{Άνοιξη είναι η νοσταλγία σου}

 Κύριε, όλα από σένα ξεκινούν.
Κι όλα σε σένα θα ‘ρθουν να τελειώσουν.
Κι η άνοιξη δεν είναι παρά η νοσταλγία σου
για κείνες τις λίγες ώρες που έζησες στη γη.


Τάσος Λειβαδίτης

 

 

{She}

Η λευκή παπαρούνα χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Συνεταιριστικό Σύνδεσμο Γυναικών το 1933 ως σύμβολο ενάντια σε όλους τους πολέμους και υπέρ της παγκόσμιας ειρήνης.

Υπήρξαν αρκετοί που θεώρησαν ότι η υιοθέτηση του συμβολισμού αυτού στόχευε στην «προσβολή» της μνήμης όσων έπεσαν στον Μεγάλο Πόλεμο, αν και ποτέ δεν υπήρξε τέτοια πρόθεση από την πλευρά του Συνεταιριστικού Συνδέσμου Γυναικών. Αυτός ήταν και ο λόγος που πολλές γυναίκες έχασαν τη δουλειά τους εκείνη την περίοδο, επειδή φορούσαν στο πέτο τους λευκές παπαρούνες.

Η διαχείριση της λευκής παπαρούνας ως αντιπολεμικού συμβόλου γίνεται σήμερα από την Ένωση για την Ειρήνη.

 

 

{Ρομαντική μονοτονία}

 

 H φύση με ρομαντική μονοτονία
σχεδιάζει την άνοιξη της ζωής μας
αντιγράφοντας τα δικά της εφηβικά όνειρα.
Λουλούδια, λουλούδια με λίγες διαφορές
στο χρώμα, τη στιγμή άνθισης
που με την κίνησή τους σημαίνουν
την ευγενική καταγωγή κάποιου κήπου
ή την αγριάδα της βλάστησης.


Η μονοσήμαντη φύση ~ Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

 

 

{Το φως έρχεται, εκλέγει τα πουλιά}

 Μέσα στον απέραντο ουρανό
Ο λίγος χρόνος των πουλιών
Είναι λύπη;
Είναι χαρά;
Το φως έρχεται
Εκλέγει τα πουλιά
Το φως δεν καταστρέφει
Ανάμεσά μας πάντοτε ένας
Εκείνος που μαθαίνει τα νιάτα τ' ουρανού
Και που πετάει με τα πουλιά
Μέσα στον αιθέρα.


Γιώργος Σαραντάρης

 

 

{Τοπίο φυγής}

 Γύρω απ’ την άρνηση
σαν γύρω από φωτιά.
Καρδιά αφηνιασμένη
σαν κατσαρίδα εγκλωβισμένη σε σπιρτόκουτο.
Στην κίνηση του αίματος
πλένεται η σκέψη του.
Κάθε σύνδεση λιώνει.
Ανάμνηση κόκκινης θάλασσας
ακρογιαλιά έρημη
βάρκα αναποδογυρισμένη
σκεπάζει το ακέφαλο άγαλμα
που δείχνει –ίσως νομίζοντας πως πρόκειται
για τη χαμένη κεφαλή του–
τη σελήνη.


Κώστα Σιαφάκας

 

 

{Η βάρκα της λύπης}

 Δεν, δε θα το μάθεις δεν θα το μάθεις ποτέ.
Ναι, δε θα το μάθεις δεν θα στο πω ποτέ, ναι.
Ότι σε ταξιδεύω χρόνια σε πλωτές πολιτείες,
σε μέρη του νου μόνη με τη βάρκα της λύπης
στα νησιά τ' ουρανού, μόνη με τη βάρκα της λύπης
στα νησιά τ' ουρανού.


Νίκος Χουλιαράς

 

 

{Λουλούδισε η ψυχή μου}

 
Και γέμισε χαρά,
λουλούδισε η ψυχή μου σαν το κρίνο.
Κι ανοίγω της λαχτάρας τα φτερά,
ψηλά μες στης αυγής τα φωτερά
γαλάζιο ένα αστροφώς κι εγώ να γίνω.
Ανάσταση. Τα σήμαντρα χτυπούν.
Κι όλα τα δένδρα ανθίζουν πέρα ως πέρα.
Στον κόσμο αυτό ας μάθουν ν᾿ αγαπούν
όσοι το μίσος έσπειραν κι ας πουν
“Χριστός Ανέστη ετούτη την ημέρα”.


(Στέλιος Σπεράντσας, Σμύρνη 1888 – Αθήνα 1962)

{Γεθσημάνια αγωνία}

 Κάθε μέρα ο κόσμος βγαίνει για δουλειά. Πάει να ψάξει και να πράξει, αυτό που ονομάζουμε εργασία, μεροκάματο. Να ζήσει, να επιβιώσει.
Υπάρχουν όμως κάτι ψυχές που κάθε μέρα κάνουν και μια επιπλέον βαριά εργασία. Ίσως την πιο επώδυνη.
Παλεύουν, ματώνουν στην κυριολεξία, να κρατηθούν στην ζωή. Αγωνίζονται για να μπορέσουν να ζήσουν και σήμερα. Όχι για το ψωμί τους μα για την ψυχή τους, για την ελπίδα.
-Πάτερ μου, μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου, να παλεύει με σκιές και φαντάσματα, για να μπορέσει να κρατηθεί, να είναι καλά και να επιβιώνει. Μια ζωή πάτερ μου!!
Κόπος τεράστιος. Γεθσημάνια αγωνία.
Και καλά, εκείνος που δούλεψε και κουράστηκε το κορμί του, το βράδυ σαν γυρίσει σπίτι του, θα αράξει, θα πέσει στο κρεβάτι του. Εκείνος όμως που δούλεψε με την ψυχή του και τα υπόγεια διαμερίσματα της, για να μπορεί να πάρει και σήμερα μια ανάσα, μια παράταση από την απόγνωση, το βράδυ θα πέσει στα πατώματα.
Πολύ θα ήθελα να προσκυνήσω αυτά τα πατώματα, μυρίζουν ανάσταση...


π. Λίβυος

{Η ζωή είναι εκεί έξω}

 Ξέρεις τι είναι η ζωή; Το άγριο μπλε της θάλασσας, το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας, το απέραντο πράσινο του λιβαδιού, το μεθυσμένο πορτοκαλί του χειμωνιάτικου ήλιου, οι φλύαρες σταγόνες της βροχής, η χρυσόσκονη του φεγγαριού πάνω στα μαλλιά σου. Γι' αυτό, βγες από τη γυάλα σου, η ζωή είναι εκεί... έξω... και περιμένει.


Αλκυόνη Παπαδάκη

 

 

{Κίτρινο , γαλάζιο και μενεξεδί}

 Άνοιξη θρύψαλο μενεξεδί
Άνοιξη σκόνη μυριόχρωμη
Άνοιξη μυρμηκιά της μέρας
Άνοιξη χάσμα της λιποθυμίας.


Οδυσσέας Ελύτης "Τα ετεροθαλή''

 

 

{Τη φαντασία την έπνιξα}

 Τὴ φαντασία τὴν ἔπνιξα, σπρώχνω
κάθε χαρὰ στὸ γκρεμό, κάθε λύπη
τὴ μαχαιρώνω, κι ὀλάγρια μαδώντας
ποδοπατῶ τῆς ἀγάπης τὰ ρόδα.
K᾿ ἔκραξα: ―Μάτια, κλειστῆτε, καὶ χείλη
μοῦ, βουβαθῆτε, κι αὐτιά, μὴν ἀκοῦτε.
Κι ὅταν τὸ εἶναι μου ὁλόγυμνον, ἄλλο,
ξένο καὶ ἀπ᾿ ὅλα του γύρω καὶ ὁλοῦθε
σὰν ἀπὸ ἀέρα καὶ σὰν ἀπὸ λαύρα
τὸ γοργοφύσημ᾿ ἀκράτητο πῆρε
πρὸς τ᾿ ἀξεδιάλυτου χάους τὸ δρόμο,
εἶπα:
―Eσύ τώρα, ἐσὺ τώρα, ἐσὺ τώρα,
γίνε Καρδιά, Φαντασία καὶ Μνήμη,
δείξου Βουλή, γλυκοπρόσταξε Γνώμη,
κᾶψε μὲ Λύπη, Χαρὰ φίλησέ με,
κλεῖσε μ᾿ ἐσὺ στὴν ἀγκάλη σου, ἀγάπη,
στόμα μου ἐσὺ καὶ ἀκοές μου καὶ μάτια.
Κᾶμε μ᾿ Ἐσύ, κλείσου μέσα μου Ἐγώ μου
καὶ μὲ τοῦ εἶναι μου σμίξου τὸ εἶναι!»


Απόσπασμα από το ποίημα του Κωστή Παλαμά " Ερχομ' Εγώ".

 

 

Τι είναι πια ένα δέντρο...

 Αἰσθάνομαι μόνος
ἀφοῦ δὲν ἔχει δεύτερη ζωὴ ν᾿ ἀλλάξουμε
καὶ τὸ φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ἴδιο.
Σύντροφε οὐρανὲ
ἄλλοτε ἡ ἐλπίδα φεγγοβολοῦσε στὰ χέρια
κοιτάζω τὸ σῶμα βρίσκω τ᾿ ὄνειρο
πάει κ᾿ ἡ ἀγάπη
χάνεται
σὰν τὸ νερὸ στὴν πέτρα.
Τί εἶναι πιὰ ἕνα δέντρο τί εἶναι τ᾿ ἀσημένια φύλλα;
Μέσ᾿ στὴν ὁρμὴ τῆς ἐρημιᾶς γινόμαστε διάφανοι.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

 

 

{Το κίτρινο φόρεμα}

Ἔξω ἀλαλάζουν οἱ καμπάνες
ἔξω μὲ περιμένουν ἀφάνταστοι φίλοι
σηκώσανε ψηλὰ στριφογυρίζουνε μιὰ χαραυγὴ
τί κούραση τί κούραση
κίτρινο φόρεμα -κεντημένος ἕνας ἀετός-
πράσινος παπαγάλος -κλείνω τὰ μάτια- κράζει
πάντα πάντα πάντα
ἡ ὀρχήστρα παίζει κίβδηλους σκοποὺς
τί μάτια παθιασμένα τί γυναῖκες
τί ἔρωτες τί φωνὲς τί ἔρωτες
φίλε ἀγάπη αἷμα φίλε
φίλε δῶσ᾿ μου τὸ χέρι σου... τί κρύο.


Μίλτος Σαχτούρης

 

 

{Πάντα κοντά στη θάλασσα}

 Έφερα τη ζωή μου ως εδώ.
Στο σημάδι ετούτο που παλεύει.
Πάντα κοντά στη θάλασσα.
Νιάτα στα βράχια επάνω,
στήθος με στήθος προς τον άνεμο.
Πού να πηγαίνει ένας άνθρωπος
πού δεν είναι άλλο από άνθρωπος.
Λογαριάζοντας με τις δροσιές τις πράσινες
στιγμές του,
με νερά τα οράματα της ακοής του,
με φτερά τις τύψεις του.
Ά, ζωή...
την έφερα λοιπόν τη ζωή μου ως εδώ.


Οδυσσέας Ελύτης

 

 

Κι όταν αρχίσει Να σε πνίγει Το δάσος....

 Αν καμωνόμουνα τόσον καιρό πως έγραφα ποιήματα
ήταν μονάχα για να μπορέσω να πω για το δάσος.
Νύχτα προδίνουν οι άνθρωποι τους άλλους
Κι όταν αρχίσει
Να σε πνίγει
Το δάσος
Φωνάζεις
Σαν
Να μην είσαι
Στο δάσος
Το δάσος είναι όπως οι νύχτες μου
Που ξημερώνοντας
Δεν είναι
Καθόλου οι ίδιες
Λησμονημένοι νεκροί
Που μόνοι αποθέσαμε
Ετοιμοθάνατοι προβαίνουν
Με κινήματα αιφνίδια
‘H
-Θέλοντας να φανταστούμε-
Μια λεπτομέρεια
Τη μέρα έχει πράσινο χρώμα
Τότε το δάσος
Είναι ένα δάσος
Με δέντρα.»

 

ΕΛΕΝΗ ΒΑΚΑΛΟ, «Το δάσος»

 

 

{Στάζοντας από μνήμης λίγη θάλασσα}

 

 Κοιτώ τα βήματα
που δε βρήκαν το Καλοκαίρι
κι ανηφόρισαν για άλλες εποχές
κάπου κάπου κοντοστέκονται
στάζοντας από μνήμης λίγη θάλασσα στις διψασμένες πέτρες
και τότε κάτω απ’ τα πεύκα αρχίζει η εποχή
για τα καράβια που δεν βρήκαν πέλαγο
ποιοι τα πήραν;
που να φτάσαν;
ποιοι τα κυβερνάνε;


Γιώργος Ποταμίτης