{Ενωμένοι αντιστεκόμαστε}

ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ

Οι μέρες μουντές
ορίζουν της ψυχής τα διάσελα
κι η αγωνία βαριά καταδιώκει τη σκέψη.
Ένας άνεμος παράλογος φυσάει από παντού
και στέλνει τη χώρα στην απόλυτη ταπείνωση.
Απαρηγόρητη στο έλεος του χιονιά η ευθύνη
παλεύει να σπάσει τον κλοιό της προδοσίας
που δίχως μια στάλα ντροπής, υπεγράφη.
Παλεύει για τη μαγική τρικλοποδιά
στους ανάξιους αλήτες
που αποφασίζουν την υποδούλωση του έθνους
παραχαράζοντας την ιστορία
και υποθηκεύοντας το μέλλον του.
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε
και μας φέρνει ολοένα πιο κοντά στο χαμό.
Πυκνώνει η ομίχλη.
Σήμερα η Μακεδονία, αύριο η Θράκη
μεθαύριο η Ήπειρος…
Είναι πολλοί οι εχθροί
και τα τέρατα με γραβάτα ή χωρίς
όλα παρόμοια δυστυχώς
στέκουν ανίκανα να αντισταθούν
σ’ αυτούς που επιβουλεύονται την ομορφότερη γωνιά του πλανήτη.
Ελλάδα, Ελλάδα, Ελλάδα μου…
Με μαλθακότητα εκπορνεύουν τη λεβεντιά σου
με δόλο ατιμάζουν τους νεκρούς σου.
Αυτοί μπορούν και ξεχνούν, εμείς όχι.
Εμείς παραμένουμε Έλληνες και ενωμένοι αντιστεκόμαστε.
Εμείς δε παραχωρούμε τα ιερά και τα όσιά μας.
‘’Εμείς και στο Θεό όρθιοι μιλούμε…’’


  ΣΜΑΡΩ ΝΟΤΟΥ

{Gentle Rain}

στη βροχή ζει πάντα
το παρελθόν...
κι αν κάποιος ξεχάστηκε
στον ήλιο,
δεν θα 'χε σύνορα
να τα περάσει...
δεν θα 'χε όνειρα
να τα θαυμάσει...


Δημήτρης Δημητριάδης

{Φτιαγμένοι από θάλασσα οι άνθρωποι}

Φτιαγμένοι από θάλασσα οι άνθρωποι.
Πότε γλυκιά και ήμερη και πότε ανταριασμένη.
Κι εκεί που σκοτεινιάζουμε,
πάλι χαμογελάμε κάτω απ' τον ήλιο το ζεστό.

Ένα ακρογιάλι ψάχνουμε, να απλώσει η ψυχή μας
Να ξαποστάσει, να σταθεί, να νιώσει απαγγιασμένη.
Όμως τους μύριους θησαυρούς που κρύβουμε στα βάθη
δεν τους μοιράζουμε ποτέ!

Μες τα ναυάγια της ζωής τους κρύβουμε με σθένος
κι όποιος θελήσει να τους βρει, μετράει τις αντοχές του.
Μα σαν τους φανερώσουμε σε εκείνον που το αξίζει
πάντα θα του δινόμαστε, κρυφά παραδομένοι.

Με περηφάνια περισσή στηρίζουμε εκείνους
που επάνω μας στηρίζονται.
Τους κόπους και τα όνειρα που ζουν για το ταξίδι,
δίχως ζυγό το βάρος τους σηκώνουμε να πάνε

Μα όσους καλοδεχόμαστε να ανοίξουν τα πανιά τους
με κύματα θεόρατα φοβίζουμε σα δούμε
πως σεβασμό δεν έχουνε
κι ας φόβο μόνο κρύβουμε, πως δεν μας εκτιμάνε
Κι ύστερα, μόνοι μένουμε.

Φτιαγμένοι από θάλασσα είμαστε
πότε γλυκιά και ήμερη και πότε ανταριασμένη.
Κι εκεί που σκοτεινιάζουμε, πάλι χαμογελάμε.


© Στέβη Σαμέλη

{Τα καράβια πήραν τους δρόμους}

Όλα π' αγάπησα
δραπέτευσαν μεσάνυχτα
Τα καράβια
πήραν τους δρόμους τ' ουρανού
Τα δέντρα
τριγυρνούν στη σιωπή των άστρων
και το φεγγάρι
πνίγεται σ' ένα πηγάδι
τραυματισμένο
Τα τοπία
ανατράπηκαν παράλογα
κι' εγώ αναζητώ
μιαν άλλη ταυτότητα
μέσα στο σύμπαν
Για να μπορέσω ξανά
να υπάρξω
δίχως πόνο.


Σόνια Κούμουρου