε δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη στην καρδιά μας.
Ζωηρά χρώματα και τοπία καταπράσινα δημιουργούν έντονες εικόνες. Ο έρωτας ανθίζει μαζί με τα λουλούδια και τα άνθη των δέντρων.
Με τέτοια είσοδο, η άνοιξη δεν θα μπορούσε παρά να έχει υπάρξει σταθερό μοτίβο στο έργο των ποιητών, στο πέρασμα των χρόνων. Αμέτρητοι είναι οι στίχοι αφιερωμένοι σε αυτήν.
Και θα είναι εκεί για να υπενθυμίζουν όσα χάνουμε, αν κρατάμε την άνοιξη μακριά μας.


Θεόδουλος Γεωργιάδης

{Κύριε, Εκέκραξα προς Σε}

Όταν κραυγάζω απελπισμένη:
"Μα δε με νοιάζεται εμένα ο Θεός; "
Ξεκάθαρη απόκριση
η θέα του Σταυρού Σου.

Όταν χαμένη αναρωτιέμαι:
"Ποιος ο δικός μου δρόμος ποιος;"
Ένα βλέμμα και μόνο
στο Σταυρό Σου απάνω
αφανίζει το ρώτημα.

Σαν φωνάζω κατάκοπη:
"Που να βρω της αγάπης το μέτρο;".
Το Σταυρό Σου κοιτώντας
την απάντηση παίρνω
χωρίς να ΄βρω το μέτρο.

Κι όταν ξέψυχη λέω:
"Δεν μπορώ άλλο πια..."
φτάνει ο άδειος Σου τάφος
για ν' αρχίσω αναστάσιμη
μια καινούρια πορεία.

Ναύση- Ιεσσαί Κασιμάτη

{Στην Αγκαλιά Της Ποίησης}

Σ' έναν κόσμο γεμάτο ασχήμια μου μαθαίνεις να πετώ.
Με τρεμάμενο χέρι να αφουγκράζομαι την αλλόκοτη σιγή
και ανυποψίαστη να συνωμοτώ με το ανώτερο.
Να υψώνομαι πάνω από κάθε βατό όριο
να φτάνω πιο πέρα από 'κει που νομίζω πως υπάρχω.
Με το βοριά απέξω να μαίνεται
μαζί σου ξεστρατίζω από την γκρίζα ομίχλη της υποταγής
και αγκαλιάζω όλο το γαλάζιο που χρειάζομαι.
Μέσα από σένα ποίηση μπορώ να με νικήσω.


Σμαρώ Νότου (απόσπασμα από το ποίημά της με τίτλο, Στην αγκαλιά της Ποίησης).

Από τη συλλογή της Ασήμι στο Άγρυπνο του Νου

 

{Γράψε λάθος}

«Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων
ενόχλησες και την ορθογραφία μου.
Κατ’ επανάληψη λες, μ’ έπιασες να γράφω
συνδιάζω αντί συνδυάζω που σημαίνει
συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο
τα δυο μαζί ενώνω – το ζω το αφήνουμε έξω
για μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.

Δεν είναι λάθος φίλε μου.
Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.
Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον
που τα κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.
Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν
τη ρηματική τού ζω απεραντοσύνη.


-Κική Δημουλά, (Από τη συλλογή Χαίρε ποτέ, 1988)

{Τα σύννεφα περνούν}

Προσευχηθείτε να περάσει αυτό το σύννεφο που πάει να γίνει πεπρωμένο μας.


Νικηφόρος Βρεττάκος

 

 

 

{Περιμένοντας το βράδυ}

Δὲν ξέρω πῶς, δὲν ξέρω ποῦ, δὲν ξέρω πότε, ὅμως τα βράδια
κάποιος κλαίει πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα
κι ἡ μουσικὴ εἶναι φίλη μας – καὶ συχνὰ μέσα στὸν ὕπνο
ἀκοῦμε τὰ βήματα παλιῶν πνιγμένων ἢ περνοῦν μὲς
στὸν καθρέφτη πρόσωπα
ποῦ τὰ εἴδαμε κάποτε σ᾿ ἕνα δρόμο ἡ ἕνα παράθυρο
καὶ ξανάρχονται ἐπίμονα
σὰν ἕνα ἄρωμα ἀπ᾿ τὴ νιότη μας – τὸ μέλλον εἶναι ἄγνωστο
τὸ παρελθὸν ἕνα αἴνιγμα
ἡ στιγμὴ βιαστικὴ κι ἀνεξήγητη.
Οἱ ταξιδιῶτες χάθηκαν στὸ βάθος
ἄλλους τοὺς κράτησε γιὰ πάντα τὸ φεγγάρι
οἱ καγκελόπορτες τὸ βράδυ ἀνοίγουνε μ᾿ ἕνα λυγμὸ
οἱ ταχυδρόμοι ξέχασαν τὸ δρόμο
κι ἡ ἐξήγηση θὰ ᾿ρθεῖ κάποτε
ὅταν δὲν θὰ χρειάζεται πιὰ καμία ἐξήγηση.


Τάσος Λειβαδείτης

{Ο κηπουρός}

Ο κηπουρός

Συνομιλώντας κάποτε σε ένα πάρκο με κάποιον άγνωστο που η τύχη το 'φερε στο ίδιο παγκάκι να βρεθούμε του είπα:
- Αγαπώ ένα λουλούδι όμως ποτέ δεν το πότισα, δεν το μύρισα, δεν το άγγιξα.
-Μα αγάπη είναι αυτή; με ρώτησε
-Γιατί όχι, του απάντησα. Είναι σοφία να αγαπάς χωρίς άλλους κινδύνους.
-Υποκριτή, μου είπε και έφυγε οργισμένος.
Μετά από χρόνια έμαθα πως ήταν κηπουρός.


Ηλίας Παραθύρας