{Μη μου σκοτώνετε της γης το ποίημα'}

 Μη μου σκοτώσετε τα δέντρα.
Μη μου ξεσκίστε αυτές τις θείες σελίδες
που τις γράψανε τ' ασύλληπτο φως
κι ο ασύλληπτος χρόνος
κι όπου σταθώ με περιβάλλουν.
Μη μου σκοτώσετε
της γης το ποίημα!...
Επιστρατέψετε την αιωνιότητα,
ανάβοντας το άστρο: ''Αγάπη''.
Επιστρατέψετε την αιωνιότητα,
ανάβοντας ψηλότερα απ' όλα,
πάνω απ' το έτοιμο βάραθρο,
το άστρο: ''Ανθρώπινο μέτωπο!''.
Σας παρακαλούμε:
Αφήστε μας τα πράγματα.
Μη μας τα καίτε.
Αφήστε τα έντομα
να βρίσκουνε τ' άνθη τους.


Νικηφόρος Βρεττάκος

{Η ψυχή μου και γω}

 
"Καλό σκαρί η ψυχή μου τελικά... Ταξιδιάρικο ...
Το καλύτερο της είναι να ξεκινάει πάντα με απαγορευτικό...
Πόσες και πόσες φορές έχω κοντέψει να πνιγώ μέσα σε φουρτούνες συναισθημάτων...
Αλλά πάντα βρίσκω τον τρόπο να γυρνάω πίσω στο λιμάνι ζωντανή..."


Αλκυόνη Παπαδάκη

 

 

{A little flower}

 Περπάταγα στο δάσος
ολομόναχος,
Δε γύρευα τίποτα,
Μονάχα αυτό που σκεφτόμουν.

Είδα στη σκιά
Ένα μικρό λουλούδι να φυτρώνει,
Λαμπερό σαν αστέρι
Σαν όμορφα μάτια.

Ήθελα να το κόψω
Μα μου είπε γλυκά:
Για να μαραθώ
Πρέπει να με κόψεις;

Το ξέχωσα
Με όλη του τη ρίζα,
Το πήγα στον κήπο
Του όμορφου σπιτιού.

Το φύτεψα ξανά
Σε μια ήσυχη γωνιά,
Τώρα όλο και μεγαλώνει
Όλο και ανθίζει.


(Goethe)

 

 

{Ποδηλατώντας στην πεζή σου πόλη}

 

Χθες το πρωί
σού κλέψαν το ποδήλατο
‘Κλέβεις ποδήλατο, κλέβεις όνειρο’,
σχολίασε κάποιος φίλος ποιητής.


Ποδηλατώντας
μοιραία σημαίνει ‘είσαι ελεύθερη’
Ποδηλατώντας πετάς
μέσα στην πεζή σου πόλη
ξορκίζοντας έτσι
όλους τους αρνητικούς κραδασμούς
της διαβρωμένης ζωής της


(ζωής που οι ίδιοι οι πολίτες της
αφέθηκαν να χάσουν
έχοντας καταντήσει τώρα
αξιοθρήνητα γελοίοι)



ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ~ Έτσι έχουν τα πράγματα

 

 

{Στην άμμο και στα βότσαλα}

 ''Στην άμμο και στα βότσαλα θ’ αφήσω ένα τραγούδι
να τραγουδάει στη θάλασσα και να τη γαληνεύει
να το φιλάει το κύμα της και να το ταξιδεύει
στην άμμο και στα βότσαλα θ’ αφήσω ένα τραγούδι..''


Νάγια Δρακιά