Wind!

Τὸ Φωτόδεντρο καὶ ἡ δέκατη τέταρτη Ὀμορφιά
Μ᾿ ἕνα τίποτα ἔζησα
Μονάχα οἱ λέξεις δὲ μοῦ ἀρκούσανε
Σ᾿ ἑνὸς περάσματος ἀέρα
ξεγνέθοντας ἀπόκοσμη φωνὴ τ᾿ αὐτιά μου
φχιὰ
φχιοὺ φχιού
ἐσκαρφίστηκα τὰ μύρια ὅσα
Τί γυαλόπετρες φοῦχτες
τί καλάθια φρέσκες μέλισσες καὶ σταμνιὰ φουσκωτὰ ὅπου
ἄκουγες βββ νὰ σοῦ βροντάει ὁ αἰχμάλωτος ἀέρας.

Κάτι
Κάτι δαιμονικὸ μὰ ποὺ νὰ πιάνεται σὰν σὲ δίχτυ στὸ σχῆμα τοῦ Ἀρχαγγέλου
Παραλαλοῦσα κι ἔτρεχα
Ἔφτασα κι ἀποτύπωνα τὰ κύματα στὴν ἀκοὴ ἀπ᾿ τὴ γλώσσα

- Ἔ καβάκια μαῦρα, φώναζα, κι ἐσεῖς γαλάζια δέντρα τί ξέρετε ἀπὸ μένα;
- Θόη θόη θμός
- Ἔ; Τί;
- Ἀρίηω ἠθύμως θμὸς
- Δὲν ἄκουσα τί πράγμα;
- Θμὸς θμὸς ἄδυσος

Ὥσπου τέλος ἔνιωσα
κι ἂς πᾶ᾿ νὰ μ᾿ ἔλεγαν τρελὸ
πῶς ἀπό ῾να τίποτα γίνεται ὁ Παράδεισος.

Οδυσσέας Ελύτης

Φτιάχνω καράβια και τα ρίχνω στα νερά!

Φτιάχνω καράβια και τα ρίχνω στα νερά,
με τόσα πέλαγα εντός μου ποιός το ξέρει,
μπορεί μια μέρα και να φτάσουν στη στεριά, που ήθελα πάντα η ζωή μου να με φέρει.
Υστερα αφήνω τα παράθυρα ανοιχτά,
σαν ξένα να κοιτώ τα ίδια πάντα μέρη,
που όλο τα βλέπω μα δεν βγάζουν πουθενά
γιατί δεν φύσηξε τόσο πολύ το αγέρι.

Γιώργος Ποταμίτης

Οι βάρκες και τα καράβια....

.........είναι όμορφα στα λιμάνια αλλά δεν έχουν φτιαχτεί γι' αυτά!!!!

Σ΄αυτή την ξέρα δεν ζει η μέρα!!

Κρύψου!!!

Ολα τα πήρε το καλοκαίρι!

Fragile

Oι σχέσεις θέλουν αγάπη , φροντίδα, καλλιέργεια...θέλουν το ποτισματάκι τους , το σκαλισματάκι τους, ενίοτε το λιπασματάκι τους, ειδάλλως αργοπεθαίνουν και τότε το καλύτερο photoshop δεν μπορεί να τις ζωντανέψει !

Angel P

Πάντα κάπου ανάμεσα....

........στη λογική και τον έρωτα, στο όνειρο και την πραγματικότητα, στο εγώ και το εσύ, στο καλό και το κακό, στη ζωή και το θάνατο!!!

Angel P

Στα λιμάνια ανάψανε φωτιές!

Πάρε ένα κοχύλι απ' το Αιγαίο!

 

 

I feel you...

.....in every leaf of every tree....

Οσα η αγάπη ονειρεύεται!

Οσα η αγάπη ονειρεύεται

τ' αφήνει όνειρα η ζωή ,

μα όποιος στ' αλήθεια ερωτεύεται

κάνει τον πόνο προσευχή,

βαρκούλα κάνει το φιλί

και ξενιτεύεται.

Mystic's dreams!

 

 

Σ' ένα ξερότοπο μιας ξεχασμένης γης!

Δεν ξέρω αν είσαι αγάπη που αρχίζει
όπως αρχίζει μια μπόρα βιαστική
ξέρω πως είσαι πεταλάκι που ανοίγει
σ’ έναν ξερότοπο μιας ξεχασμένης γης.

Ξέρω ν’ αγαπώ, ξέρω μόνο αυτό
κι αν κάπου κάπου σου θυμώνω
με συγχωρείς, είναι γιατί σε αγαπώ
κι από αγάπη σε μαλώνω.

Δεν ξέρω αν είσαι παγωμένο καλοκαίρι
που δεν το βρήκαν χελιδόνια του νοτιά
μα ξέρω είσαι κάποιο κρύο μεσημέρι
που ο χρόνος το `κανε να μοιάζει με βραδιά.

Στίχοι: Γιώργος Λεκάκης
Μουσική: Τάσος Χαμουρτιάδης
Ερμηνεία: Νίκος Νομικός

Κόκκινο βαθύ!

Θα βάλω κόκκινο βαθύ κραγιόν
και θα πετάξω στη φωτιά τα άδικα τα λόγια.
Δεν ξαναγίνομαι γιορτή των αλλωνών
τ' όρκίζομαι στον ουρανό που μ' αγκαλιάζει χρόνια.
Καρδιά μου, σώμα μου γλυκό ένα ταξίδι αρχίζει...
Θα γίνουμε ένα το 'χω δει μ' αυτό που μας αξίζει.
Θα γίνω αέρας και θα κρατώ της νύχτας την ανάσα
σαν θα γεννιέται φως...πετώ την νύχτα, καρδιά μου...
Θα βάλω κόκκινο βαθύ κραγιόν, γιατί ο καιρός δεν με τρομάζει
τ' ορκίζομαι στον ουρανό που χρόνια μ' αγκαλιάζει.
Καρδιά μου, σώμα μου γλυκό ένα ταξίδι αρχίζει...
θα γίνουμε ένα, το 'χω δει, μ' αυτό που μας αξίζει...

Τάνια Τσανακλίδου -Μιχάλης Δέλτα- cd Το χρώμα της μέρας

Το παραμύθι με το ηλιοτρόπιο!

Ελα πάρε με!

Θάλασσα γυαλί!

Ομορφη πόλη!

Λίγο πριν νυχτώσει!

Απουσία!

A barka da fantasia!

The open door!

Fifty shades of grey!

 

Σε θέλω!

Τα ελάχιστα!

Οι μεγάλες καρδιές αρκούνται στα ελάχιστα.

Μάρω Βαμβουνάκη

Ως τα σύνορα του ουρανού!

Τα βήματά μου οδηγούνται
ως τα σύννεφα
και μετά χάνονται.
Με την ελπίδα παλεύουν
όσα όνειρα έχουν ξεμείνει
μέσα από κουρασμένους στίχους
απ' την νοσταλγία των καιρών.

Δεν με τρομάζει τ' αύριο
που όλο ερωτήματα γεννά.
Κι αν κλείσουν πάλι
όλα τα σύνορα του ουρανού;
Δεν θα 'χω πουθενά να πάω..
Κι αν πάλι νύχτα
αποφασίσω να το σκάσω..
Ποιο σύννεφο θα κατέβει
να με πάρει;
Έχω χορτάσει κούραση
μα ποιος θα με καταλάβει;
Καημένε Άνθρωπε δεν σου ζητώ
να με νιώσεις.
Να πάρε λίγο
απ' τοv ελεύθερο χρόνο μου
και μάθε να περιμένεις..

Άδεια τα χέρια σου μα η ψυχή
δεν είναι άδεια.
Κι αν ανόητα παιχνίδια
μας παίζει η ζωή;
Άραγε τι σχέση έχουμε εμείς
σ' αυτόν τον εφιάλτη;
Εμείς ζούμε σε κόσμο ονειρικό
ακαθόριστο κι απροσδιόριστο
το σχήμα του.
Με ολόφρεσκα λουλούδια
και ζωντανά αρώματα
όπως την θάλασσα
και σαν τον ουρανό
που δεν χορταίνεις
να κοιτάζεις.

Ήμουν ένας ταξιδιώτης
και ταξιδιώτης έμεινα
στο φως του σύμπαντος
στου Θεού τα μεγαλεία.
Στους διαδρόμους του μυαλού μου
σαν μαγεμένη χάθηκα..

Ο κόσμος μην περιμένεις
δεν θ' αλλάξει ποτέ
ούτε η γη τροχιά.
Όμως περήφανα η Μοίρα
μας χαμογελά.

Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου

Mystic Forest

Nόστος

Aν δεν μπορεί να γίνει η επιθυμία γυρισμός
σβήνουν οι ακτές σαν ταξιδεύει η μνήμη
γίνεται η πλώρη και πατρίδα και καημός
και νόστου κάτεργο η ποντισμένη πρύμνη.


Γιώργος Πoταμίτης

You 're the perfect colour of my life

Στης πικροδάφνης τον ανθό!

Σύννεφα του γυαλού!

Σύννεφα του γυαλού θε ν' αρματώσω, 

θα ' μαι στο πλάϊ σου και ας ματώσω.

Μου χαρίζετε αυτό το χορό;

Όταν χορεύεις γράφεις στη γη αυτά που θέλει να πει η ψυχή σου.

Καβάφης