Αν με ζητήσει κανείς....

 .... θάλασσα σώσε με..
κάτι να βρεις να τους πεις.


Ελεάνα Βραχάλη

 

 

{Ήταν στη γη μια ακρογιαλιά}

 Τώρα σε τούτο τ' ακρογιάλι περιμένω
ν' αράξει ένας άνθρωπος
ένα υπόλειμμα, μια σχεδία.


Γιώργος Σεφέρης

 

 

{Πλάσματα σκληρά με αρχοντιά}

 Τα δέντρα θέλουνε μια ουσία μες στο χώμα
κι απέραντη έξω στον αέρα ομορφιά.
Μια τόσο ικανή κι απόλυτη συνθήκη
γιατί είναι πλάσματα σκληρά με αρχοντιά.


Χρήστος Θηβαίος

 

 

{Οι δρόμοι του ουρανού}

 Και ίσως αυτές οι λάμψεις τ’ ουρανού τα βράδια
να είναι και η μόνη αντανάκλαση
θαυμάτων που δεν μπόρεσαν να μας εμπιστευθούνε.


Γιώργος Ποταμίτης

 

 

{Ημιτελείς συνομιλίες}

 Νομίζω ότι τίποτα άλλο δεν μας παρηγορεί τόσο πολύ,
όσο η μνήμη ενός φίλου,
η χαρά της εμπιστοσύνης του
ή η τεράστια ανακούφιση να τον εμπιστεύεσαι
με απόλυτη ηρεμία,
ακριβώς επειδή είναι φίλος.
Η ανακούφιση να τον ξαναδούμε αν είναι μακριά και να τον νιώσουμε κοντά μας.
Ν΄ ακούσουμε τη φωνή του και να συνεχίσουμε τις ημιτελείς συνομιλίες.


David Maria Turoldo

 

 

{Της θάλασσας η άπλα}

 
Η απλοχεριά μου έχει της θάλασσας την άπλα, η αγάπη μου το βάθος της. Όσο περισσότερη σου δίνω τόσο περισσότερη μου μένει, γιατί άπειρες είναι και οι δυο.


William Shakespeare «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»

 

 

{... και ατενίζουν τη θάλασσα}

 Όταν ήμουν νέος

Συνήθιζα να ονειρεύομαι κορίτσια

Και βουνά.

Τώρα είναι το νερό που ονειρεύομαι
Γαλήνιο ανάμεσα σε δέντρα, ή κυματίζοντας
Ανέμελα σε μια ακτή

Όπου κίτρινα λιοντάρια βγαίνουν
Νωρίς το ξημέρωμα
Και ατενίζουν τη θάλασσα.


Άλιστερ Κάμπελ

 

 

{Τα εξάηχα των γλάρων}

 Τ’ άσπρα φτερά σας να είχα,
τρελά της θάλασσας πουλιά,
τη λυγμική σας τη λαλιά,
που όλο αναλύεται σ’ εξάηχα,
τ’ άσπρα φτερά σας να είχα,
τρελά της θάλασσας πουλιά!

Να παίζω με τα κύματα,
που μέρα νύχτα σας φιλούν
και σάμπως σκόρπια νήματα
πάνω στη θάλασσα κυλούν, ν
να παίζω με τα κύματα,
που μέρα νύχτα σας φιλούν.


Τα εξάηχα των γλάρων~Τεύκρος Ανθίας, Κύπριος λογοτέχνης

 

 

{Τα ποτάμια του σύμπαντος}

 
Ήπια και πότισα δάση και γέμισα στέρνες.
Το νερό σου περίσσεψε-
Τα ποτάμια του σύμπαντος,
δεν έχουνε κοίτες.
Βυθίζονται.
Τρέχουνε μες από σένα.
Αν μπορούσες να υπάρχεις
έναν αιώνα μετά,
τότε θά 'βλεπες πώς
το φιλί που σου ακούμπησα πάνω στο μέτωπο
έγινε άστρο.


Το νερό και η ευχαριστία , Νικηφόρος Βρεττάκος

 

 

{Θαλασσογραφία}

 
"Τα πρώτα μου χρόνια τ' αξέχαστα τα' ζησα κοντά στ' ακρογιάλι, στη θάλασσα εκεί την ρηχή και την ήμερη, στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη..."


(Από το ποίημα «Μια Πίκρα» του Κωστή Παλαμά)