{ Για εκείνο το όνειρο }

Για κάτι μεγάλο που ονειρευθήκαμε

Έρχεται κάποτε η στιγμή που όλοι δακρύζουμε για κάτι μεγάλο που ονειρευθήκαμε.
Να ‘ταν τάχα που μας κούρασαν τα ταξίδια ή το κατάρτι που ράγισε απ’ τον άνεμο λίγο πριν αγγίξουμε το σκαρί του;

Αλίμονο, πόσες να ‘ναι οι φορές που πεθάναμε καθώς είχαμε τα μάτια κλειστά κι αφημένες τις αισθήσεις στην ανάγκη του ταξιδιού αναζητώντας εκείνο το όνειρο…

Ιωάννης Τσιουράκης

{ Το φως της Άνοιξης }

Μου βάσταξες τις σκαλωσιές του ήλιου – ώσπου αναλήφθηκα.
Είδα τον κόσμο από το ύψος του τελευταίου φωτός.
Είσαι συ, που με βοήθησες ν’ ανακαλύψω λοιπόν
πως ο κόσμος γυρίζει έξω απ’ τη νύχτα.
Πως ο άνθρωπος είναι ένα σύστημα ήλιου. Πως όλα
τα κύτταρά μου είναι λίμνες που αναδίνουνε φως…
…Όλα λένε: «Αγάπη». Κι όταν γράφω «αγάπη» δεν έχω πια άλλο.
Αλλά εγώ σ’ αγαπώ. Και γι’ αυτό κομματιάζω
τη λέξη «αγάπη» σε χιλιάδες ρινίσματα
και ζυμώνω τα χρώματα, όχι σαν να ’ναι να ειπώ ή να γράψω, αλλά
σα να ’μαι ο παντοκράτορας ενός μεγάλου περιβολιού
και να θέλουν τα χέρια μου να υφάνουνε κρίνα…
…Το Μάρτη σε στεφάνωσα με χελιδόνια.
Κ’ έκαμα να φυτρώσουνε κάτω στο γύρο του φουστανιού σου αγριολούλουδα,
που κυνηγιούνται σαν φώτα πολύχρωμα όταν χορεύεις
ή όταν ονειρεύεσαι πως χορεύεις και τινάζεσαι ανάλαφρα
σα να ζητάς να πιαστείς απ’ το υπέρτατο φως…

(Αποσπάσματα από το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου «Ο χορός του κορυδαλλού», που ανήκει στη Συλλογή «Ο Χρόνος και το Ποτάμι» [1957]

{ Moongate }

Κρεμάστη ἀνάστροφα ἡ σελήνη πάνω στὸ χάος τὸ γαλανὸ
κι ὁ θεὸς προσμένει τὸ θεό του σὰν ἄνθρωπος στὸν οὐρανό.

Νικηφόρος Βρεττάκος

My Art

 

Τουλάχιστον ν' αλλάζεις πότε-πότε το νερό στις φωτογραφίες μου...

Κική Δημουλά

{Οταν το βουνό γίνεται πεδιάδα}

Όταν το βουνό γίνεται πεδιάδα....
χάνεται η ελπίδα να ανέβεις στη κορυφή.....
........ μπορείς όμως να σπείρεις..........

-από το βιβλίο του Gemil Turan-
''Εκεί ο Θεός κοιμόταν''

{Σαν το παιδί σε πιστέψαμε ζωή}

" Το πιο μεγάλο μας ταξίδι ήταν στην κούνια, στην αυλή, στο θρανίο μας, σε εκείνα τα τοπία των γέλιων μας των παιδικών.
Πόσοι από εμάς ξενιτευτήκαμε στην ίδια την ζωή μας, πόσοι από εμάς δεν την είδαμε να γίνεται θάλασσα και να ξεχειλίζει μέσα από τα δύο μας μάτια;
Κι όμως πίνουμε νερό στο όνομά της, στολίζουμε με ρόδα τους γκρεμούς της, της βάζουμε γιασεμάκι στο αφτί της και τραγούδια του σεβντά της λέμε.
Γιατί, γιατί ζωή σε αγαπήσαμε πολύ, σαν το παιδί σε πιστέψαμε, γιατί τα παιδιά μόνο να αγαπούν ξέρουν και να πιστεύουν."

'Αννα Μπιθικώτση

{Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας}

"Ο καθένας μας έχει μέσα του κάτι που δε γίνεται να το απαρνηθεί. Είμαστε αυτό που είμαστε. Σαν εκείνο τον παλιό κέλτικο μύθο που λέει για το πουλί με το αγκάθι στο στήθος του, που πεθαίνοντας κελαηδάει με όση δύναμη του μένει. Γιατί είναι αναγκασμένο να το κάνει, το σέρνει εκεί το φυσικό του. Ξέρουμε τα λάθη μας προτού ακόμα τα κάνουμε, αλλά η γνώση του εαυτού μας δεν μπορεί να επηρεάσει ούτε ν' αλλάξει το αποτέλεσμα, έτσι δεν είναι; Ο καθένας κελαηδάει τον προσωπικό μικρό του σκοπό, σίγουρος πως πρόκειται για το πιο υπέροχο τραγούδι που έχει ακουστεί ποτέ στον κόσμο. Δεν καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω; Φτιάχνουμε μόνοι μας τα αγκάθια μας και δεν καθόμαστε ποτέ ν' αναλογιστούμε το τίμημα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να υπομένουμε τον πόνο και να λέμε στον εαυτό μας πως άξιζε τον κόπο."

Colleen McCullough, "Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας"

{ Ο αγρός των λέξεων }

Ὁ Ἀγρὸς τῶν λέξεων

Ὅπως ἡ μέλισσα γύρω ἀπὸ ἕνα ἄγριο
λουλούδι, ὅμοια κ’ ἐγώ. Τριγυρίζω
διαρκῶς γύρω ἀπ’ τὴ λέξη.
Εὐχαριστῶ τὶς μακριὲς σειρὲς
τῶν προγόνων, ποὺ δούλεψαν τὴ φωνή,
τὴν τεμαχίσαν σὲ κρίκους, τὴν κάμαν
νοήματα, τὴ σφυρηλάτησαν ὅπως
τὸ χρυσάφι οἱ μεταλλουργοὶ κ’ ἔγινε
Ὅμηροι, Αἰσχύλοι, Εὐαγγέλια
κι ἄλλα κοσμήματα.
Μὲ τὸ νῆμα
τῶν λέξεων, αὐτὸν τὸ χρυσὸ
τοῦ χρυσοῦ, ποὺ βγαίνει ἀπ’ τὰ βάθη
τῆς καρδιᾶς μου, συνδέομαι, συμμετέχω
στὸν κόσμο.
Σκεφτεῖτε:
Εἶπα καὶ ἔγραψα, «Ἀγαπῶ».

Ν ι κ η φ ό ρ ο ς Β ρ ε τ τ ά κ ο ς