Κινάει καὶ πάει ἡ Ἀρετὴ ’ς τὸ σπίτι μοναχή τῆς.
Βλέπει τοὺς κήπους της γυμνούς, τὰ δέντρα µαραμμένα,
βλέπει τὸν μπάλσαµο ξερό, τὸ καρυοφύλλι μαῦρο,
βλέπει μπροστὰ ’ς τὴν πόρτα της χορτάρια φυτρωμένα.
Βρίσκει τὴν πόρτα σφαλιστὴ καὶ τὰ κλειδιὰ παρµένα,
καὶ τὰ σπιτοπαράθυρα σφιχτὰ µανταλωμένα.
Κτυπᾷ τὴν πόρτα δυνατά, τὰ παραθύρια τρίζουν.
«Ἂν εἶσαι φίλος διάβαινε, κι’ ἂν εἶσαι ἐχτρός µου φύγε,
κι’ ἂν εἶσαι ὁ Πικροχάροντας, ἄλλα παιδιὰ δὲν ἔχω,
κι’ ἡ δόλια ἡ Ἀρετοῦλα µου λείπει μακριὰ ’ς τὰ ξένα.
—Σήκω, μαννοῦλα µου ἄνοιξε, σήκω, γλυκειά µου µάννα.
—Ποιὸς εἶν’ αὐτὸς ποῦ μοῦ χτυπάει καὶ μὲ φωνάζει μάννα;
—Ἄνοιξε, μάννα µου ἄνοιξε κ’ ἐγώ εἰμαι ἡ Ἀρετή σου.»
Κατέβηκε ἀγκαλιάστηκαν κι’ ἀπέθαναν κ’ οἱ δύο.
"Απόσπασμα από το δημοτικό τραγούδι
του νεκρού αδερφού"
