{Απόψε το βράδυ που αλλάζει ο χρόνος}

Απόψε το βράδυ που αλλάζει ο χρόνος, λίγο πριν πέσω για ύπνο στ' άσπρα σεντόνια του ονείρου, θα στραγγίξω την ψυχή μου, να δω τι απέμεινε από τις μέρες, ώρες και στιγμές που κύλησαν πάνω στην ύπαρξη μου. Θα στραγγίξω με όση δύναμη μ’ απέμεινε, να μαζέψω στάλα στάλα, όλες τις σταγόνες που ένιωσα χαρά, αγάπη, έρωτα, πίστη και ελπίδα. Να μαζέψω τις στιγμές εκείνες που το λίγο έγινε πολύ, που έζησα κι ας μην ήταν όλα «τέλεια», που κατάλαβα και ένιωσα, οτι η ζωή κρύβεται στα απλά και καθημερινά. Σε αυτά που πολλές φορές μας φαίνονται μικρά, ασήμαντα και βαρετά. Κι όμως ευτυχία είναι να δεις αυτά τα απλά και καθημερινά αλλιώς. Να αλλάξει μέσα μας, ο τρόπος που κοιτάζουμε αυτά που δεν βλέπουμε.
Και σαν μαζέψω όλες αυτές τις στιγμές θα τις δέσω φυλακτό στο στήθος μου. Εκεί που χτυπάει η καρδιά, να τις έχω μαζί μου, την νέα χρονιά. Γιατί έμαθα και ξέρω καλά, πως θα βρεθώ και πάλι στις ερημιές του βίου και λαβωμένος θα ζητώ νερό να ξεδιψάσω. Και τότε μονάχα αυτές οι στάλες θα μπορέσουν να με δροσίσουν. Νερό παραδείσου. Νερό που δεν βρώμισε στην πλήξη και την συνήθεια. Δεν λάσπωσε στην μιζέρια αλλά αγιάστηκε στην δοξολογία. Και εγώ έχω τόσο ανάγκη να μάθω να λέω ευχαριστώ σε ότι ζω κι ας απορώ πολλές φορές που με πληγώνει….


π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (Λίβυος)

{Η φωτογραφία της ταυτότητάς μας}

«Δεν σ’ αναγνωρίζω»
μας λέει κάθε μέρα
η φωτογραφία της ταυτότητάς μας
κι εμείς τη γυρίζουμε απ’ την άλλη μεριά
και ξαναδιαβάζουμε, οι περίεργοι,
τα στοιχεία του αγνοούμενου.


Γιώργος Ποταμίτης

{Μ' αγαπάς;}

«Μ’ αγαπάς;» ρώτησε η ανεμώνη τον άνεμο
«πολύ μικρούλα μου», της γλυκοσάλεψε αυτός
«πιο πολύ μπορείς;» τον ξαναρώτησε
«μπορώ» της αποκρίθηκε
«και γιατί δεν το κάνεις;»
«γιατί σε θέλω με όλα σου τα πέταλα».

Γιώργος Ποταμίτης

{Στα βήματά σου}

Κι αν τύχει να χαθείς μη ψάξεις κάποιον
να σου πει πού βρίσκεσαι
μόνο σκύψε και ρώτα τη γη
πόσα βήματα πιάσανε τόπο.


Γιώργος Ποταμίτης

{Δραπέτης των ονείρων}

Τι νόμιζες;
κι εσύ που ξυπνάς νωρίτερα
δραπέτης των ονείρων είσαι.


Γιώργος Ποταμίτης

{Γεννιέται μες τα λούλουδα}

"...Τα σπάργανα για το Χριστό,
ελάτε όλες σας εδώ.
Κοιμάται στα τριαντάφυλλα,
γεννιέται μες στα λούλουδα,
γεννιέται μες στα λούλουδα,
κοιμάται στα τριαντάφυλλα.
Τα σπάργανα για το Χριστό,
ελάτε όλες σας εδώ,
τα σπάργανα να φτιάξουμε
και το Χριστό ν’ αλλάξουμε...."


Χριστουγεννιάτικα κάλαντα Ηπείρου

{Το βράδυ που γεννήθηκε ο Χριστός}

Το βράδυ που γεννήθηκε ο Χριστός έκανε πολύ κρύο. Η σπηλιά ήταν κρύα και η Παναγία δεν ήξερε τι να κάνει. Τότε ο Ιωσήφ σκέφτηκε να ανάψει φωτιά για να ζεσταθούν λίγο, μα δεν έβρισκε πουθενά ξύλα. Βγαίνει έξω από τη σπηλιά, κάνει μια βόλτα, μα τίποτα. Ξαναμπαίνει πάλι μέσα, παίρνει λίγα άχυρα από τη φάτνη και ανάβει φωτιά. Μόλις τα είδε η Παναγία δάκρυσε και είπε να είναι πάντα χρυσά.
Όμως ύστερα από λίγο τα άχυρα έσβησαν. Η σπηλιά ξαναπάγωσε. Βγήκε πάλι ο Ιωσήφ και τα πόδια του μπερδεύτηκαν σ’ ένα ξερό κλαδί. Ήταν δεντρολίβανο. Ο Ιωσήφ το άναψε και η Παναγία ευχήθηκε να μοσχομυρίζει και να στολίζει τις εικόνες των Αγίων. Μα η φωτιά κράτησε λίγο και η παγωνιά δυνάμωσε.
Τότε ο Ιωσήφ άκουσε μέσα από το σακούλι του φωνές που του έλεγαν: Πήγαινε Ιωσήφ στη μάνα μας την ελιά, πάνω απ’ τη σπηλιά και πες της πως κινδυνεύει ο Χριστός. Θα στενοχωρηθεί πολύ που το ξέραμε και δεν της είπαμε τίποτα. Ήταν μια χούφτα ελιές που τις είχε φυλάξει μαζί με λίγο ψωμί για ώρα ανάγκης.
Ο Ιωσήφ πήγε στην ελιά και εκείνη άρχισε να σπάει κομμάτια ξύλου από το γέρικο κορμό της και να τα σπρώχνει προς την είσοδο της σπηλιάς. Όλη τη νύχτα έκαιγε η φωτιά και η ζεστασιά απλώθηκε γύρω από τον νεογέννητο Χριστό.
Το πρωί το δέντρο δεν υπήρχε παρά μόνο ένα κούτσουρο ρίζας. Όταν το είδε η Παναγία δάκρυσε, έσκυψε, το χάιδεψε και είπε. Την ευχή μου να ’χεις και να μην ξεραίνεσαι ποτέ. Το λάδι σου να τρέφει και να φωτίζει τους ανθρώπους. Το βράδυ να φωτίζεις το καντήλι του Χριστού. Έτσι κι έγινε. Μέχρι το βράδυ η ελιά ξανάγινε μεγάλη όπως ήταν πριν. Από τότε η ελιά δε γερνά. Ξεραίνεται, μα από τις ρίζες της ξαναβλασταίνει και ξανανιώνει.


Από το διαδίκτυο

{Ξερό χορτάρι}

Κάθε άνθρωπος είναι χορτάρι και η λαμπρότητα του ανθρώπου είναι σαν το άνθος τους χορταριού. Ξεράθηκε το χορτάρι και το άνθος έπεσε.


Ησαΐας μ' 6

{Age of loneliness}

Η μοναχικότητα
είναι επικίνδυνα εθιστική.
Μόλις καταλάβεις πόση ηρεμία κρύβει,
δύσκολα γυρνάς στους ανθρώπους.

Χρύσα Αλκυόνη Τζοκ

{Σαν πέφτει το δείλι}

Άσωτοι γιοι της Μεγάλης Μητέρας,
σκιαγμένοι απ’ τα δώρα που η νύχτα θα στείλει,
τη δειλή μας πορεία στο φέγγος της μέρας,
κρυφά σταματάμε σαν πέφτει το δείλι…"


Γιώργος Νικολόπουλος

{Halfway Out Of The Dark}

"Μπορείς εύκολα να συγχωρήσεις ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι, η πραγματική τραγωδία είναι όταν οι μεγάλοι φοβούνται το Φως".


Η ρήση αυτή κυκλοφορεί στο internet και πότε αποδίδεται στον Βούδα και πότε στον Πλάτωνα. Μετά από αναζήτηση πάλι στο διαδίκτυο, βρήκα την έρευνα κάποιου που εντόπισε το γνωμικό στο βιβλίο του Robin Sharma «Ο Μοναχός Που Πούλησε Τη Ferrari Του».

 

{Η γάτα και η τέχνη}

Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως δύο τόσο βελουδένια ζώα η γάτα και η ποίηση
έχουν γυαλόχαρτο στην γλώσσα.


Αργύρης Χιόνης

{Password}

Είναι η ψυχή, που φυλακίζει το κορμί
και άλλοτε το κορμί
που την ψυχή κλειδώνει.
Και ας εναλλάσσονται τα κελιά
ποτέ δε θα μετρήσεις,
πιο σκληρή ποια είναι τιμωρία!


Στρατής Χριστοδούλου

{Μαύρα αγγελούδια}

"'...Είμαστε εμείς λουλούδια
Που έχουν φυτρώσει στον γκρεμό
Διάβολοι μαύροι φτωχά αγγελούδια..."


Στάθης Δρογώσης - Διονύσης Σαββόπουλος

{Το καράβι της φυγής}

Μπορείς να τρέξεις μακριά
από τα πάντα αλλά όχι από αυτά
που έχεις μέσα σου
τούτο το καράβι της φυγής
είναι εντός μας και μόνο.


Κώστας Καρυωτάκης

{Προσευχηθείτε}

Προσευχηθείτε να περάσει αυτό το σύννεφο...
...που πάει να γίνει πεπρωμένο μας.


Νικηφόρος Βρεττάκος

 

{Η άλλη θάλασσα}

Νύχτα και όλα τα πλημμυρίζει η άλλη θάλασσα
που όσοι βουλιάζουν μέσα της
δεν είναι ναυαγοί αλλά προσκυνητές της.


Γιώργος Ποταμίτης

{Η θάλασσα μέσα μου}

Έχω κι εγώ μια θάλασσα μέσα μου. Ώρες - ώρες κυλά, προχωρεί στ΄ αχανές, γαλαζώνεται ανήσυχη, τρεμουλιάζει. Σα να΄ ναι ένα ατσάλινο δίχτυ το φως σου που μέσα του η θάλασσα μπλέκεται ολόκληρη. Και πάλι της δίνεις γαλήνη κι ανάπαυση. Πάνω της παίζουν γλυκιές αποχρώσεις. Γιομίζει παιχνίδια.


Νικηφόρος Βρεττάκος

{Όνειρα και πραγματικότητα}

Ο τρόμος της τέχνης είναι ότι το όνειρο αποκαλύπτει την πραγματικότητα.


Franz Kafka

{Φεύγω}

Εγώ για μένα καταργώ τα φρένα, φεύγω για τα ξένα, με δυο λούπες, ένα sampler, μια βαλίτσα και τη πένα, χωρίς εσένα, χωρίς κανέναν, μόνο ένα σκοπό, να μην έχω δεδομένα και σύνορα, αναμνήσεις, Ερινύες, ένας σάτυρος νομάς που τον στοιχειώνουν νύχτες κρύες.
Είναι το τίμημα και πάντα θα παλεύω, θα οδεύω προς το φως, ελεύθερος θα ταξιδεύω, τώρα φεύγω...


Αντώνης Βαρδής & Χαρούλα Αλεξίου

{Γένεσις}

...Κάνε κουράγιο,
το ξέρω πως πονάς,
μα η εποχή της Μεταμόρφωσης πλησιάζει
Κάποιος πρέπει να πεθάνει
για να γεννηθείς
Και τότε η ομορφιά σου,
θα γαληνέψει τον κόσμο.

"Γένεσις"

{Μέρες δίχως δάκρυα}

"Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες.
Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.
Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια.
Είμαστε βυθισμένοι σ' ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στη θάλασσα.
Ποιο είναι το χρέος μας;
Ν' ανασηκώσουμε το κεφάλι από το κείμενο, μια στιγμή, όσο αντέχουν τα σπλάχνα μας, και ν 'αναπνεύσουμε το υπερπόντιο τραγούδι.
Να σμίξουμε τις περιπέτειες, να δώσουμε νόημα στο ταξίδι, να παλεύουμε ακατάλυτα με τους ανθρώπους, με τους θεούς και με τα ζώα, κι αργά, υπομονετικά, να μολώνουμε μέσα στα φρένα μας, μελούδι από το μελούδι μας,
την Ιθάκη..."


Νίκος Καζαντζάκης