" Το πιο μεγάλο μας ταξίδι ήταν στην κούνια, στην αυλή, στο θρανίο μας, σε εκείνα τα τοπία των γέλιων μας των παιδικών.
Πόσοι από εμάς ξενιτευτήκαμε στην ίδια την ζωή μας, πόσοι από εμάς δεν την είδαμε να γίνεται θάλασσα και να ξεχειλίζει μέσα από τα δύο μας μάτια;
Κι όμως πίνουμε νερό στο όνομά της, στολίζουμε με ρόδα τους γκρεμούς της, της βάζουμε γιασεμάκι στο αφτί της και τραγούδια του σεβντά της λέμε.
Γιατί, γιατί ζωή σε αγαπήσαμε πολύ, σαν το παιδί σε πιστέψαμε, γιατί τα παιδιά μόνο να αγαπούν ξέρουν και να πιστεύουν."
'Αννα Μπιθικώτση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου