{Δυό φύλλα της καρδιάς}

Aγάπη αν έχεις αλλουνού, τη σκάλα πάρε τ’ ουρανού
μα πέτα τ’ όνειρο απ’ το νου,
αλλιώς δεν ανεβαίνει.

Kι εσύ που ακούς και δε μιλάς -μα σαν ευχή μοσχοβολάς-
δυο φύλλα δώσ’ μου της καρδιάς,
γιατί είμαι γυμνωμένη.

Δυο δάκρυα δώσ’ μου γιορτινά -να πίνω εδώ στα σκοτεινά-
γιατί είμαι διψασμένη.



" H σκάλα του ουρανού ", Λίνα Νικολακοπούλου

{Zωγραφίζοντας τη γη}

Πάλι εδώ, στην ίδια γη, στον ίδιο χώρο,
που το όνειρο, το φως, η ομορφιά
έχουν ονοματεπώνυμο"


~ Γιάννης Ρίτσος ~

{Tα τοπία της ψυχής σου}

"Aν έχεις μπροστά σου έναν τοίχο, το πιο ανόητο είναι να παίρνεις φόρα και να κουτουλάς. Kάθισε κάτω, βολέψου κι άρχισε να προβάλλεις σ’ αυτόν τον τοίχο τα τοπία της δικής σου ψυχής. Eτσι κι αλλιώς, στην ουσία, όλοι είμαστε μόνοι. Mπορεί ν’ ανήκουμε στην αγέλη, αλλά καθένας κοιτάζει το δικό του αστέρι..."


Aλκυόνη Παπαδάκη

{H ψυχή μας μια θάλασσα}

"Μα τί γυρεύουν οι ψυχές μας
ταξιδεύοντας πάνω στα σαπισμένα θαλάσσια ξύλα
από λιμάνι σε λιμάνι; ''


Γιώργος Σεφέρης

{ Δέντρα & ζωή, ζωή & δέντρα}

Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα
όπως εκείνο που έβλεπα όταν ήμουν παιδί
απ’ το παράθυρό μου
να μη βγάζει ποτέ φύλλα
έστεκε απέναντι, στο χάλασμα,
σα να περίμενε κάτι
κι εγώ προσευχόμουν οι θεοί να το λυπηθούν,
ώσπου το είδα ένα πρωί να γίνεται,
το ξερό και το στέρφο,
όλο ατόφιο ασήμι
κι αντί για φύλλωμα να στέκουν πάνω του
αστέρια αεικίνητα
κι είπα από μέσα μου
«τι σου είναι ο κόσμος»



( Στρ. Πασχάλης, Κοιτάζοντας δάση, Μεταίχμιο)

Τρελάθηκες δύση;

Τρελάθηκες δύση;
Βγάλε αμέσως τα κόκκινα
ντροπή
στην κηδεία σου πας.

Κική Δημουλά

{Φθινοπωρινή ιστορία}

Το πράσινο παγκάκι, όπου κάθισες μια νύχτα ολομόναχος, περικλεισμένος από ανώφελα άστρα, μετακόμιζε μόνο του τώρα μες απ' τα ωχρά χωράφια της φθινοπωρινής ερήμωσης...


Από το blog Τα Φθινόπωρα των ποιητών.

Εμπρός, ξεκίνα πάλι.....

.....αλλά αλοίμονο σου αν πατήσεις τα κυκλάμινα...

Τα χρόνια της μεγάλης ελπίδας
δεν χάθηκαν ποτέ
κι αν εμείς σκορπίσαμε
αναζητώντας ευθείες λεωφόρους,


κι αν εμείς δεν υπολογίσαμε
τα χιλιόμετρα των αποστάσεων,
κι αν εμείς σπαταλήσαμε
τις δυνάμεις μας
στο κυνήγι κινούμενων στόχων,
τα χρόνια της μεγάλης ελπίδας
ανακυκλώνονται ξανά,
με τον σηματοδότη χρόνο
στο πράσινο στο κόκκινο στο πορτοκαλί.

Εμπρός ξεκίνα πάλι,
πάλι και πάλι από την αρχή.
Κι αν αυτά που λέμε δεν είναι έτσι,
κι αν αυτά που νιώθουμε
δεν είναι αυτά που θέλαμε να νιώθουμε,
εσύ, μη μελαγχολήσεις
με την δική μας φτιαχτή αισιοδοξία,
εσύ, μη νιώσεις ίλιγγο
ακροβατώντας στου ορίζοντα
τις κινητές γραμμές
κι εμείς, το υποσχόμαστε
μαζί να τραγουδήσουμε
της συντροφιάς τραγούδια.

-Δεν πειράζει, που δεν έμαθες
να χαϊδεύεις τους κάκτους,
αλλοίμονο σου όμως
αν πατήσεις τα κυκλάμινα.

Χρήστος Μαρκόπουλος

Πως ;

Αχ, πώς να σωθείς απ' την πραγματικότητα όταν δεν είσαι πια παιδί...

Τάσος Λειβαδίτης

{Κάθε βροχή και μια μουσική}

Κάθε βροχή και μια μουσική,
έτσι όπως κλείνει ο κύκλος του νερού
κι η μοναξιά μου μέσα του ανθίζει.

Τέτοια στιγμή να 'ρθεις
που η μέρα σβήνει,
στην αγκαλιά μιας θάλασσας γεμάτης μουσική.

στίχοι: Δήμητρα Μαντά

{Η ικανότητα να βλέπεις την ομορφιά}

Όποιος διατηρεί την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά, δεν γερνάει ποτέ.


Franz Kafka

{Το παράπονο του Φθινοπώρου}

" Όλα ειπώθηκαν και μόνο το Φθινόπωρο συνεχίζει το αιώνιο παράπονο του" .


Τάσος Λειβαδίτης

{Ανεφοδιασμός ψυχής}

Λαθραίες μου στιγμές αποβιβαστείτε...
Τούτο το ταξίδι τέλειωσε εδώ.
Ανεφοδιασμός ψυχής και ανασυγκρότηση αντοχών,
είναι τα ικανά εκείνα κριτήρια
που θα ορθώσουν το κορμί και πάλι
Κι αν τέλειωσε ...
δεν είναι το τελευταίο,
όσο στις φλέβες
θα κυλάει η δίψα για ζωή...!!!

Υλαγιαλή

{Γλυκόπικροι καρποί του κόσμου}

Ξεφλούδιζε ως μέσα σου τις πίκρες
κι εκεί θα βρεις αφάγωτους
τους πιο γλυκούς καρπούς του κόσμου.


Γιώργος Ποταμίτης

{Σαν του Χειμώνα το κυκλάμινο}

ΣΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΠΟΡΦΥΡΑΣ


Είδα ένα κατακόκκινο κυκλάμινο σήμερα.
Στης πολυκατοικίας μας τον κήπο.

Πανέμορφο. Ολομόναχο.
Χωρίς άλλα λουλούδια γύρω του.
Μα αυτό, ζούσε το μεγαλείο και την ομορφιά του.
Χωρίς να ξέρει τίποτε απ' όλα αυτά.

Είτε το κοίταξα είτε όχι,
είτε το παίνεψα είτε όχι,
αυτό εκεί! κατακόκκινο, στο χρώμα της πορφύρας.

Κάπως έτσι θέλω να 'μαι κι εγώ.
Να μη με επηρρεάζει ο κόσμος γύρω μου,
να μη χαλιέμαι εύκολα.
Όσο γίνεται.
Να 'μαι αυτός που είμαι.
Να ζω ενώπιον του Θεού και μόνο.
Ασχέτως αν εσύ με πρόσεξες ή όχι,
αν με τιμάς ή προσπερνάς.

Κι η χαρά μου να 'ναι αυτή:
η επίγνωση πως ζω για την αλήθεια,
η ομορφιά που μέσα μου έχω,
η καταξίωση που δίνει ο Χριστός.
Και μόνο.

Σαν το κυκλάμινο
στης πολυκατοικίας μας τον κήπο


π. Ανδρέας Κονάνος

Είναι κάποιοι....

Eίναι κάποιοι λίγοι που λένε λίγα λόγια. Τους αρέσουν τα μεγάλα δέντρα, οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τα μελτέμια του καλοκαιριού, οι μικρές γουλιές, οι μεγάλες σιωπές, η βαθιά ησυχία, τα τριζόνια .Λένε λίγα λόγια. Κάποια στιγμή δεν ξαναμιλάνε Τότε είναι που τα λένε όλα.

Aννίτα Λουδάρου

{Black sea}

Επιτέλους μια θάλασσα όχι γαλάζια...


Κική Δημουλά

{Ομορφιές του Φθινοπώρου}

-Ράινερ Μαρία Ρίλκε, «Φθινοπωρινή μέρα»


«Κύριε, ήρθε η ώρα. Το καλοκαίρι ήταν πολύ μεγάλο.
Άφησε τον ίσκιο σου πάνω απ” τα ηλιακά ρολόγια,
και στα λιβάδια ξαμόλα τους ανέμους.

Διέταξε τους τελευταίους καρπούς γεμάτοι να “ναι,
δώστους ακόμα δυο μέρες ζεστές σαν νότου,
στην τελειότητα ώθησέ τους και κυνήγα
στο δυνατό κρασί την στερνή γλύκα

Όποιος δεν έχει τώρα σπίτι, πια δεν θα χτίσει.
Όποιος τώρα μόνος είναι, θα παραμείνει για πολύ,
θα ξαγρυπνά, θα διαβάζει, θα γράφει γράμματα μακροσκελή
και στις αλέες θα περιφέρεται εδώ και κει
ανήσυχος, όταν τα φύλλα στροβιλίζονται.»

{Αρχάγγελος}

Άγγελε συ που κάπου εδώ γύρω πετάς
Πολυπαθής και αόρατος, πιάσε μου το χέρι
Χρυσωμένες έχουν τις παγίδες οι άνθρωποι
Κι είναι ανάγκη να μείνω απ’ τους απέξω.


Οδυσσέας Ελύτης

{Ποτέ να μην ξυπνήσω}

Ελέγχετε καλά την είσοδο στη μνήμη σας
μπορεί να μπει καμιά παλιά ψευδαίσθηση
να πάρει πίσω όλες της
τις έγχρωμες φωτογραφίες.


Γιώργος Ποταμίτης

{Ήταν πεταλούδα}

Το πεσμένο λουλούδι
γυρίζει στο κλαδί!
Ήταν πεταλούδα.

ποίηση Χαϊκού

{Επιμένω}

Μην με μαρτυρήσεις!

Και προπαντός να μην τους πεις
πως μ' εγκατέλειψεν η ελπίδα!
Πες τους από μένα, πες τους από τα δακρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος
είναι όμορφος!

Νικηφόρος Βρεττάκος

{Μια φορά και έναν καιρό ήταν η γη}

Όταν θα έχεις κόψει όλα τα δέντρα
Όταν θα έχεις σκοτώσει όλα τα ζώα,
όταν θα έχεις δηλητηριάσει όλα τα ύδατα,
όταν θα μολύνεις όλο τον αέρα,
τότε μόνο θα ανακαλύψεις , ότι ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΤΡΩΓΟΝΤΑΙ.

Ίσως γι΄αυτό...

Ίσως γι' αυτό κρατούνε τα πουλιά
απ’ των σπιτιών τα τζάμια αποστάσεις
τρομακτικές θα καθρεφτίζονται εκεί
όλες μαζί οι παραστάσεις
ρεκλάμες, φώτα, αγκαλιές, πυροτεχνήματα
έρωτες, μίση, λεωφόροι, παρελάσεις
και ίσως φεγγίζουν φοβερά, σε όλες τις διαβάσεις
εκείνα του κόσμου τα χαμένα βήματα
που ούτε πετώντας δεν μπορείς αδάκρυτος να προσπεράσεις.

Γιώργος Ποταμίτης

Αναρωτιέμαι...

(Από το Παράπονο του Οδυσσέα Ελύτη)

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;


http://xrysoskonistoveludo.blogspot.gr/2014/01/blog-post_30.html

 

{Φωνές}

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε•
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

'φωνές ', Κωνσταντίνος Kαβάφης)