Αγάπη
Κι ἤμουν στὸ σκοτάδι. Κι ἤμουν τὸ σκοτάδι.
Καὶ μὲ εἶδε μία ἀχτίδα.
Δροσούλα τὸ ἱλαρὸ τὸ πρόσωπό της
κι ἐγὼ ἤμουν τὸ κατάξερο ἀσφοδίλι.
Πῶς μ’ ἔσεισε τὸ ξύπνημα μιᾶς νιότης,
πῶς ἐγελάσαν τὰ πικρά μου χείλη!
Σάμπως τὰ μάτια της νὰ μοῦ εἶπαν ὅτι
δὲν εἶμαι πλέον ὁ ναυαγὸς κι ὁ μόνος,
κι ἐλύγισα σὰν ἀπὸ τρυφερότη,
ἐγὼ ποὺ μ’ εἶχε πέτρα κάνει ὁ πόνος.
Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)
Κι ἤμουν στὸ σκοτάδι. Κι ἤμουν τὸ σκοτάδι.
Καὶ μὲ εἶδε μία ἀχτίδα.
Δροσούλα τὸ ἱλαρὸ τὸ πρόσωπό της
κι ἐγὼ ἤμουν τὸ κατάξερο ἀσφοδίλι.
Πῶς μ’ ἔσεισε τὸ ξύπνημα μιᾶς νιότης,
πῶς ἐγελάσαν τὰ πικρά μου χείλη!
Σάμπως τὰ μάτια της νὰ μοῦ εἶπαν ὅτι
δὲν εἶμαι πλέον ὁ ναυαγὸς κι ὁ μόνος,
κι ἐλύγισα σὰν ἀπὸ τρυφερότη,
ἐγὼ ποὺ μ’ εἶχε πέτρα κάνει ὁ πόνος.
Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου