Τώρα σιωπή...

Κι αν στο λυκόφως της μνήμης τύχει να συναντηθούμε άλλη μια φορά,
θα κουβεντιάσουμε ξανά και θα μου τραγουδήσεις ένα βαθύτερο τραγούδι…
κι αν τύχει τα χέρια μας να σμίξουν σ' ένα άλλο όνειρο,
θα χτίσουμε έναν άλλο πύργο, στα ουράνια όχι στην άμμο..

Χαλίλ Γκιμπράν

Τα μελισσόπουλα!

Κάτω στης μαργαρίτας
τ' αλωνάκι, στήσαν χορό
τρελό τα μελισσόπουλα.

Ιδρώνει ο ήλιος, τρέμει το
νερό. Στάχυα ψηλά λυγίζουνε
το μελαμψό ουρανό.

Πέρα μέσα στα χρυσά νταριά
κοιμούνται αγοροκόριτσα.
Ο ύπνος τους μυρίζει πυρκαγιά.
Στα δόντια τους
ο ήλιος σπαρταράει.

Κάτω στης μαργαρίτας
τ' αλωνάκι.

Οδυσσέας Ελύτης

Μετά τη βροχή

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΒΡΟΧΗ

Στις πόλεις που μένουμε, η έλλειψη αισθητικής επικρατεί παντού. Άσχημα κτίρια, κακόγουστες ή αδιάφορες φωτεινές επιγραφές, δρόμοι και πεζοδρόμια με ελλιπή συντήρηση, γεμάτα λακκούβες. Όταν όμως βρέχει όλα αυτά αλλάζουν. Οι λακκούβες που γεμίζουν νερό και οι δρόμοι που γυαλίζουν γίνονται οι φορείς της μετουσίωσης. Η αντανάκλαση μεταμορφώνει ολοκληρωτικά μια φωτεινή επιγραφή από ασχημόπαπο σε εικόνα σουρεαλιστική. Της στερεί την γεωμετρική και υλική της υπόσταση, μεταμορφώνοντάς την σε παλέτα χρωμάτων και φόρμας. Τα φώτα των αυτοκινήτων, οι φωτεινές επιγραφές και οι λάμπες των δρόμων φωτίζουν και χρωματίζουν τους χώρους που κινούμαστε καθημερινά. Οι αντανακλάσεις όλων αυτών μετατρέπουν το άσχημο σε όμορφο, το αδιάφορο σε ενδιαφέρον.

Ο σκύλος που δεν αγαπήθηκε!

“ Εκείνος περιμένει τώρα το φίλο του.
Προτού τον συναντήσει δεν είχε όνομα : δηλαδή
κάποιος, φύσηξε ψυχή μέσα του.
Κάθε δειλινό περιμένει.
Δε ξέρει ποιήματα” .

Kώστας Ζαχαράκης

Χειμωνιάτικα δέντρα

Χειμωνιάτικα Δέντρα

Tα σκοτεινά φυλλώματα τα πεύκα αργοσαλεύουν,
σα ρασοφόροι στο βουνό που μάχονται ν' ανέβουν,
κι ο θλιβερός τους ο ψαλμός στ' άδεια βογγάει λαγκάδια
σα μουσικός αντίλαλος από βαθιά πηγάδια.

Mαζί τους κάτι ολόγυμνα κλαριά δεν αποσταίνουν
τρελλά μια χειμωνιάτικη καμπάνα να σημαίνουν,
όπου τα γέρνει ο άνεμος γέρνουν, σημαίνουν, δίχως
απ' το βουβό τους σήμαντρο ποτέ να βγαίνει ο ήχος.

Kαι στον καθρέφτη του νερού, που σαν την καταχνιά,
κάποτε -τ' ανοιξιάτικο το λέει το παραμύθι-
τον κήπο της Nεράιδας εστρώναν τα κλωνιά
τίποτε τώρα στα θολά δεν απομένει βύθη.

Σε ραγισμένους γύρω αυλούς οι καλαμιές φυσούνε
τα νυφικά μαλλάκια τους μαδούν μαδούν οι ιτιές,
τον κήπο της Nεράιδας σβημένο νοσταλγούνε
και κλαιν τις ανοιξιάτικες εφήμερες σκιές,

Ω! κι όλο σκύβουν στα νεκρά νερά τα βουρκωμένα,
ω! κι όλο σειούνται κι έχουνε μες στον πικρό βοριά
τα ίδια τα κινήματα, τ' αργά κι απελπισμένα,
που 'χομε μες στη λύπη μας κι εμείς την πιο βαριά.

ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΟΡΦΥΡΑΣ
(από το Mια Xώρα πάντα Σιωπηλή, Eρμής 1999)

Ευσεβείς πόθοι!

Oταν οι ανάσες μας συγχρονιστούν
με την καρδιά του σύμπαντος
τότε ο παράδεισος
θα γίνει ο τόπος
συνάντησης κι εκπλήρωσης
των πιο παράδοξων επιθυμιών μας ...
γιατί σ΄αυτή την τεράστια καρδιά
που κάθε μέρα πληγώνουμε
είναι συγκεντρωμένη
η απύθμενη αγάπη του Θεού..."

Νιόβη Ιωάννου

Ησυχία!

Μα αν θα έπρεπε να τραγουδώ για όσα με πληγώνουν
Τα χείλη δεν θα τα άνοιγα θα τα άφηνα να λιώνουν
Ησυχία, ησυχία λέξη καμία

Γιατί όσα με πονούν βαθιά δεν έχουν σημασία
Όταν στα χείλη φτάνουνε χάνουνε
την ουσία
Η λέξη είναι μία, ησυχία, ησυχία

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Το φθινόπωρο πέρ' απ' το δάσος!!!

Είμαστε τα κορίτσια που κουράστηκαν
να γελούν και να αμύνονται.
Είμαστε οι ρίζες των δέντρων που ξάπλωσαν
ο αέρας που κουνούσε πάνω τους τα φύλλα.
Άδειοι στρατώνες οι ψυχές μας, μυρίζουν
το φθινόπωρο πέρ’ απ’ το δάσος.
Η βροχή μυρίζει, τα φύλλα μυρίζουν
η γη μυρίζει.
Οι νέοι άνθρωποι φεύγουν
τα παραθυρόφυλλα κλείνουν.
Μπαίνουν τα γυναίκεια ποδήλατα
στην αποθήκη.
Το άλλο καλοκαίρι θα ευθυμήσουμε.
Είμαστε οι άνθρωποι που έμειναν
είναι κι αυτό κάτι....!!


ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΚΡΗΣ
«ΓΡΑΠΤΑ ΓΙΩΡΓΟΥ Β. ΜΑΚΡΗ», εκδόσεις «Βιβλιοπωλείον της Εστίας», Αθήνα 1986.
Αναρτήθηκε από Οικοδόμος

Μετεωρισμοί!

 

 

 Μ Ε Τ Ε Ω Ρ Ι Σ Μ Ο Ι

Επέχουν θέση ουρανού τα Μετέωρα
ανεβαίνεις ασθμαίνοντας την ανεμόσκαλα του δέους
τι κι αν φοβάσαι τα ύψη

ωσάν τους γύπες και τους κόρακες κι εσύ
παροξύνεσαι
με τις πτυχώσεις της ψυχής ψαλιδισμένες

αιώρα η νεφέλη τέτοιαν ώρα στον Πλατύλιθο
σε νανουρίζει
από τα μάτια συγκαλύπτει των πολλών τη σάρκωση του ήλιου

ενώ οι γάτες της Μονής
-Γενάρης γαρ-
έχουν παρασυρθεί αναπόφευκτα στις ορμές των φώτων.

Το κείμενο αυτό ανήκει στην Ενότητα Κείμενα π. Π.Κ., Λογοτεχνία, Ποίηση π. Π. Καποδίστρια, Προσκυνήματα, Προσκυνηματικές Περιηγήσεις

Ονειρα στο χρώμα του δειλινού!

"...τι χρώμα έχει η λύπη?
- Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα
την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της,
Ένα βαθύ άγριο μπλε...
- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα?
- Τα όνειρα? ..Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού ..."

~Αλκυόνη Παπαδάκη~

Demi lune!

«Η μητέρα μου στην αιώρα
ατενίζει τη θάλασσα,
που κανονικά δεν υπάρχει έξω
από το σπίτι μας.
Πάει κι έρχεται μισοφέγγαρο,
εκκρεμές, κορίτσι ξεχασμένο
στο δρόμο, περασμένα μεσάνυχτα.
Όπως αιωρείται θυμίζει το χρόνο,
το χώμα και εγκαρσίως
τα νερά. Η ομιλία της
είναι απόηχος του προσώπου,
μια σκιά της ψυχής.
Περνάει (απότομα) νέα,
αγέρωχη, με μαύρα μαλλιά.
Με φωνάζει, με μαλώνει, να μη φεύγω μακριά της
και χαθώ στον κόσμο: ο χαμένος, ο απωλεσθείς,
ο άπελπις, ο ανέστιος.»

(Γιάννης Κοντός, Ο αθλητής του τίποτα, Κέδρος)

Εκεί συχνάζω!!!

"Mη με ψάχνεις άδικα μέσα στο πλήθος...
Θέλεις να σου πω που θα με βρεις σίγουρα;
Είναι ένα μικρό δρομάκι, που γράφει αδιέξοδο...
Συχνάζω εκεί και ζωγραφίζω εθνικές οδούς,
πολύβοους δρόμους, πλατείες και απέραντα πάρκα.."

Αλκυόνη Παπαδάκη
(από "φτιάξε μου ένα παραμύθι να κρυφτώ")

Ο μαύρος γάτος!

αχ μη καλοί μου άνθρωποι εγώ δεν είμαι γάτος
εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος

Κοιτάζω το συμφέρον μου διαβάζω εφημερίδα
και στο στρατό υπηρέτησα για τη μαμά πατρίδα
μα εκείνοι που να ακούσουνε τον στήσανε στον τοίχο
τα μάτια κάπως παίξανε στης τουφεκιάς τον ήχο....

Γαλήνη

"Όπου κι αν βάλω πλώρη εδώ αράζω, το σκοτάδι με χρωστάει στο φως. Η γη στη θάλασσα, ή φουρτούνα στη γαλήνη..."

Οδυσσέας Ελύτης

{Το βήμα σου ακριβό}

Η ζωή που ξόδεψες για να φτάσεις εδώ
κάνει κάθε επόμενο βήμα σου
πολύ ακριβό.

Γιώργος Ποταμίτης

Γυάλινα Γιάννενα (III)

 

 

Γυάλινα Γιάννενα (II)

 

 

 

Γυάλινα Γιάννενα (I)

Αγαπημένος τόπος και παράδοση ανεξήγητο το γιατί αφού είμαι Μακεδόνισσα ... αλλά γιατί ανεξήγητο; Ελληνίδα δεν είμαι; Νιώθω λοιπόν ότι η καρδιά της Ελλάδας χτυπά σε τούτα τα μέρη λιγάκι πιο έντονα.. ειδικά όταν ακούω τη μουσική και τα τραγούδια τους. Θα παρουσιάσω μια σειρά φωτογραφιών από πρόσφατη επίσκεψή μου .. κάθε κλικ και ένας καρδιακός χτύπος. Εύχομαι να τους νιώσετε και σεις.

 

To δέντρο και η θάλασσα!

Η ώρα ξεχάστηκε βραδιάζοντας. Δίχως θύμηση .Με το δέντρο της αμίλητο προς τη θάλασσα!

Οδυσσέας Ελύτης

Ηλιοβασιλέματα στον Ερωτικό!

 

 

 

Οχι πως δεν μ' αρέσει το φθινόπωρο μα....

Ηταν χάραμα σαν ήρθε η βροχή
μαζί με το Φθινόπωρο
όχι πως δεν μ` αρέσει το Φθινόπωρο
μα είναι που λυπούμαι τα φύλλα
γιατί τα συμπονώ
ερωτεύονται τον αέρα κι αφήνονται στα χέρια του
παραδίνονται στη γλυκιά αγάπη
και τραγουδούν μαζί του
μέχρι να τά` βρει η βροχή
και σάν λιώσει τις κέρινες φτερούγες τους
τελειώνει το πέταγμα τους
πέφτουν κάτω και τα δάκρυα τους πνίγονται
χάνονται στις στάλες της βροχής
κανείς δεν βλέπει τον πόνο τους, την θλίψη τους
γι` αυτό και τα προσμένω
για να τους μιλώ
να τους λέω να κάνουν υπομονή
και μια νέα άνοιξη θα ξεπροβάλλει
ατενίζοντας και πάλι την ελπίδα
στα μάτια μιας καινούργιας αγάπης..

~Ρωμύλος Αυγέρης~

Blue sunset!

Κι είναι τα κατάρτια που επιμένουνε
να μετρήσουν τ' άστρα

Γιάννης Ρίτσος

Ο άλλος ήλιος της γης!

Ο άλλος ήλιος της γης!

Είναι δώρο Θεού (ενέργεια για άλλους) να βλέπεις τον "σπόρο" σου να μεγαλώνει και να ανοίγεται όμορφα και λαμπερά μπροστά σου...

Φέτος δεν είχα γιό να δω να μεγαλώνει,
είχα όμως ένα σπόρο σιγά σιγά να ξεφυτρώνει...
Από της γης την αγκαλιά να φανερώνεται
κι από το φως του ουρανού να δυναμώνεται!

Αγνώστου

Φθινοπωρινή αγκαλιά!

Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά,καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα,τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου,νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Τα αιωνόβια δέντρα

Θα ‘ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουνε μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει.

*Τα αιωνόβια δέντρα ξέρουνε τα πάντα για τη ζωή των σκουληκιών κάτω απ’ το χώμα, για τη ζωή των μυρμηγκιών και των θηρίων πάνω στο χώμα, για το τραγούδι των πουλιών και του ανέμου πάνω απ’ το χώμα. Τα αιωνόβια δέντρα είναι σοφά· υποδέχονται μ’ ένα χαμόγελο επιείκειας τον ξυλοκόπο που τα σωριάζει στο χώμα.

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ

Χρώματα

Ο ελεύθερος άνθρωπος έχει σπάσει τα δεσμά της καταπίεσης και της καλής γνώμης των άλλων, αγκαλιάζει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, είναι εξεγερμένος, όχι επειδή μάχεται ενάντια σε κάποιον άλλον, αλλά επειδή έχει ανακαλύψει την δική του αληθινή φύση και είναι αποφασισμένος να ζήσει σύμφωνα με αυτή, ξέροντας ότι χρειάζεται αρκετό θάρρος για να αναλάβει την ευθύνη να ζήσει τη δική του αλήθεια..."

Οsho.

Ναυάγιο

Αβάσταχτο είναι.
Πικρό είναι.
Να σιμώνεις αργά στ' ακρογιάλι.
Χωρίς να είσαι ναυαγός.
Ούτε σωτήρας.
Παρά ναυάγιο.

Μενέλαος Λουντέμης

Η προσμονή των απλών

Εκπαιδεύτηκα να χαίρομαι με την προσμονή απλών ,καθημερινών πραγμάτων !!!!
Δεν φαντάζεσαι πόσο σημαντικό είναι αυτό. Πόσο γαληνεύει την ψυχή!

(Αλκυόνη Παπαδάκη)