Τον ἥλιο πάλι οἱ πολεμιστές ἐμαχαιρῶσαν
τό αἷμα τά ἄνθη κοκκινίζει
τά ἄψυχα κορμιά στά ἄνθη ἐστρῶσαν
ἡ φύση σφαγεῖο πιά θυμίζει
καί ἐάν ἡ Ἄνοιξη ἑορτή τῆς φύσεως εἶναι
ὁ Ἄρης πάλι θριαμβολογεῖ
καί ἀντί οἱ ἄνθρωποι νά τιμοῦν τὴν Γῆ
τοῦ πολέμου διαρκῶς ἠχοῦν αἱ σειρῆναι...
Μὰ ἤλθαμε ἐδῶ γιὰ ν΄ἀγαποῦμε
Στὴν Γῆ τὰ ἄνθη νὰ φιλοῦμε
Καὶ ὄχι σὰν τόν Κάΐν δολοφόνοι
Τὴν ψυχὴν μας τό κακό νά ὀργώνει
Σέ αύτὸν τόν βίο εἴμαστε ταξιδιῶτες
Καὶ ἄν καὶ στό Σπήλαιον δεσμῶτες
Ἀναζητοῦμε πάντα τό ἀνέσπερο Φῶς
Ὁ καθεἰς στὸν ἄλλον ἀρωγὸς
Ἐπιλέγουμε πάντως τό μαχαίρι
Καὶ ἀντί μέ αὐτό τῆς Μάνας Γῆς
Νὰ κόβουμε τὸν μυρωδᾶτο ἄρτο
Αὐτό ποὺ τελικά δολίως μᾶς συμφέρει
Σέ μιά συνθήκη σκοτεινῆς σιγῆς
Θερίζουμε μανιακῶς τῆς Γῆς τό σπάρτο.
Κωνσταντίνος Συνέσιος
