{Όμορφες μέρες}

Όλες όμορφες θα είναι οι μέρες που θα έρθουν ..
Θα έρθουν λες ;
Εμείς οφείλουμε να τις περιμένουμε ..

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

{Παράθυρο στο Φθινόπωρο}

«Εν φθινοπωρινής νυκτός ευωδία,
πλησίον παραθύρου ανοικτού,
εφ’ ώρας ολοκλήρους, εν τελεία,
ηδονική κάθημαι ησυχία.
Των φύλλων πίπτ’ η ελαφρά βροχή.
Ο στεναγμός του κόσμου του φθαρτού
εν τη φθαρτή μου φύσει αντηχεί,
αλλ’ είναι στεναγμός γλυκύς, υψούται ως ευχή.
Aνοίγει το παράθυρόν μου κόσμον
άγνωστον. Aναμνήσεων ευόσμων,
αρρήτων μοι προσφέρεται πηγή.
Επί του παραθύρου μου πτερά
κτυπώσι — φθινοπωρινά πνεύματα δροσερά
εισέρχονται και με περικυκλούσι
κ’ εν τη αγνή των γλώσση μοι λαλούσι.
Ελπίδας αορίστους και ευρείας
αισθάνομαι• κ’ εν τη σεπτή σιγή
της πλάσεως, τα ώτα μου ακούουν μελωδίας,
ακούουν κρυσταλλίνην, μυστικήν
εκ του χορού των άστρων μουσικήν.»

-Κ. Π. Καβάφης. «Πλησίον Παραθύρου Ανοικτού»

(Από τα Αποκηρυγμένα, Ίκαρος 1983)

{Μια φορά κι έναν καιρό.... }

Σ΄ ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν, ή ίσως όπου οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν …Σ΄ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά …
΄Ηταν μια φορά κι έναν καιρό μια πανέμορφη λίμνη
΄Ηταν μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς…Σε εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα.
Κι οι δυο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.
Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε από το νερό …
Αλλά η οργή είναι τυφλή – ή, τέλος πάντων, δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. ΄Ετσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας από το νερό, το πρώτο ρούχο που βρήκε…
Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της θλίψης…
Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.
Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και – χωρίς καμιά βιασύνη – ή, καλύτερα, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.
Στην αρχή συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί.
΄Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, είναι να μένει γυμνή. ΄Ετσι φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το φόρεμα της οργής.
Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή, θυμωμένη. Αλλά αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση, κι ότι πίσω από την όψη της οργής, στην πραγματικότητα, κρύβεται η θλίψη.

Χόρχε Μπουκάι

{Οι ομπρέλες των χαμένων ονείρων}

Όλα τελειώνουν και μόνο το φθινόπωρο παραμένει αιώνια νέο σαν τα πιο λυπημένα ποιήματα.

Τάσος Λειβαδείτης

{Θάλασσα γεμάτη μυστήριο}

Θάλασσα…στοιχείο γεμάτο μυστήριο! Φοβερό μαζί και αγαπημένο τραβάει τον άνθρωπο σαν να είναι μαγνήτης. Ο βαθύς και αιώνιος βόγκος της νανουρίζει την ψυχή μας, γεμάτος μυστηριώδεις και ανεξιχνίαστες φωνές..

Οδυσσέας Ελύτης

{Φθινόπωρο}

Φθινόπωρο - Εκείνη η εποχή η ιδιόμορφη και η ανεξάντλητη επιρροή του μυαλού της γεύσης και της τρυφερότητας. - Εκείνη η εποχή που συντάχθηκε από κάθε ποιητή, που αξίζει να διαβάσετε κάποια απόπειρα περιγραφής, ή μερικές γραμμές του αισθήματος"

Jane Austen

{Σπίτι του}

" Πρέπει να μένει σπίτι ο ευτυχισμένος
κι ο δύστυχος κι αυτός να μένει σπίτι."

Αισχύλος

~ Χρύσα ~

Σαν πέφτει και κοιμάται
η Χρύσα δε φοβάται να ονειρευτεί.
Και πίσω από τους τοίχους
με της καρδιάς τους χτύπους μετράει τη ζωή.

Γιάννης Ζαρκαδούλας

{Σονέτο του γλυκού παραπόνου}

Σονέτο του γλυκού παραπόνου

Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία
που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου
Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη
κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι
που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό
για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.
Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός
αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου
μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει
και στόλισε τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο.

Λορκα

{Στο ρυθμό της φύσης}

Ακολούθησε το ρυθμό της Φύσης..
Το μυστικό της είναι η υπομονή!!

Ralph Waldo Emerson

{Δυό φεγγάρια}

Δυο φεγγάρια πνίγηκαν
μέσα σε μια νύχτα
στο ίδιο πηγάδι
νομίζοντας πως θάσβηναν τη φλόγα τους
πριν την αυγή

Δυό Φεγγάρια ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΝΕΑ ΣΚΕΨΗ"

{Όταν σήκωσα τον βαρύ Σταυρό}

Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ’δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. «Είδες -μου λέει- γεννήθηκε η ευσπλαχνία.» Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ, γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα ’χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό.

Τάσος Λειβαδίτης- Η Γέννηση

{Βασιλική και Ρόξυ/Ρόξυ και Βασιλική}

{Το συρματόπλεγμα} ~2~

Γύρω σε κάθε βλέμμα το συρματόπλεγμα,
γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα,
γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα...

Γιάννης Ρίτσος

{Το θαλασσί της θάλασσας}

"Με το μπλε της θάλασσας
θα υφάνω χαλί να σου χαρίσω
σαν πατήσει επάνω του
η ματιά
πιότερο να μ΄αγαπήσεις
είπε ο γητευτής
Έλα στο μπαλκόνι μου
να κουτσομπολέψουμε
έγνεψε ο Ουρανός
στης μέρας το βασιλιά
Υπάρχει και...πιότερο ?
είπε
κλείνοντας του
παιχνιδιάρικα το μάτι
Κι έστειλαν φιλί
στο γοργοθάλασσο άρμενο
που στο σκαρί του
κούρνιαζε η αγκαλιά και το φιλί
Καλό μας ταξίδι κουρσάρε
είπε εκείνη
κι άρχισαν το σεργιάνι τους
στου μπλε τη ρότα"

Δήμητρα Παπαδάτου ( 24 Απρίλη 2014 )

{Το συρματόπλεγμα}

Ἰδοὺ πῶς σκοντάφτει σὲ μία σπιθαμὴ
συρματόπλεγμα γύρω ἀπὸ τὸ χτῆμα.
Χαμηλό, ἥμερο κι ὅμως ἂν τὸ καλοκοιτάξεις
τὸ καλοαισθανθεῖς διαιρεῖ τὴ δική μου καλημέρα
ἀπὸ τοῦ γείτονα ὁλημερὶς σύνορα φανατίζει σιωπηρὰ
ὀπλίζοντας ξερόχορτα ἐναντίον ἀδελφῶν τους.

απόσπασμα από ενός λεπτού μαζί
Κική Δημουλά

{Ας φύγουν όλα}

Ας φύγουν όλα. Ας φύγουν όλα. Εγώ θα μείνω πάλι αντίκρυ στον πλατύ ουρανό αντίκρυ στη μεγάλη θάλασσα δίχως πικρία και παράπονο να τραγουδώ.

Γιάννης Ρίτσος

{Μετρώντας πύργους της ΔΕΗ}

Από πηγάδια τ’ ουρανού νερά μου δρόσιζαν το νου

και κάτω απ’ το πουκάμισο κεντούσαν τον παράδεισο

μετρώντας πύργους της ΔΕΗ χιλιόμετρα σαράβαλα

το νόημα του ταξιδιού σιγά σιγά κατάλαβα

Ο τόπος κοίταζε αλλού σαν να ζητούσε έλεος

σκύβαν τους ώμους τα βουνά και φύραινε το πέλαγος

μετρώντας πύργους της ΔΕΗ χιλιόμετρα σαράβαλα

στην πολιτεία έθαψα όσους νεκρούς κουβάλαγα.

 Η κάθοδος του ενός

Στίχοι:

Μιχάλης Γκανάς

{Το καλοκαίρι έφυγε}

.. κι, ω αναμνήσεις που συγκρατείτε κάτι πιο πολύ απ' αυτό που ζήσαμε...

Τάσος Λειβαδίτης