Ιτιά
κλαίουσα
Βγήκε η
γοργόνα στα ρηχά την ξέβρασε το κύμα
δεν ξέρουμε
πως έγινε ποιανού είναι το κρίμα.
Εν' άλμα
καθοριστικό στην παραλία την βγάζει,
γύρω
σκορπάνε ευωδιές, η φύση οργιάζει.
Την τράβηξαν τ' αρώματα του κόσμου η ευωδία
κι η άμοιρη ονειρεύτηκε
πως θα γενεί κυρία.
Σαν πόδια
της φυτρώσουνε τη γη να δρασκελίζει,
με της ψυχής
της τα φτερά τον ουρανό να σχίζει.
Αλλοίμονο
την πλάνεψε του έρωτα η σαγήνη
μες στ'
όνειρό της χάνεται.. τι τάχα θ' απογίνει;
ορθώνει το
ανάστημα θαρρεί πως περπατάει
δεν βλέπει
πως η αδύναμη ουρά δεν την κρατάει
και
διασχίζει έρποντας την γη την ανθισμένη
ρουφά χυμούς
των λουλουδιών είναι όλο μεθυσμένη.
Νάσου! Το
θέρος έρχεται , ξεραίνονται όλα τώρα
κόβεται η
ανάσα της μεμιάς , νιώθει πως ήρθε η ώρα
Λυγίζει και
γονυπετής ζητάει απ' το Θεό της
να δείξει
έλεος γι' αυτήν θολώνει το μυαλό της.
Να της
αλλάξει τη μορφή να την μεταμορφώσει
μη βρει ο
έρωτας ψυχή να την ξαναλαβώσει.
Κι ο Θεός
την συμπονά κι αμέσως αποφαίνεται.
Φύλλο το
δάκρυ να γενεί, ποτέ να μην ξεραίνεται.
Πετρώνει
ευθύς το βλέμμα της , θλίψη αποπνέουσα
άκαμπτο σώμα
μένει, ιτιά θλιμμένη κλαίουσα!
Χαρά Νάστου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου