{Ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση}

Ένας φίλος από το facebook πριν λίγο μου θύμισε τη σημασία του blog. Αλήθεια είναι πως το είχα ξεχάσει. Αν και ήμουν από εκείνους που χρόνια πριν έφτιαξα το "ΑΝΑΖΗΤΏΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ". Δεν θυμάμαι γιατί επέλεξα τότε αυτό τον τίτλο. Αλλά δεν έχει σημασία. Και τότε και τώρα τ ο ίδιο νιώθω. Προσπαθώ καθημερινά να καταλάβω τι ζητάει, τι θέλει, τι διδάσκει σε εμένα και στον κόσμο που βρίσκεται γύρω μου αυτός ο Χριστός της Γραφής και της Ιστορίας.

Πολλές φορές μου λένε πως είναι παραμύθι ο Χριστός. Ξέρω πως δεν είναι. Αλλά ακόμη κι αν ήταν θα ήταν το πιο όμορφο παραμύθι που γράφτηκε στους αιώνες. Μου αρέσει να τον ακούω να μιλάει για την αγάπη, για τον αδύναμο, για τον περιθωριακό, για τον αμαρτωλό που τον κάνει φίλο και αδερφό του. Μου αρέσει που τα βάζει με τους δυνατούς, το κατεστημένο, τους υποκριτές τους "δήθεν" καθαρούς που όμως και μόνο η ανάσα τους είναι αρκετή για να προκαλέσει τοξικό σοκ σε ολόκληρη τον πλανήτη.

Σε λίγες ώρες και το 2018 θα ανήκει στο παρελθόν μας. Για τον καθένα μας θα σημαίνει εντελώς διαφορετικά πράγματα. Επιτυχίες, αποτυχίες, χαρές, λύπες, θετικά, αρνητικά. Ο προσωπικός απολογισμός κάνει καλό σε κάτι τέτοιες ώρες. Κάνει καλό γιατί μπορείς να έστω και ελάχιστα να ξεχωρίσεις το ουσιώδες από το επουσιώδες. Να καταλάβεις πως στη ζωή αξίζουν τα μικρά και ταπεινά. Οι στιγμές που σε έχουν κάνει να δακρύσεις, να χαμογελάσεις, να πάρεις μια βαθιά ανάσα, να κοιτάξεις τον ουρανό, τη θάλασσα, να αφήσεις τον ήλιο να αγγίξει το κορμί σου, να κλείσεις μέσα στην αγκαλιά σου όλους εκείνους που σου χάρισαν την αγάπη, τη στοργή. Όλους εκείνους που μοιράστηκαν τα όνειρα, τις ελπίδες, την αγωνία για έναν κόσμο χωρίς αδικία και απαξίωση για τη ζωή.

Λίγο πριν την ανατολή του 2019 θέλω σε όλους να ευχηθώ να σας χαρίσει ο Θεός (ο δικός μου Θεός, ο Θεός της αγάπης και της συμπόνιας) κάθε καλό για να φτιάξουμε όλοι μαζί έναν κόσμο γεμάτο από αγάπη, χωρίς κανένας να νιώθει μόνος, περιθωριακός, απαξιωμένος. Δύσκολο; Μπορεί. Αλλά θα έδινα ακόμη και τη ζωή μου για να έναν τέτοιο κόσμο!

π. Ι.Κ.

.... και μην ξεχνάτε....

Εύχομαι σε όλους καλά Χριστούγεννα. Γεμάτα ζωή, δηλαδή Χριστό. Δώστε φιλιά, δώστε αγκαλιές, ιδιαιτέρως εκεί που αισθάνεστε ότι δυσκολεύεστε. Και μην ξεχνάτε, "ο Ηρώδης δεν πέθανε ποτέ, είναι εδώ κυνηγώντας να σκοτώσει το παιδί...."


π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

{Τα πετεινά του ουρανού}

" Αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσι καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ " (Ματθ. 8:20).

 

{Pink silence}

Όπως (καθώς απαρχής
της ζωής μου), εβάδιζα πάνω
σε χαλίκια κι αγκάθια,
πότε μ’ έναν ιβίσκο
στ’ αυτί μου και πότε
με ένα κρίνο στο χέρι μου,
είχα την αίσθηση πως
με φωτογράφιζαν άγγελοι...


Νικηφόρος Βρεττάκος

{Η γαλή}

Είν’ η γαλή αντιπαθής εις τους κοινούς ανθρώπους.
Μαγνητική και μυστική, τον επιπόλαιόν των
κουράζει νουν• και τους χαρίεντάς της τρόπους
δεν εκτιμούν.
Aλλ’ είναι της γαλής ψυχή η υπερηφάνειά της.
Το αίμα και τα νεύρα της είν’ η ελευθερία.
Ποτέ δεν είναι ταπεινά τα βλέμματά της.
Εν των παθών της δε τω πάντοτε κρυπτώ,
εν τη καθαριότητι, εν τη ηρεμία
και καλλονή των στάσεων,
τη εγκρατεία ενδείξεων, πόση λεπτή αισθήσεων αγνότης
ευρίσκεται. Ότ’ αι γαλαί ρεμβάζουν ή κοιμώνται
τας περιβάλλει οραματισμού ψυχρότης.
Ίσως τριγύρω των τότε περιπλανώνται φάσματα παλαιών καιρών.
Ίσως η οπτασίαις Βούβαστιν τας οδηγεί•
όπου τα ιερά των ήνθουν, και Pαμεσών τας έστεφε λατρεία,
κ’ ην οιωνός εις ιερείς παν κίνημά των.



Κώστας Καβάφης

{Ὁ ὕπνος τῆς βαρκούλας}

Ἀγεράκι τὰ φτερά σου γιὰ λίγο κόψε...
Φόβον ἔχω τὸ γιαλὸ μὴν ἀνασάνει,
τί ἐδῶ πὰ στὸ φεγγαρόλουστο λιμάνι
μιὰ βαρκούλα ἀποκοιμήθηκεν ἀπόψε.

Λαγαρὴ καὶ φωτερὴ ἡ θωριά της πέφτει
στῶν νερῶν τὸν ὁλοκάθαρο καθρέφτη
καὶ θαρρεῖς πὼς εἶδεν ὄνειρο ἡ καϋμένη
ἀπὸ ἀνέμους κι ἀπὸ κῦμα ἀποσταμένη.

Νὰ γελοῦν οἱ φαντασίες ἐμᾶς μονάχα!
Νὰ ποὺ ἀράζει σὲ νησάκια διαμαντένια,
σὲ οὐρανοὺς φωτοχυμένους λάμνει - τάχα.
Μὴν ξυπνήσει ἀπ᾿ τὸ ταξίδι ἔχω ἔννια...

Κόσμε, ἀλάργευε ἀπὸ δῶ, λεφούσι, πέρνα.
Μὴν ταράξεις τὸ ὑπνοφάντασμα, διαβάτη.
Στῶν νεράιδων τὴ σπηλιὰ κοιμήσου, μπάτη,
πῖνε ἀκόμα σύ, βαρκάρη, στὴν ταβέρνα!


(ἀπὸ τὸ Νεοέλληνες Λυρικοί, Βασικὴ Βιβλιοθήκη 29)

{Το παγκάκι και το δέντρο}

Κι ίσως τα δένδρα στάθηκαν μαντεύοντας το άσκοπο του δρόμου...


  Τάσος  Λειβαδίτης

{ Άνθη της πέτρας }

"Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες πού ονειρεύονται κήπους"

Αργύρης Χιόνης

{Περίεργο πράγμα η καρδιά}

Περίεργο πράγμα η καρδιά.
Όσο τη σπαταλάς τόσο περισσότερη έχεις.


Κώστας Μόντης

{Τρυφερό Φθινόπωρο}

"Ας εκμεταλλευθούμε το φθινόπωρο...
ας μπούμε με αγκωνιές στα κρόσσια του ήλιου
κι ας θαυμάσουμε τα πουλιά που μεταναστεύουν...
Τώρα που ζεσταίνει την καρδιά
αν και πότε πότε και λίγο λίγο
ας σκεφτούμε κι ας αισθανθούμε ακόμα
με την παλιά τρυφερότητα που μας μένει..."


Mario Benedetti

{Μακριά στον ορίζοντα}

" Πάρε το βλέμμα σου από τα πόδια σου...
Κοίταξε πέρα, μακριά, στον ορίζοντα...
Εκεί σε περιμένει η ζωή...Μπροστά...''


Αλκυόνη Παπαδάκη

{Dark Forest}

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
βλασταίνουν φύλλα καὶ κλαδιὰ
κι ἔρχονται τὰ πουλιὰ τοῦ ἔρωτα καὶ κελαηδοῦνε.
Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
οἱ σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,
στὶς λόχμες του ὁ φόβος ἐνεδρεύει.
Ζῷα μικρὰ καὶ ζῷα ἄγρια τὸ κατοικοῦν,
ὄχεντρες ἕρπουν καὶ ρημάζουν τὶς φωλιές μας,
λιοντάρια ἑτοιμάζονται νὰ μᾶς ξεσκίσουν.
Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
ἔγιναν δάσος σκοτεινὸ καὶ μᾶς πλακώνουν.


Ντίνος Χριστιανόπουλος

{Τι είναι η αγάπη;}

Τι είναι αγάπη; Μήπως ένα λουλούδι που το αγάπησες και το πήρες κοντά σου, το έβαλες σ΄ ένα πορσελάνινο βάζο με λίγο νεράκι και μια ασπιρίνη;
Όχι!!!Δεν είναι αυτό αγάπη! Όσο νεράκι και να του βάλεις κι όσες ασπιρίνες, εκείνο σιγά σιγά θα μαραζώσει!
Αγάπη είναι να το θαυμάσεις, να του δώσεις ένα χάδι , να σκύψεις πάνω του να το αφουγκραστείς τι έχει να σου πει, να του ψιθυρίσεις και συ ένα γλυκό λόγο και να το εμπιστευτείς στον Δημιουργό Του!
Κλείσε ένα ραντεβού μαζί του για την επόμενη φορά στο χώρο του! Ανανέωσε αυτή τη σχέση! Αγάπη είναι σεβασμός!


Angel P

{ Time }

Ο χρόνος χρειάζεται οπωσδήποτε επισκευή...


Κατερίνα Έσσλιν

{ Που να βρω την ψυχή μου; }

ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Η ομίχλη γύρω μας ολοένα και πυκνώνει…
Παλεύεις να δεις… παλεύεις να ξεδιαλύνεις τη φιγούρα,
που περπατάει σκυφτή στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Είναι ο γείτονας, ο φίλος, ο αδερφός.
Είμαι εγώ, είσαι εσύ, είμαστε όλοι.
Μάρτυρες μιας διαρκούς εθνικής καταπίεσης.
Ψυχές παγιδευμένες στη δίνη ενός θαμπού εφησυχασμού.
Βρέχει παραίτηση κι αυτό με πονάει.
Στο όνομα του διεθνισμού, προτάσσεται η ταφή του Ελληνισμού
κι εμείς μένουμε αμέτοχοι.
Κλέβουν την ιστορία μας, επαναπροσδιορίζουν την ταυτότητά μας…
Μας κλέβουν τις περιουσίες μας, διώχνουνε τα παιδιά μας,
ξεπουλάνε την πατρίδα μας ανενόχλητοι
και δεν αντιστεκόμαστε.
Πορευόμαστε χωρίς θέση, χωρίς όραμα, χωρίς ελπίδα, χωρίς χαμόγελο.
Σα ζόμπι, σαν κινούμενοι νεκροί,
που το βλέμμα τους κοιτάζει αδιάφορα μπροστά.
Δε διακρίνουν πρόσωπα, δεν αντιλαμβάνονται απειλές
δεν αντιδρούν σε δηλώσεις,
μόνο δέχονται, δέχονται, δέχονται…
Δέχονται την ταπείνωση με συγκαταβατική απάθεια.
Οι κλασικές αξίες έχουν γίνει οικουμενικές…!!!
Είναι λυπηρό, μοιάζει με ψέμα κι όμως είναι αλήθεια.
Η Ελλάδα ως κληρονομιά, ως πρόκληση, ως θέληση
μας προκαλεί άγχος πια.
Η πνευματική της κηρήθρα, βρίσκεται πεταμένη στο καλάθι της υποτέλειας.
Μόνο φόβος, εξευτελισμός και αβεβαιότητα παντού.
Δεν πάει παρακάτω…
Παρακάτω πεθαίνεις…!!!
Ας το διαισθανθούμε, ας ενωθούμε, ας αφυπνιστούμε
ας αντιδράσουμε Έλληνες.
Τα σύννεφα δεν καταργούν τον ουρανό.
Η ελπίδα γιορτάζει μαζί με την σοφία, την πίστη και την αγάπη.
Καμιά δεν έρχεται μόνη της….!!!!



Σμαρώ Νότου

{Πέφτωντας πάνω σε τοίχο συνεχώς}

Εκεί που νομίζεις πως βρήκες μια πύλη και χαίρεσαι ξαφνικά πέφτεις πάνω σ' ένα τείχος.
Κράτα την ψυχή σου όσο μπορείς. Να δίνεις αγάπη στους άλλους αλλά να περιφρουρείς τα όριά σου.


Αλκυόνη Παπαδάκη

{Πρελούδιο της βροχής}

‘’Τούτη η βροχή
μιλάει με τα λόγια της, ήσυχα λόγια.’’


Γιάννης Ρίτσος

{Αυτοσυντήρηση}

Ράβε ο ίδιος τις ραγισματιές σου
δεν υπάρχουν δότες εαυτού.


Γιώργος Ποταμίτης

{Ώρες μου χρωματιστές}

Όταν έδυε ο ήλιος φύτρωσαν χρώματα....


Νικηφόρος Βρεττάκος

{ Δεν το 'ξερες; }

Πέφτεις απ' το κλαδί και κλαίς.
Γιατί;
Δεν το 'ξερες πως είσαι φύλλο;


Αργύρης Χιόνης

{Τα αγριολούλουδα}

Τ' αγριολούλουδα έχουν δύο παραπανίσιες αξίες:
Πρώτα, δεν πουλιούνται κι έπειτα,
κείνος που τα χαρίζει τα μαζεύει μόνος του.....


Μενέλαος Λουντέμης

{... και το ΄ξερες... }

Πώς βαριέμαι σε τούτη την ακτή
που ο ήλιος με ξεραίνει
δεν είμ' έρημος, δεν είμαι νησί
μα ούτε κι η Ελένη
και το 'ξερες.


Πώς βαριέμαι σε τούτη την ακτή
που μ' έχεις φυλακίσει
δεν είμ' άνεμος, δεν είμαι πανί
δε λέει να φυσήξει
και το 'ξερες.


Σταμάτης Σπανουδάκης

 

 

 

 

{Μα που να πάμε;}

"Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πώς προχωρούμε. 

Να αισθάνεσαι δε φτάνει , μήτε να σκέφτεσαι, μήτε να κινείσαι.
Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά πού προχωρούμε..."


Γιώργος Σεφέρης

{Έλα μαζί μου}

Η ψυχή δεν θυμάται, πονάει
απ' την τόση ανάμνηση. Αλλά στα χέρια
μένει η ενθύμηση εκείνου που τα κράτησαν.


Pedro Salinas

{In the mood for love}

Αγαπάς σημαίνει κάνεις ένδοξο έναν άνθρωπο.
Είναι η μόνη δόξα που θα βρει στη ζωή του.


Γιώργος Χειμωνάς

{Μυστική δραπεύτευση}

Είναι μια ωραία περιπλάνηση, σχεδὸν μια δραπέτευση
-δεν ξέρω από που και για που-
μια μυστική δραπέτευση που δίνει μια μυστικότητα στην κάθε κίνησή μας.
Στον ίσκιο μας πάνω στον τοίχο,
στις απίθανες σχέσεις των δακτύλων μας,
στον ήχο των βημάτων μας,
μια εξαίσια αίσθηση...'


('η γέφυρα', Γιάννης Ρίτσος)

{Λαβωμένη καρδιά}

Αν μπορείς να αιχμαλωτίσεις το βασίλεμα του ήλιου
τότε μπορείς να αιχμαλωτίσεις και την καρδιά του άλλου.


Νικήτας Καυκιός

{A silent moon}

Κλαίω γιατί με ρώτησες
αν είδα την πανσέληνο.
Όχι, δεν είδα τίποτα γεμάτο και δεν έζησα.

Μαύρη γραβάτα-Κική δημουλά

Αγαπάω.....

Ἀγαπάω ὅ,τι θλιμμένο στόν κόσμο.
Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.

Τοὺς σκυφτοὺς ὁδοιπόρους ποὺ μ᾿ ἕνα δισάκι
γιὰ μία πολιτεία μακρυνὴ ξεκινᾶνε,
τοὺς τυφλοὺς μουσικοὺς τῶν πολύβουων δρόμων,
τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀλῆτες, αὐτοὺς ποὺ πεινᾶνε.

Τὰ χλωμὰ τὰ κορίτσια ποὺ πάντα προσμένουν
τὸν ἱππότην ποὺ εἶδαν μία βραδιὰ στ᾿ ὄνειρό τους,
νὰ φανῇ ἀπ᾿ τὰ βάθη τοῦ ἀπέραντου δρόμου.
Τοὺς κοιμώμενους κύκνους πάνω στ᾿ ἀσπρόφτερό τους.

Τὰ καράβια ποὺ φεύγουν γιὰ καινούρια ταξίδια
καὶ δὲν ξέρουν καλὰ -ἂν ποτὲ θὰ γυρίσουν πίσω
ἀγαπάω, καὶ θά ῾θελα μαζί τους νὰ πάω
κι οὔτε πιὰ νὰ γυρίσω.

Ἀγαπάω τὶς κλαμμένες ὡραῖες γυναῖκες
ποὺ κυττᾶνε μακριά,ποὺ κυττᾶνε θλιμμένα ...
ἀγαπάω σὲ τοῦτον τὸν κόσμο -ὅ,τι κλαίει
γιατὶ μοιάζει μ᾿ ἐμένα.


Νίκος Καββαδίας (1929)

{Hymn to Hope}

Περίεργες οι ελπίδες…
Σου δίνουν δύναμη και σε τραυματίζουν ταυτόχρονα. Σε παγιδεύουν στη δική τους αλήθεια, σε κάτι που ίσως γίνει, μα ίσως και όχι.
Σε περιορίζουν στη δική τους υποθετική πραγματικότητα. Σου δίνουν όμως και τη δύναμη να παλέψεις γι’ αυτές, να τις διεκδικήσεις και να τις μετατρέψεις σε εμπειρίες.
Είναι κίνητρο η ελπίδα. Είσαι σκλάβος τους, κι όμως πρέπει να συνεργαστείς μαζί τους.
Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να ελπίζεις σε κάτι, παίρνεις δύναμη από αυτό. Η ζωή συνεχίζεται για τους αδύναμους, ο πόνος συνεχίζεται για τους δυνατούς.


Πηγή από το διαδίκτυο

{Το μερτικό τους σ΄ουρανό}

Δεν είδα δέντρα να σκύβουν για νερό
να κυνηγάνε τη βροχή σε χώματα άλλα
μα για να βρουν το μερτικό τους σ’ ουρανό
οι ρίζες γλύφουνε στο χώμα κάθε στάλα.


Γιώργος Ποταμίτης

{Summer Show Windows}

"Έξω από τα παράθυρα το γαληνό κιθάρισμα του μπάτη
το φωτεινό πρόσωπο της ευωδίας
στην άσπρη μνήμη του καλοκαιριού
με μια μαβιά δέσμη σκιάς
λοξά στο βελούδινο μάγουλο..."


Γιάννης Ρίτσος

{'Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών~ Summer rain}

'Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι. [...]
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
...
ολη τη νυχτα ο ιδιος παρεξηγημενος ήχος
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λεει , μόνο , εσύ, εσύ, εσυ,
νοσταλγία δισύλλαβη
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη
το άλλο σαν μομφή,
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία!


Κική Δημουλά

{Following The Sun}

Ο ήλιος βασίλεψε, θάμπωσαν τα βουνά, οι οροσειρές του μυαλού μου κρατούν ακόμα λίγο φως στην κορφή τους, μα η άγια νύχτα πλακώνει, ανεβαίνει από τη γης, κατεβαίνει από τον ουρανό, και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί, μα το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει δε θα παραδοθεί, μα θα σβήσει...


~Νίκος Kαζαντζάκης~

"ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΜΑΧΑΙΡΙΑ"

ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΜΑΧΑΙΡΙΑ

Σε κοίταγα, αιώνες πριν, φως να χαρίζεις,
κι αφέντρα, τη δική σου γη να ορίζεις.
Μα τώρα εδώ ψυχορραγείς, χωρίς βοήθεια,
με προδοσίας μαχαιριά στα στήθια.

Σ` αντίκριζα μες στους καιρούς, ν` ανοίγεις δρόμους,
Τη λευτεριά να κουβαλάς στους ώμους.
Μα πια βωμούς σου ξεπουλάς, για λίγο χρήμα,
στους ξένους που έσπειρες το φως. Τι κρίμα!

Θάλασσες βουνά και κάμπους δεν θα βρεις να σεργιανάς,
σου ρημάξανε πατρίδα τα όνειρά σου,
Τώρα θα σαι δούλων σκλάβα, λίγο φως ν αποζητάς,
ξεπουλώντας στους αγύρτες, τα παιδιά σου.


Κριεζής Ηρακλής

{Ενός λεπτού σιγή}

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για τη τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;


Ντίνος Χριστιανόπουλος

"Άγριο τριαντάφυλλο....""

Όλα τα λουλούδια ήταν ήμερα
κάποτε στον κήπο της καρδιάς μου
Τότε που μου 'λεγαν , μα δεν πίστευα
πως στους κήπους μπαίνουν κι άνθρωποι σκληροί..

Μα όταν σε μια νύχτα κάποιοι τα 'κοψαν
κι έσβησε η γαλήνη της ματιάς μου
πήγα με βελόνα και μου χάραξαν
το πιο άγριο λουλούδι που 'χεις δει.....

Μ' ένα άγριο τριαντάφυλλο στο στήθος τατουάζ εκεί , στο μέρος της καρδιάς όλο αγκάθια έχει γύρω τώρα ο κήπος αν θελήσεις πια να μπεις , να μην τολμάς....


Κι έτσι όλα ανθίζουν πάλι ήρεμα
στην τριανταφυλλένια φυλακή μου
κι ένα ευγενικό ζητάνε ήρωα
που τ΄αγκάθια θα σκορπίσει με σπαθί.....


Πηγή ποιήματος από το διαδίκτυο

"Το μεσαίο κατάρτι"

κι αν σε θελω κι αν με θελεις τιποτα δε βγαινει

 στο μεσαιο το καταρτι ειμαστε δεμενοι..

 

"Αισθήματα"

Αισθήματα που έμειναν μέσα μας καιρό
τα πιασε η άνοιξη, βλασταίνουν
με νέα φύλλα θροΐζουν
τα παλιά μας τα ρίγη.


Γιώργος Ποταμίτης

{Μην πατάτε τους όρκους}

"Χαμομήλια, γρασίδι κι αγριολούλουδα
ρηχή μαλακωσιά σαν του βελούδου
και του όρκου - μην πατάτε τους όρκους..."


Κική Δημουλά

♬♪ Το βαλς του Απρίλη ♬♪

Θα εξαγγείλω μια Δευτέρα Παρουσία πιο κοντινή
γιατί η άλλη άργησε πολύ.
Εκ δεξιών μου θα κάθεσαι εσύ.
Ήμερη πια, τιθασεμένη.
Θα ’ναι Απρίλης ή Μάης.
Ένα Χερουβείμ θα σου ανθίζει τη μνήμη μαργαρίτες
κι εσύ απ’ την αρχή θα μαδάς
όσα στη γη τα λέγαμε αγάπη…



Γιώργος Ποταμίτης

{Δε βρήκε η αγάπη, κάπου για να ακουμπήσει}

Θα είναι πάντα αργά για μας,
θα είναι πάντα αργά
δε βρήκε η αγάπη κάπου για να ακουμπήσει.
Θα είναι πάντα αργά για μας, θα είναι πάντα αργά.
Ζήσαμε μόνοι χρόνια και έχουμε συνηθίσει.


Μπάμπης Στόκας

{Παπαρούνα}

Την πρωτόειδε μ' ολοκόκκινα ντυμένη
καλλιτέχνης με κεφάλι αυτός ψαρό
κοριτσάκι αυτή μικρό να μαζεύει ζωηρό
παπαρούνες σε κάποιο αγρό.

Οι διαβάτες την κοιτούσαν μαγεμένοι
και περνούσαν μ' ένα βήμα σιγανό
μ' αυτός μέσ' το δειλινό
είπε μ' ύφος ταπεινό
στο λουλούδι το ζωντανό:


Παπαρούνα χαρωπή
οι διαβάτες που διαβαίνουν
σ' αγαπούνε μα σωπαίνουν
και κανένας δε θα σου πει....


Αττίκ

{Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη}

Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, 

γεννώντας μες απ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές,

 σμίγοντας θύμηση κι επιθυμία, 

ταράζοντας με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.


Μάνος Χατζιδάκης

{Έλα στο χορό}

Σου μιλώ και κοκκινίζεις τι να φανταστώ;
Όσο θάβεις το σποράκι, τόσο βγάνει ανθό
Στο μικρόφωνο ανεβαίνω το θεριό γλεντάει
Μόνος μου είμαι στην ορχήστρα μ' έναν ίσκιο πλάι
Έλα στο χορό
Μόνο να σε βλέπω, μόνο αυτό μπορώ
Νύχτα ξαστεριά
Άναψαν φωτάκια σ' όλα τα χωριά
Της Αγία-Τριάδας ήρθαν μέρες φτερωτές
Το χωριό το Μούρεσι χορεύει από προχτές
Ήρθαν ξένοι ηλιοκαμένοι, ήρθαν κι αδερφοί
Σε κοιτώ και κοκκινίζεις κι έχεις προδοθεί
Έλα στο χορό
Πάρε με και εμένα λίγο να χαρώ
Έλα στο χορό
Θέλω να κατέβω θέλω να ενωθώ
Κι ο συρτός σιγά μας πάει πίσω από το ιερό
Κι αρχινάς να κοκκινίζεις πιο πολύ θαρρώ
Μα εδώ δεν είναι ξένο βλέμμα κανενός
Μήπως είμαι εγώ ο ξένος και ο μακρινός;
Έλα στο χορό
Άσπρο φουστανάκι, πάτημα ελαφρό
Νύχτα ξαστεριά
Τρέμουν οι φλογίτσες πάνω απ'τα χωριά.


Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος

{Μεγάλη Πέμπτη}

Ραγισματιά
στους άξονες της εσωτερικότητας,
ανθοφορία
βιωματικής πληρότητας.
Αποκαλύπτεται το μυστικό
της ενότητας των πάντων
στo σταυρό της αγάπης.


Νικήτας Καυκιός

♫ ♥♫ Spring Time

Η μέρα που ο Θεός δημιούργησε την ελπίδα ήταν πιθανότατα η ίδια μέρα που δημιούργησε την Άνοιξη.


Bernard Williams

{Walking among yellow}

Μπορεί να μην αλλάζει τον κόσμο η Άνοιξη μα του δείχνει πως γίνεται.


Γιώργος Ποταμίτης

{Σαν αταξίδευτο σκαρί}

«Αταξίδευτη βάρκα»


Τη βάρκα που λαχτάριζες, τώρα δεν την ορίζεις

έσπασε το τιμόνι της, κουρέλια το πανί,

τη βούλιαξαν τα κύματα προτού την ταξιδέψεις

και γοερά τη θρήνησαν, ακόμα κι οι θεοί!



Τον τρίσβαθο αναστεναγμό τώρα να τον ξεχάσεις,

το σιγαλό τραγούδισμα, δε θα το ξαναπεί

τ’ ολόγυμνό της σκέλεθρο στ’ αγέρι έχει σαπίσει

κι οι μπόρες στα μεσούρανα το κάναν Αστραπή.



Του Παναγιώτη Μιχ. Πελεκάνου που τ΄αγάπησε.

{Ποιμενικό ροκ}

Ἤθελα νἄμουν τσέλιγκας, νἄμουν κ᾿ ἕνας σκουτέρης,
νὰ πάω νὰ ζήσω στὸ μαντρί, στὴν ἐρημιά, στὰ δάσα,
νἄχω κοπάδι πρόβατα, νἄχω κοπάδι γίδια,
κ᾿ ἕνα σωρὸ μαντρόσκυλα, νἄχω καὶ βοσκοτόπια,
τὸ καλοκαίρι στὰ βουνά, καὶ τὸν χειμῶ στοὺς κάμπους.
Νἄχω ἀπὸ πάλιουραν βορὸ καὶ στρούγγα ἀπὸ ροδάμι,
νἄχω καὶ σὲ ψηλὴν κορφὴ καλύβα ἀπὸ ρουπάκια,
νἄχω μὲ τὰ βοσκόπουλα σὲ κάθε σκάρον γλέντι,
νἄχω φλογέρα νὰ λαλῶ, ν᾿ ἀντιλαλοῦν οἱ κάμποι,
νἄχω καὶ κόρη ὄμορφη, στεφανωτήν μου νἄχω,
νὰ μοῦ βοηθάει στὸ σάλαγο, νὰ μοῦ βοηθάει στὰ γρέκια,
κι ὄντας θὰ τὰ σταλίζουμε τὰ δειλινὰ στοὺς ἴσκιους,
στῆς ρεματιᾶς τὴ χλωρασιὰ μαζί της νὰ πλαγιάζω,
νὰ μὲ κοιμίζει μὲ φιλιὰ στοὺς δροσερούς της κόρφους.

Κώστας Κρυστάλλης