{Το αίμα τ' άνθη κοκκινίζει}

 Τον ἥλιο πάλι οἱ πολεμιστές ἐμαχαιρῶσαν
τό αἷμα τά ἄνθη κοκκινίζει
τά ἄψυχα κορμιά στά ἄνθη ἐστρῶσαν
ἡ φύση σφαγεῖο πιά θυμίζει
καί ἐάν ἡ Ἄνοιξη ἑορτή τῆς φύσεως εἶναι
ὁ Ἄρης πάλι θριαμβολογεῖ
καί ἀντί οἱ ἄνθρωποι νά τιμοῦν τὴν Γῆ
τοῦ πολέμου διαρκῶς ἠχοῦν αἱ σειρῆναι...
Μὰ ἤλθαμε ἐδῶ γιὰ ν΄ἀγαποῦμε
Στὴν Γῆ τὰ ἄνθη νὰ φιλοῦμε
Καὶ ὄχι σὰν τόν Κάΐν δολοφόνοι
Τὴν ψυχὴν μας τό κακό νά ὀργώνει
Σέ αύτὸν τόν βίο εἴμαστε ταξιδιῶτες
Καὶ ἄν καὶ στό Σπήλαιον δεσμῶτες
Ἀναζητοῦμε πάντα τό ἀνέσπερο Φῶς
Ὁ καθεἰς στὸν ἄλλον ἀρωγὸς
Ἐπιλέγουμε πάντως τό μαχαίρι
Καὶ ἀντί μέ αὐτό τῆς Μάνας Γῆς
Νὰ κόβουμε τὸν μυρωδᾶτο ἄρτο
Αὐτό ποὺ τελικά δολίως μᾶς συμφέρει
Σέ μιά συνθήκη σκοτεινῆς σιγῆς
Θερίζουμε μανιακῶς τῆς Γῆς τό σπάρτο.


Κωνσταντίνος Συνέσιος

 

 

..κι έξω βρέχει μα να λέει σ’ αγαπώ ποιος αντέχει..

 

 

 

Tόσα λόγια, τόσα γράμματα γύρω από την αγάπη, τόσοι άνθρωποι που τόλμησαν... άλλοι έγιναν ποιητές, κάποιοι συγγραφείς για μία ευτυχία που για λίγο γνώρισαν... για ένα δάκρυ στη βροχή που λίγο πολύ όλοι το ξόδεψαν... γι' αυτό και την αγάπη, οι άνθρωποι, που έτσι έφυγε και την έχασαν, ποτέ δεν τη συγχώρεσαν.

 

 Αγνώστου 

 

 

 

{Σαγηνευτική παγίδα}

Aκόμα

ακόμα και τώρα με τόσα

αξεπέραστα που πέρασα

ακόμα τις τρέμω τις λέξεις.

 

Απορώ πώς αφέθηκα.

Μόνες τους όμως

μόνες τους προσφέρθηκαν

να χτίσουν

αυτό που θέλω

γράφοντάς το να υψωθεί -αν μη

τι άλλο- σε κάτι άλλο.

 

Tο στήνουν. Με μια ταχύτητα αισιόδοξη

με μιαν ευκολία ενθουσιώδη, μεθυστική.

Έτοιμο κιόλας. Το χειροκροτούν

ζητωκραυγάζοντας

 

Κοιμάμαι βαθιά επιτυχημένη

Κι όταν ξυπνώ βρίσκω

γκρεμισμένη τη σιωπή μου

 

Α, θα ’πρεπε θα ’πρεπε

με τόσο δύσκολη

φτύνοντας αίμα πείρα

που έχω εξοικονομήσει

 

θα έπρεπε βλέποντας τις λέξεις

έτσι στο άψε σβήσε

να χτίζουν μια σιωπή

εμφανώς μασουλώντας ομιλία

 

θα έπρεπε αμέσως να διακρίνω

ότι μου έστηνε παγίδα

η τόσο παρορμητική των λέξεων

προσφορά.

 

 Κική Δημουλά

(από τη συλλογή ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΑΙΡΟΣ, 2014 εκδ. ΙΚΑΡΟΣ)

{Η άχρονη λίμνη}

 Ήταν πρωί που βρέθηκες μες τη μικρή σου βάρκα
Στη λίμνη που είναι άχρονη τόλμησες να ανοιχτείς
Που τα πουλιά δεν την κοιτούν να μην καούν τα μάτια
Της λησμονιάς το άλλοθι χάνεις όταν τα δεις.


Δέσποινα Δραγασάκη