{Φτιαγμένοι από θάλασσα οι άνθρωποι}

Φτιαγμένοι από θάλασσα οι άνθρωποι.
Πότε γλυκιά και ήμερη και πότε ανταριασμένη.
Κι εκεί που σκοτεινιάζουμε,
πάλι χαμογελάμε κάτω απ' τον ήλιο το ζεστό.

Ένα ακρογιάλι ψάχνουμε, να απλώσει η ψυχή μας
Να ξαποστάσει, να σταθεί, να νιώσει απαγγιασμένη.
Όμως τους μύριους θησαυρούς που κρύβουμε στα βάθη
δεν τους μοιράζουμε ποτέ!

Μες τα ναυάγια της ζωής τους κρύβουμε με σθένος
κι όποιος θελήσει να τους βρει, μετράει τις αντοχές του.
Μα σαν τους φανερώσουμε σε εκείνον που το αξίζει
πάντα θα του δινόμαστε, κρυφά παραδομένοι.

Με περηφάνια περισσή στηρίζουμε εκείνους
που επάνω μας στηρίζονται.
Τους κόπους και τα όνειρα που ζουν για το ταξίδι,
δίχως ζυγό το βάρος τους σηκώνουμε να πάνε

Μα όσους καλοδεχόμαστε να ανοίξουν τα πανιά τους
με κύματα θεόρατα φοβίζουμε σα δούμε
πως σεβασμό δεν έχουνε
κι ας φόβο μόνο κρύβουμε, πως δεν μας εκτιμάνε
Κι ύστερα, μόνοι μένουμε.

Φτιαγμένοι από θάλασσα είμαστε
πότε γλυκιά και ήμερη και πότε ανταριασμένη.
Κι εκεί που σκοτεινιάζουμε, πάλι χαμογελάμε.


© Στέβη Σαμέλη