Ως τα σύνορα του ουρανού!

Τα βήματά μου οδηγούνται
ως τα σύννεφα
και μετά χάνονται.
Με την ελπίδα παλεύουν
όσα όνειρα έχουν ξεμείνει
μέσα από κουρασμένους στίχους
απ' την νοσταλγία των καιρών.

Δεν με τρομάζει τ' αύριο
που όλο ερωτήματα γεννά.
Κι αν κλείσουν πάλι
όλα τα σύνορα του ουρανού;
Δεν θα 'χω πουθενά να πάω..
Κι αν πάλι νύχτα
αποφασίσω να το σκάσω..
Ποιο σύννεφο θα κατέβει
να με πάρει;
Έχω χορτάσει κούραση
μα ποιος θα με καταλάβει;
Καημένε Άνθρωπε δεν σου ζητώ
να με νιώσεις.
Να πάρε λίγο
απ' τοv ελεύθερο χρόνο μου
και μάθε να περιμένεις..

Άδεια τα χέρια σου μα η ψυχή
δεν είναι άδεια.
Κι αν ανόητα παιχνίδια
μας παίζει η ζωή;
Άραγε τι σχέση έχουμε εμείς
σ' αυτόν τον εφιάλτη;
Εμείς ζούμε σε κόσμο ονειρικό
ακαθόριστο κι απροσδιόριστο
το σχήμα του.
Με ολόφρεσκα λουλούδια
και ζωντανά αρώματα
όπως την θάλασσα
και σαν τον ουρανό
που δεν χορταίνεις
να κοιτάζεις.

Ήμουν ένας ταξιδιώτης
και ταξιδιώτης έμεινα
στο φως του σύμπαντος
στου Θεού τα μεγαλεία.
Στους διαδρόμους του μυαλού μου
σαν μαγεμένη χάθηκα..

Ο κόσμος μην περιμένεις
δεν θ' αλλάξει ποτέ
ούτε η γη τροχιά.
Όμως περήφανα η Μοίρα
μας χαμογελά.

Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου