{Δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις}

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.


Σονάτα του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου


 

{Καθρεφτίζω το νου}

 Το πιο σημαντικό είδος ελευθερίας είναι να είσαι ο εαυτός σου.

Jim Morrison

Λείπω απ΄τη ζωή.....

.......... δια τον φόβο του θανάτου.

A.P


 

{Η πιο μεγάλη αρετή}

 Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.


Τάσος Λειβαδίτης

{Κλαίει η καρδιά μου , κλαίει}

Τρία καράβια φεύγουνε

(Παραδοσιακό τραγούδι)

Τρία καρά – βόηθα Παναγιά μ’
τρία καρά – τρία καράβια φεύγουνε
’πο μέσα ’πο την Πόλη,
κλαίει η καρδιά μου κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει.

Το ’να φορτώ – βόηθα Παναγιά μ’
το ’να φορτώ – το ’να φορτώνει το σταυρό
και τ’ άλλο το Ευαγγέλιο,
κλαίει η καρδιά μου κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει.

Το τρίτο το – βοήθα Παναγιά μ’
το τρίτο το – το τρίτο το καλύτερο
την Άγια Τράπεζά μας,
κλαίει η καρδιά μου κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει.

Μη μας τα πά – βόηθα Παναγιά μ’
μη μας τα πά – μη μας τα πάρουν οι άπιστοι
και μας τα μαγαρίσουν,
κλαίει η καρδιά μου κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει.

{Εφτασες, βρίσκεσαι στο τίποτα}

Απομακρύνεσαι απ' όλους κι από όλα.
Αδιαφορείς, μηδενίζεις.
Έφτασες, φτάνεις
βρίσκεσαι στο τίποτα.
Σ' αυτό το τίποτα, που μέχρι χθες έτρεμες.
Μέχρι χθες γέμιζες τη ζωή σου με πολλούς
που σου έδιναν λίγα.
Σου αρκούσε λίγο ενδιαφέρον
λίγη αγάπη, λίγο χαμόγελο.
Πάντα πιο λίγο απ' ότι περίμενες.
Πάντα πιο λίγο απ' όσο θα ήθελες.
Πάντα πιο λίγο απ' όσο θα άντεχες.
Μέχρι χθες.. ..
Μέχρι χθες τα ψίχουλα.
Σήμερα το τίποτα.
Αύριο το καρβέλι ολόκληρο.


Απόσπασμα από το ποίημα της Σμαρώς Νότου με τίτλο: Από Το Λίγο Επιλέγεις Το Τίποτα
και από τη συλλογή της (Ασήμι στο άγρυπνο του νου).

{Το λιμάνι είναι ξένο}

Δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια.


Γιώργος Σεφέρης

{Η νίκη του φωτός πάνω στη σκιά}

Στην Ελλάδα η ομορφιά δεν μαθαίνεται ποτέ, είναι αυθόρμητη, αυτόχθονη όπως τ' άσπρα κεντίδια των κυμάτων πάνω στην άμμο, όπως η μελετημένη συμμετρία των κυπαρισσιών σε όλο το μήκος των δρόμων, σαν μία πανδαισία χρωμάτων σε πόρτες και παράθυρα, ή σαν το πολύχρωμο έμβλημα των ελληνικών ενδυμάτων και κοσμημάτων. Διότι η ομορφιά είναι μία μάχη, είναι η νίκη του φωτός πάνω στη σκιά.


Jacques Lacarrière , Το ελληνικό καλοκαίρι

{Θύμισες}

Υπάρχουν θύμησες που πηδάνε από το κενό μέσα μας
όπως από το παράθυρο οι γάτες
τρώνε και να ξαναφεύγουν.


Γιώργος Ποταμίτης

{Εκεί που σμίγει η αγάπη}

"Ἔχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα ποῦ γύριζες?"


(Οδυσσέας Ελύτης)

 

{Κομμάτια καλοκαιρινού ουρανού}

"Κρύβω στις τσέπες μου
κομμάτια καλοκαιρινού ουρανού...
Τον χειμώνα
θα σου δωρίσω ένα
Θα τα χαρίσω και σε αγνώστους
Και αν κάποιοι με περιγελάσουν
Δεν πειράζει
Βλέπεις αλλιώτικα τον κόσμο..."


Τάσος Ν. Καραμήτσος

{ Η καρδιά μου άνθος}

Την καρδιά σου δε θέλω να τη σούρνεις από δω κι από κει.
Θέλω να την κρατάς σα δισκοπότηρο.
Στη γυρέψανε; Στάσου, καί ρώτα, καί ρώτα, καί ξέτα.
Σε τι μπαξέ θα τη στείλεις να σεργιανίσει. Σε τί στηθάκια θα τη βάλεις ν' ακουμπήσει.
Η καρδιά δεν είναι παλιόπιατο να τρώνε μέσα οι πάσα λογής σκύλοι! Είναι τό άνθος τό εύοσμον του αγρού...



Μενέλαος Λουντέμης

{Άμυνες}

Το πιο βαρύ φορτίο
είναι το χάδι που δεν δώσαμε
και το πιο βαθύ κενό
όπου μας άγγιξε η αγάπη
μα τίποτα δεν νιώσαμε.


Γιώργος Ποταμίτης

{H ζωή η ίδια είναι έρωτας}

"Σου είπα ότι ο έρωτας είναι η ωραιότερη φωτογραφία που έβγαλε ποτέ της η μυθοποίηση, ότι είναι το πιο παγιδευτικό επιχείρημα που χρησιμοποίησε η φύση για να μας πείσει να δεχτούμε να υπάρξουμε. Ότι παγιδευτήκαμε τόσο πρόθυμα, δείχνει πως η ζωή η ίδια είναι έρωτας. "


Χαίρε ποτέ - Κική Δημουλά