Θάλασσα από ηλιοτρόπια!

Ηλιοτρόπια

Αντί για υακίνθους 

είπα να σου φέρω σήμερα ηλιοτρόπια 

να έχει η φροντίδα μου πιο ευθυτενές κοτσάνι 

και το οστεώδες πλέον νόημά της να μου φανεί 

στρογγυλοπρόσωπο ηλιόσπορους γεμάτο. 

Ηλιοτρόπια. Συσσωρευτές λάμπουσας θερμότητας. 

Ευχήθηκα να επωφεληθείς. 

Κι αφού ετακτοποίησα σε ύψος ομοιόμορφο 

αισθητικά το χρέος μου στο βάζο 

κοντοστάθηκα λίγο να βεβαιωθώ 

ότι τα ηλιοτρόπια θα τραπούν 

εκεί που επαγγέλλει το όνομά τους. 

Κατάπληκτη να στρέφουνε τα είδα 

προς της ευχής μου την παράφρονα εκπλήρωση 

κοιτάζοντας αντί τον ήλιο εσένα. 

Τιμής ένεκεν. 

Υπήρξες 

χιλιάδες έτη φωτός απέχεις.

Κική δημουλά

Ασε με...

Άσε με να παίξω λίγο ακόμα, 

περνάει η ζωή και μεγαλώνω. 

Άσε με να τρέξω λίγο ακόμα, 

υπάρχουν δρόμοι που δεν πρόλαβα να τρέξω. 

 Άσε με να γελάσω λίγο ακόμα, 

σκληραίνει ο κόσμος και το γέλιο λιγοστεύει. 

Άσε με να ονειρευτώ λίγο ακόμα, 

στα όνειρά μου οι χειμώνες ξεθυμαίνουν. 

Άσε με να εμπιστευτώ λίγο ακόμα,

φοβούνται οι άνθρωποι και μένουνε μονάχοι. 

Άσε με να ελπίζω λίγο ακόμα, 

πως θα'ρθει η μέρα που ο κόσμος θα μονιάσει. 

Άσε με.. λίγο ακόμα.. 

Να θυμάμαι πώς θέλω να ζήσω ! 

© Στέβη Σαμέλη

Ιτιά θλιμμένη κλαίουσα!

Ιτιά κλαίουσα

Βγήκε η γοργόνα στα ρηχά την ξέβρασε το κύμα

δεν ξέρουμε πως έγινε ποιανού είναι το κρίμα.

Εν' άλμα καθοριστικό στην παραλία την βγάζει,

γύρω σκορπάνε ευωδιές, η φύση οργιάζει.

 Την τράβηξαν τ' αρώματα του κόσμου η ευωδία

κι η άμοιρη ονειρεύτηκε πως θα γενεί κυρία.

Σαν πόδια της φυτρώσουνε τη γη να δρασκελίζει,

με της ψυχής της τα φτερά τον ουρανό να σχίζει.

Αλλοίμονο την πλάνεψε του έρωτα η σαγήνη

μες στ' όνειρό της χάνεται.. τι τάχα θ' απογίνει;

ορθώνει το ανάστημα θαρρεί πως περπατάει

δεν βλέπει πως η αδύναμη ουρά δεν την κρατάει

και διασχίζει έρποντας την γη την ανθισμένη

ρουφά χυμούς των λουλουδιών είναι όλο μεθυσμένη.

Νάσου! Το θέρος έρχεται , ξεραίνονται όλα τώρα

κόβεται η ανάσα της μεμιάς , νιώθει πως ήρθε η ώρα

Λυγίζει και γονυπετής ζητάει απ' το Θεό της

να δείξει έλεος γι' αυτήν θολώνει το μυαλό της.

Να της αλλάξει τη μορφή να την μεταμορφώσει

μη βρει ο έρωτας ψυχή να την ξαναλαβώσει.

Κι ο Θεός την συμπονά κι αμέσως αποφαίνεται.

Φύλλο το δάκρυ να γενεί, ποτέ να μην ξεραίνεται.

Πετρώνει ευθύς το βλέμμα της , θλίψη αποπνέουσα

άκαμπτο σώμα μένει, ιτιά θλιμμένη κλαίουσα!

Χαρά Νάστου