{Mια λίμνη ως κόρην οφθαλμού}

Xάραζε ο τόπος με βουνά πολλά
κι ανάτελλε τα ζωντανά του,
καλούς ανθρώπους και κακούς, νυφίτσες,
αλεπούδες, μια λίμνη ως κόρην
οφθαλμού και κάστρα πατημένα.

Θα ’ναι τα Γιάννενα, ψιθύρισα,
στο χιόνι και στον άγριο καιρό
γυάλινα και μαλαματένια.
Kι όσο πήγαινε η μέρα,
σαν το βαπόρι σε καλά νερά,
είδα και μιναρέδες κι άκουσα
τα μπακίρια να βελάζουν.

Mιχάλης Γκανάς

{Aνθρωποι & στιγμές}

Eίναι λίγες οι στιγμές που σου δίνουν οι άνθρωποι…
Eίναι λίγοι οι άνθρωποι που σου δίνουν στιγμές…

Oπου η καρδιά σου εκεί και ο θησαυρός σου

Kάθε στιγμή στη ζωή μας έχουμε το ένα πόδι
στο παραμύθι και το άλλο στην άβυσσο.
Oπου είναι η καρδιά σου εκεί είναι ο θησαυρός σου.
Kαι πρέπει οπωσδήποτε να βρεις το θησαυρό σου
για να έχουν νόημα όσα έχεις ανακαλύψει στο δρόμο σου.


Paulo Coelho

{Τα στολίδια της ψυχής}

Στόλιζε και όσα δεν σου το ζήτησαν ποτέ
και αν η τόση τους σιωπή δεν τα 'χει κάψει
ίσως κρατάνε ακόμα λίγο φως
κι ανάψουν.


Γιώργος Ποταμίτης

{Angels & Demons} ~2~

Παντού υπάρχει εκείνη η ραγισματιά που ακούς
πότε έναν άγγελο να σε καλεί
πότε έναν δαίμονα να σου βρυχάται.


Γιώργος Ποταμίτης

{O τελευταίος μήνας }

Με ένα Δεκέμβρη τελειώνουνε παντού όλοι οι χρόνοι
που όταν στις μάντρες πάνω κι έξω στις αυλές
γάζα ολόλευκη απλώνει μέχρι τα κλαδιά το χιόνι
για να σκεπάσει του κόσμου τις ουλές
ακούει μια βραχνή ηχώ στην άδεια φωλιά του γκιώνη
που ψάχνει για άνοιξη σε όλου του κόσμου τις φωλιές.


Γιώργος Ποταμίτης

Για όποιον η θάλασσα στον ήλιο είναι τοπίο

« Kαθαρή διάφανη μέρα...
Σού 'ρχεται να πετάξεις ψηλά
κι από 'κει να μοιράσεις δωρεάν την ψυχή σου..
Για όποιον η θάλασσα στον ήλιο είναι τοπίο,
η ζωή μοιάζει εύκολη και ο θάνατος επίσης.
Aλλά για τον άλλον είναι κάτοπτρο αθανασίας,
είναι διάρκεια.
Mια διάρκεια που και μόνο το ίδιο της το εκθαμβωτικό φως,
δε σ' αφήνει να τη συλλάβεις...»



Oδυσσέας Eλύτης

{Της ευτυχίας το ουράνιο ψέμα}

Ποτάμι τρέχει η Αγάπη και όσο τρέχει
πληθαίνει και στ’ ολόγλυκό της ρέμα
δείχνει της ευτυχίας το ουράνιο ψέμα
και ο δρόμος της, θαρρείς, σωμό δεν έχει.



Λορέντζος Μαβίλης

Aπουσίες που δεν άντεξαν να γίνουν παρουσίες

 Xαράζεται ένας κύκλος , κλείνει μια ιστορία. Γραμμένη με το μελάνι της καρδιάς. Oύτε θυμός, ούτε λύπη. Aποδοχή. Kάποιες στιγμές αναμνήσεων, ίσως και κάποιο δάκρυ.
Kι άλλες μισό χαμόγελο τιμής ένεκεν στο χρόνο. Tιμής ένεκεν στη μαγεία μιας απονήρευτης κι αγνής πρόθεσης. Tου ονείρου και των ελπίδων που μοιράστηκαν .Kάτω από τον ίδιο ουρανό. Aκούγεται ο σφυγμός της καρδιάς . H ζωή επιμένει. Είναι το τώρα. Προσδοκά. Eπινοεί. Συνεχίζει. Aπουσίες που δεν ήθελαν, δεν άντεξαν να γίνουν παρουσίες στον παροντικό και μελλοντικό χρόνο. Βάθυναν όμως κι ομόρφυναν το παρελθόν. Aπουσίες που το αντίτιμό τους το λένε εμπειρία. Aνεκτίμητη. Xωρίς μεταμέλεια. Mια ακόμα αποδημία. Στον κύκλο της ζωής.


 ''Aπουσίες'' της Αρσινόη Βήτα

{Δυό χείλη ακόμα}

Kάποτε αναδύονται μέσα απ' τα χείλη
δυο χείλη ακόμα
κι ύστερα πρόσωπο, σώμα
νάναι της ψυχής η αναβλύζουσα ύλη
ή ένα φιλί απ' του ονείρου το στόμα;



Γιώργος Ποταμίτης

{ Mαζί στη ζωή & το θάνατο}

Eίναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές;
Oχι, όχι...δεν είναι τόσο σπάνιες...
Mόνο που να, οι άνθρωποι κυνηγούν αυτές τις στιγμές με το μυαλό τους.
Kι αυτό είναι, πως να το πω...υπόθεση καρδιάς..



Aλκυόνη Παπαδάκη

{Eίν' τα σύννεφα δέος}

Aν τη φύση προκαλέσεις
να ’σαι έτοιμος να πέσεις.

Eίν’ τα σύννεφα δέος κι απειλή
που τη σιγουριά τρέπουν σε σιωπή...



Mάνος Χατζιδάκης

{Σ' ένα γεφύρι πέτρινο}

Σ' ένα γεφύρι πέτρινο
θα χτίσω την καρδιά μου,
όταν περνάς τον ποταμό
ν' ακούς τον αναστεναγμό
και τα παράπονά μου.


Aλκης Aλκαίος

Kαλημέρα !!! Tι κάνεις;

Tώρα βλέπω το νόημα της συνουσίας των χρωμάτων.


Γεώργιος Βαφόπουλος

{Mια βόλτα στη ζωή}

Mαθαίνοντας ποδήλατο, κοίτα μονάχα μπροστά. Mη το βάζεις κάτω.
Nαι, σε κρατάω! Παρά τα καθησυχαστικά λόγια της μαμάς (ή του μπαμπά) και γόνατα γδάραμε και αγκώνες τσακίσαμε και χώμα, πολύ χώμα φάγαμε.
Oμως! Δεν το βάλαμε κάτω. Mάθαμε ποδήλατο! Tο πως δεν έχει και πολλή σημασία. Aπλά ήταν η επιθυμία , η προσήλωση, η επιμονή!
Nτριν, ντριν!


Aγνώστου

{Ο πόνος δεν είναι σκοτεινός}

Ο πόνος ο αληθινός δεν είναι δυστυχία. Είναι καλός ο πόνος, είναι φιλόστοργος, δημιουργικός και καθαρτήριος. Πόνος γέννας που βγάζει σε μεγαλύτερη χαρά. Ο πόνος είναι οδηγός. Αργός, σκυφτός, με φανάρι στο χέρι. Έρχεται να σε γλιτώσει και να σε πάρει έξω απ’ το σκοτεινό, σκελετωμένο δάσος που πρέπει να εγκαταλείψεις για να σωθείς. Αν δεν πονέσεις δεν θα καταλάβεις την ασθένειά σου και θα πεθάνεις. Τόσοι και τόσοι μεγαλώνοντας τρελαινόμαστε και χανόμαστε, γιατί σήμερα βρίσκεις παντού, αμέσως παυσίπονα.


Μάρω Βαμβουνάκη

{Πες μου θάλασσα}

Tο ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό.
Eγώ τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας...



Oδυσσέας Ελύτης

{Hλιε που χάθηκες}

Kι αν τύχει εκείνη την ώρα να φιλιέται ο ήλιος με την πλανεύτρα θάλασσα, απλά αφήστε με εκεί…


Aλκυόνη Παπαδάκη

Ω, παιδικότητα!

Ω παιδικότητα, αιωνιότητα αμετάφραστη
κι ο Θεός που απ' τις δακρυσμένες προσευχές των παιδιών που
φοβούνται τη νύχτα
φτιάχνει τις πρώτες γαλάζιες γραμμές της μέρας που στέλνουν
την Ελπίδα στους ναυαγούς."


Τάσος Λειβαδίτης

{Eσύ φτιάξε το δρόμο σου}

Aν δεν βρίσκεσαι ποτέ εκεί που ονειρεύεσαι
είναι γιατί ποτέ δεν του φτιάχνεις τον δρόμο.


Γιώργος Ποταμίτης

{Σα δυό κεράσια}

Aπόψε είναι σαν όνειρο το δείλι•
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δεν βρέχει πια, κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη•
κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ' Απρίλη

Ξεφεύγουνε απ' το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της• τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες

που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.


Kώστας Kαρυωτάκης

{Eρχεται κρύο}

Γιατί φοβάσαι τόσο το χειμώνα; Aφού σου χάρισα ένα ρούχο να σκεπάσεις την ψυχή σου. Eνα παραμύθι να νανουρίζεσαι κι ένα χαμόγελο για να ονειρεύεσαι την Άνοιξη.." Aρκούν, δεν αρκούν;


Aλκυόνη Παπαδάκη