{Απόψε το βράδυ που αλλάζει ο χρόνος}

Απόψε το βράδυ που αλλάζει ο χρόνος, λίγο πριν πέσω για ύπνο στ' άσπρα σεντόνια του ονείρου, θα στραγγίξω την ψυχή μου, να δω τι απέμεινε από τις μέρες, ώρες και στιγμές που κύλησαν πάνω στην ύπαρξη μου. Θα στραγγίξω με όση δύναμη μ’ απέμεινε, να μαζέψω στάλα στάλα, όλες τις σταγόνες που ένιωσα χαρά, αγάπη, έρωτα, πίστη και ελπίδα. Να μαζέψω τις στιγμές εκείνες που το λίγο έγινε πολύ, που έζησα κι ας μην ήταν όλα «τέλεια», που κατάλαβα και ένιωσα, οτι η ζωή κρύβεται στα απλά και καθημερινά. Σε αυτά που πολλές φορές μας φαίνονται μικρά, ασήμαντα και βαρετά. Κι όμως ευτυχία είναι να δεις αυτά τα απλά και καθημερινά αλλιώς. Να αλλάξει μέσα μας, ο τρόπος που κοιτάζουμε αυτά που δεν βλέπουμε.
Και σαν μαζέψω όλες αυτές τις στιγμές θα τις δέσω φυλακτό στο στήθος μου. Εκεί που χτυπάει η καρδιά, να τις έχω μαζί μου, την νέα χρονιά. Γιατί έμαθα και ξέρω καλά, πως θα βρεθώ και πάλι στις ερημιές του βίου και λαβωμένος θα ζητώ νερό να ξεδιψάσω. Και τότε μονάχα αυτές οι στάλες θα μπορέσουν να με δροσίσουν. Νερό παραδείσου. Νερό που δεν βρώμισε στην πλήξη και την συνήθεια. Δεν λάσπωσε στην μιζέρια αλλά αγιάστηκε στην δοξολογία. Και εγώ έχω τόσο ανάγκη να μάθω να λέω ευχαριστώ σε ότι ζω κι ας απορώ πολλές φορές που με πληγώνει….


π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (Λίβυος)

{Η φωτογραφία της ταυτότητάς μας}

«Δεν σ’ αναγνωρίζω»
μας λέει κάθε μέρα
η φωτογραφία της ταυτότητάς μας
κι εμείς τη γυρίζουμε απ’ την άλλη μεριά
και ξαναδιαβάζουμε, οι περίεργοι,
τα στοιχεία του αγνοούμενου.


Γιώργος Ποταμίτης

{Μ' αγαπάς;}

«Μ’ αγαπάς;» ρώτησε η ανεμώνη τον άνεμο
«πολύ μικρούλα μου», της γλυκοσάλεψε αυτός
«πιο πολύ μπορείς;» τον ξαναρώτησε
«μπορώ» της αποκρίθηκε
«και γιατί δεν το κάνεις;»
«γιατί σε θέλω με όλα σου τα πέταλα».

Γιώργος Ποταμίτης

{Στα βήματά σου}

Κι αν τύχει να χαθείς μη ψάξεις κάποιον
να σου πει πού βρίσκεσαι
μόνο σκύψε και ρώτα τη γη
πόσα βήματα πιάσανε τόπο.


Γιώργος Ποταμίτης

{Δραπέτης των ονείρων}

Τι νόμιζες;
κι εσύ που ξυπνάς νωρίτερα
δραπέτης των ονείρων είσαι.


Γιώργος Ποταμίτης

{Γεννιέται μες τα λούλουδα}

"...Τα σπάργανα για το Χριστό,
ελάτε όλες σας εδώ.
Κοιμάται στα τριαντάφυλλα,
γεννιέται μες στα λούλουδα,
γεννιέται μες στα λούλουδα,
κοιμάται στα τριαντάφυλλα.
Τα σπάργανα για το Χριστό,
ελάτε όλες σας εδώ,
τα σπάργανα να φτιάξουμε
και το Χριστό ν’ αλλάξουμε...."


Χριστουγεννιάτικα κάλαντα Ηπείρου

{Το βράδυ που γεννήθηκε ο Χριστός}

Το βράδυ που γεννήθηκε ο Χριστός έκανε πολύ κρύο. Η σπηλιά ήταν κρύα και η Παναγία δεν ήξερε τι να κάνει. Τότε ο Ιωσήφ σκέφτηκε να ανάψει φωτιά για να ζεσταθούν λίγο, μα δεν έβρισκε πουθενά ξύλα. Βγαίνει έξω από τη σπηλιά, κάνει μια βόλτα, μα τίποτα. Ξαναμπαίνει πάλι μέσα, παίρνει λίγα άχυρα από τη φάτνη και ανάβει φωτιά. Μόλις τα είδε η Παναγία δάκρυσε και είπε να είναι πάντα χρυσά.
Όμως ύστερα από λίγο τα άχυρα έσβησαν. Η σπηλιά ξαναπάγωσε. Βγήκε πάλι ο Ιωσήφ και τα πόδια του μπερδεύτηκαν σ’ ένα ξερό κλαδί. Ήταν δεντρολίβανο. Ο Ιωσήφ το άναψε και η Παναγία ευχήθηκε να μοσχομυρίζει και να στολίζει τις εικόνες των Αγίων. Μα η φωτιά κράτησε λίγο και η παγωνιά δυνάμωσε.
Τότε ο Ιωσήφ άκουσε μέσα από το σακούλι του φωνές που του έλεγαν: Πήγαινε Ιωσήφ στη μάνα μας την ελιά, πάνω απ’ τη σπηλιά και πες της πως κινδυνεύει ο Χριστός. Θα στενοχωρηθεί πολύ που το ξέραμε και δεν της είπαμε τίποτα. Ήταν μια χούφτα ελιές που τις είχε φυλάξει μαζί με λίγο ψωμί για ώρα ανάγκης.
Ο Ιωσήφ πήγε στην ελιά και εκείνη άρχισε να σπάει κομμάτια ξύλου από το γέρικο κορμό της και να τα σπρώχνει προς την είσοδο της σπηλιάς. Όλη τη νύχτα έκαιγε η φωτιά και η ζεστασιά απλώθηκε γύρω από τον νεογέννητο Χριστό.
Το πρωί το δέντρο δεν υπήρχε παρά μόνο ένα κούτσουρο ρίζας. Όταν το είδε η Παναγία δάκρυσε, έσκυψε, το χάιδεψε και είπε. Την ευχή μου να ’χεις και να μην ξεραίνεσαι ποτέ. Το λάδι σου να τρέφει και να φωτίζει τους ανθρώπους. Το βράδυ να φωτίζεις το καντήλι του Χριστού. Έτσι κι έγινε. Μέχρι το βράδυ η ελιά ξανάγινε μεγάλη όπως ήταν πριν. Από τότε η ελιά δε γερνά. Ξεραίνεται, μα από τις ρίζες της ξαναβλασταίνει και ξανανιώνει.


Από το διαδίκτυο

{Ξερό χορτάρι}

Κάθε άνθρωπος είναι χορτάρι και η λαμπρότητα του ανθρώπου είναι σαν το άνθος τους χορταριού. Ξεράθηκε το χορτάρι και το άνθος έπεσε.


Ησαΐας μ' 6

{Age of loneliness}

Η μοναχικότητα
είναι επικίνδυνα εθιστική.
Μόλις καταλάβεις πόση ηρεμία κρύβει,
δύσκολα γυρνάς στους ανθρώπους.

Χρύσα Αλκυόνη Τζοκ

{Σαν πέφτει το δείλι}

Άσωτοι γιοι της Μεγάλης Μητέρας,
σκιαγμένοι απ’ τα δώρα που η νύχτα θα στείλει,
τη δειλή μας πορεία στο φέγγος της μέρας,
κρυφά σταματάμε σαν πέφτει το δείλι…"


Γιώργος Νικολόπουλος

{Halfway Out Of The Dark}

"Μπορείς εύκολα να συγχωρήσεις ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι, η πραγματική τραγωδία είναι όταν οι μεγάλοι φοβούνται το Φως".


Η ρήση αυτή κυκλοφορεί στο internet και πότε αποδίδεται στον Βούδα και πότε στον Πλάτωνα. Μετά από αναζήτηση πάλι στο διαδίκτυο, βρήκα την έρευνα κάποιου που εντόπισε το γνωμικό στο βιβλίο του Robin Sharma «Ο Μοναχός Που Πούλησε Τη Ferrari Του».

 

{Η γάτα και η τέχνη}

Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως δύο τόσο βελουδένια ζώα η γάτα και η ποίηση
έχουν γυαλόχαρτο στην γλώσσα.


Αργύρης Χιόνης

{Password}

Είναι η ψυχή, που φυλακίζει το κορμί
και άλλοτε το κορμί
που την ψυχή κλειδώνει.
Και ας εναλλάσσονται τα κελιά
ποτέ δε θα μετρήσεις,
πιο σκληρή ποια είναι τιμωρία!


Στρατής Χριστοδούλου

{Μαύρα αγγελούδια}

"'...Είμαστε εμείς λουλούδια
Που έχουν φυτρώσει στον γκρεμό
Διάβολοι μαύροι φτωχά αγγελούδια..."


Στάθης Δρογώσης - Διονύσης Σαββόπουλος

{Το καράβι της φυγής}

Μπορείς να τρέξεις μακριά
από τα πάντα αλλά όχι από αυτά
που έχεις μέσα σου
τούτο το καράβι της φυγής
είναι εντός μας και μόνο.


Κώστας Καρυωτάκης

{Προσευχηθείτε}

Προσευχηθείτε να περάσει αυτό το σύννεφο...
...που πάει να γίνει πεπρωμένο μας.


Νικηφόρος Βρεττάκος

 

{Η άλλη θάλασσα}

Νύχτα και όλα τα πλημμυρίζει η άλλη θάλασσα
που όσοι βουλιάζουν μέσα της
δεν είναι ναυαγοί αλλά προσκυνητές της.


Γιώργος Ποταμίτης

{Η θάλασσα μέσα μου}

Έχω κι εγώ μια θάλασσα μέσα μου. Ώρες - ώρες κυλά, προχωρεί στ΄ αχανές, γαλαζώνεται ανήσυχη, τρεμουλιάζει. Σα να΄ ναι ένα ατσάλινο δίχτυ το φως σου που μέσα του η θάλασσα μπλέκεται ολόκληρη. Και πάλι της δίνεις γαλήνη κι ανάπαυση. Πάνω της παίζουν γλυκιές αποχρώσεις. Γιομίζει παιχνίδια.


Νικηφόρος Βρεττάκος

{Όνειρα και πραγματικότητα}

Ο τρόμος της τέχνης είναι ότι το όνειρο αποκαλύπτει την πραγματικότητα.


Franz Kafka

{Φεύγω}

Εγώ για μένα καταργώ τα φρένα, φεύγω για τα ξένα, με δυο λούπες, ένα sampler, μια βαλίτσα και τη πένα, χωρίς εσένα, χωρίς κανέναν, μόνο ένα σκοπό, να μην έχω δεδομένα και σύνορα, αναμνήσεις, Ερινύες, ένας σάτυρος νομάς που τον στοιχειώνουν νύχτες κρύες.
Είναι το τίμημα και πάντα θα παλεύω, θα οδεύω προς το φως, ελεύθερος θα ταξιδεύω, τώρα φεύγω...


Αντώνης Βαρδής & Χαρούλα Αλεξίου

{Γένεσις}

...Κάνε κουράγιο,
το ξέρω πως πονάς,
μα η εποχή της Μεταμόρφωσης πλησιάζει
Κάποιος πρέπει να πεθάνει
για να γεννηθείς
Και τότε η ομορφιά σου,
θα γαληνέψει τον κόσμο.

"Γένεσις"

{Μέρες δίχως δάκρυα}

"Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες.
Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.
Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια.
Είμαστε βυθισμένοι σ' ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στη θάλασσα.
Ποιο είναι το χρέος μας;
Ν' ανασηκώσουμε το κεφάλι από το κείμενο, μια στιγμή, όσο αντέχουν τα σπλάχνα μας, και ν 'αναπνεύσουμε το υπερπόντιο τραγούδι.
Να σμίξουμε τις περιπέτειες, να δώσουμε νόημα στο ταξίδι, να παλεύουμε ακατάλυτα με τους ανθρώπους, με τους θεούς και με τα ζώα, κι αργά, υπομονετικά, να μολώνουμε μέσα στα φρένα μας, μελούδι από το μελούδι μας,
την Ιθάκη..."


Νίκος Καζαντζάκης

{Love To Hate You}

Το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι. Μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό.
Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό.



Martin Luther King, 1929-1968, Αφροαμερικανός ηγέτης

{ Ο στυλίτης}

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει,
στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,

αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη,

αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,

αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις,

αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,

αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις
όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις.

Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα,

αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.

Τότε…θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου…
Θα ’σαι άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου.


Επιλεγμένοι στίχοι από το ποίημα του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ "Αν".

Say something...

...πες ένα λόγο τρυφερό
απ’ αυτά πού λέμε πάνω στην έξαψη
και μετά δε θυμόμαστε.
Και μη με ρωτήσεις ονόματα
και πού δουλεύω και τούτο και κείνο.
Άσε τη σιωπή πού θα ‘ρθει μετά το τέταρτο
να μας κατακλύσει.....



ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ

{Φταίει η ζωή που ' ναι μικρή}

''.... Μα γιατί άφησα να μεγαλώσω ; Πώς ξεγελάστηκα ...''


Τάσος Λειβαδίτης

{Επιφάνειες στιγμών}

"Οι στάλες των συναισθημάτων που κινούνται σαν σφαίρες, πάνω σε επιφάνειες στιγμών και αφήνουν το αποτύπωμά τους στο χρόνο θα ορίζουν και το μέγεθος της αγάπης. Όσο πιο μεγάλος ο λεκές, τόση και η αγάπη. Αν η επιφάνεια που δέχεται τα συναισθήματα είναι πολύ προστατευμένη ή σκληρή, τότε η επιτυχία της πληγής είναι δεδομένη.Το για ποιον είναι ένα μεγάλο ερώτημα που πάντα το απαντούν τα μάτια. Εικόνες κενού, ήχοι από ανάσες που σέρνουν την ύπαρξή τους αργά. Περπατάμε και κουβαλάμε όλοι μας αυτούς τους λεκέδες. Ξεραμένους τόνους του γκρι που προέρχονται από το βαθύ κόκκινο..".


Αποστόλης Γκόγκος- "Κόκκινα όνειρα" (απόσπασμα)

{Μάθε να φυτεύεις}

Έμαθες να σκάβεις μέσα σου;
Ωραία!
Μάθε και να φυτεύεις.


Γιώργος Ποταμίτης

{Ο καθρέφτης}

Γιατί στο βάθος, μας βασανίζει ανελέητα η απόγνωση
να χουμε κάτι ολότελα δικό μας...
...κι ο εγωισμός,
είναι κι αυτός ένας απελπισμένος τρόπος
να υπάρξεις.


Τάσος Λειβαδίτης

Μοναξιά είναι..

Τι είναι μοναξιά;
Μοναξιά είναι..
να κρατάς στα χέρια σου ένα λουλούδι..
και να μην έχεις πού να το δώσεις.


Τάσος Λειβαδίτης

{Τα δάκρυα του Θεού}

Ορίστε που μου έλεγες δεν έχει ο θεός πια δάκρυα
βρέχει απ’ των αγγέλων τις παρειές ως της ψυχής την άκρια.


Γιώργος Ποταμίτης

{Να 'μαι μπροστά στη λίμνη}

Να 'μαι μπροστά στη λίμνη
και το νερό της ζάχαρη
και η ζωή μου η άχαρη
νόημα εδώ παίρνει.


Κρυμμένη στα φυλλώματα
δε βγαίνω, μη φωνάζεις
μην κλαις και μη μου τάζεις
εγώ ανήκω εδώ.



Σταμάτης Σπανουδάκης

{Silence Must Be Heard}

"Ό,τι δεν ακούγεται δεν είναι η σιωπή.
Σώπασε το μέσα σου..."

Κιχέμ

 

 

 

 

 

{Αθάνατα όνειρα}

"Πεθαίνουν τα όνειρα μέσα στην εκπλήρωση.
Και μόνο εκείνα τ' άλλα,
που η τύχη ή έστω οι περιστάσεις
τους αρνήθηκαν την ύπαρξη,
εκείνα ζουν για πάντα..."


Τάσος Λειβαδίτης

{Ένα ηλιοβασίλεμα μέσα μας}

Είναι η ώρα που δεν σκέφτομαι.
Το βλέμμα μου συναντά τον ουρανό και γίνεται ένα.
Η ώρα που αφήνω την ομορφιά να με παρασύρει
στο μεγαλείο της απλότητας της.
Είναι αυτή η ώρα που ρίχνει σπόρο στα όνειρά μου.
Αφιερωμένο σ όλους εκείνους..
που κουβαλούν ένα ηλιοβασίλεμα μέσα τους
όπου και αν βρίσκονται !!


Πηγή από το διαδίκτυο

{Ο καθρέφτης}

Πάντα θα βαδίζουμε
πίσω από αυτόν που δεν γίναμε ακόμα
διωγμένοι απ’ αυτόν που δεν είμαστε πια.


Γιώργος Ποταμίτης

{Γάτες και ισορροπία}

Άνθρωποι που ζουν με γάτες, συχνά ισχυρίζονται ότι η ζωή τους με αυτές τους βοηθάει να έχουν μία ισορροπημένη ψυχική υγεία.


Πολλές φορές, η μερική ή ολοκληρωτική έλλειψη αγάπης και προσοχής από ανθρώπους που ήταν ή είναι σημαντικοί για μας, είναι ικανή να προκαλέσει βαθιές πληγές στην ψυχή μας.


Αυτές με τη σειρά τους μπορεί να κάνουν τον άνθρωπο που τις "κουβαλάει" να φοβάται πια τη συναναστροφή του με άλλους ανθρώπους, να οδηγείται στην αντικοινωνικότητα και κάποιες φορές στην αυτο-απομόνωση..
Σε περίπτωση που σου συμβαίνει κάτι τέτοιο, η συντροφιά μιας γατούλας σίγουρα θα σε βοηθήσει!
Η αγνή, απλή αγάπη της θα γλυκάνει σημαντικά την καρδιά σου, απαλύνοντας κάπως τους πόνους της, δίνοντάς σου έτσι το χρόνο να ασχοληθείς πιο ψύχραιμα με το πρόβλημά σου.

Ποτέ δεν πρέπει, τέλος να ξεχνάμε πως, όσο και να βοηθάει η παρουσία ενός μικρού, τετράποδου, χαριτωμένου φιλαράκου τόσο στη ζωή μας όσο και στην ψυχική μας ισορροπία, η σοβαρή και ουσιαστική δουλειά γίνεται πάντα από εμάς για εμάς!

{Οι προσευχές είναι βουβές}

"H πληρότητα μιας ταπεινής καρδιάς,δεν έχει να διατυμπανίσει τίποτα.
Δεν έχει ανάγκη από ακροατές όταν εξομολογείται.
Πολύ περισσότερο, απεχθάνεται τα χειροκροτήματα...
Οι προσευχές, είτε για δέηση πρόκειται...είτε για δοξολογία, είναι βουβές.
Δε μετρούν εισιτήρια στα ταμεία."


Μάρω Βαμβουνάκη

{Κρύβω μέσα μου ένα παιδί}

Με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
κοιτάζω εκστατικά
πίσω απ' τις στάλες της βροχής
ένα πολύχρωμο κόσμο

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τις τσέπες γεμάτες μπίλιες
μέσα στον χειμώνα
ένα παιδί με δακρυσμένα μάτια
για το γατάκι του που πέθανε
για το λουλούδι που μαράθηκε
για όσους έφυγαν χωρίς επιστροφή

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τρύπιο παλτό
που λαχταράει τα ζεστά κάστανα
τη γειτονιά και τους φίλους
την άνοιξη που θάρθει

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
που δεν δέχεται
πως μπορώ να γελάω
όταν τη ίδια στιγμή κάποιος κλαίει

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
απαρηγόρητο
που θάθελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του.


Τόλης Νικηφόρου

{Εκείνης η αγκαλιά}

Και εκεί που νιώθεις "δυνατός", και αισθάνεσαι λες και χάθηκαν οι καημοί και τα βάσανα σου, άξαφνα έρχεται μια πτώση, μια παλιά ή νέα δοκιμασία να σου κλείσει ξανά χαιρέκακα το μάτι. Να και πάλι ο πόνος που ήρθε να σου θυμίσει οτι ακόμη δεν έβγαλες φτερά. Όπως τον ήλιο που τ’ απόγευμα σκέπασαν κάτι απειλητικά σύννεφα ή εκείνο το μοναδικά όμορφο πρόσωπο που στο γέλιο κύλησε ένα δάκρυ και θάμπωσε την ματιά του.Κι όλα αυτά, για να θυμόμαστε ότι τίποτε δεν είναι αυτονόητο, ότι τίποτε δεν κρατάει για πάντα. Όλα είναι ρευστά ίσως γι αυτό και σημαντικά. Τόσο που πρέπει να τα ζούμε.
Υπάρχει όμως Εκείνης η αγκαλιά. Εκείνης της μάνας του Θεού. Τι ωραίο που ο Θεός μου έχει μάνα. Ετσι ξέρει από αυτή την ζεστή και συνάμα δύσκολη σχέση. Η Παναγία, η αγκαλιά της, που κάλυψε στις πιο δύσκολες στιγμές μας, την έλλειψη μιας μάνας, την απουσία της αγάπης, τα λάθη που γέμισαν ενοχές τα σωθικά μας.
Μας αγαπάει η Παναγία, όχι γιατί είμαστε υπέροχοι, ούτε γιατί αγγίζουμε την τελειότητα, αλλά γιατί είναι Μάνα και ξέρει να αγαπά το αδύνατο, το φοβισμένο, το ανασφαλές, το ανήμπορο μονάχο να υπάρξει. Ξέρει το κλάμα να σιωπά και ανάσες να του δίνει. Ξέρει καλά, ότι στο βάθος των πραγμάτων όλοι μια αγκαλιά ζητάμε. Εκεί γεννηθήκαμε εκεί θα ξαναπάμε.


π. Χαράλαμπος (Λίβυος) Παπαδόπουλος

{Μικρή λυπημένη μου Θάλασσα}

Έκλεισε ο κύκλος κάπου εδώ.
Πήρε ο καθένας το μισό
κι από έναν φόβο.
Ένα ταξίδι με καιρό
που είχε το χρόνο του εχθρό.
Αυτό ήταν όλο.
Μικρή λυπημένη μου θάλασσα
χωρίς στεριά και κύμα,
θυμάμαι πως κάποτε αντάλλαξα
έναν κόσμο να σ’ έχω για μύρα.
Κάποτε έφτανε η σιωπή.
Tώρα είναι λίγο το πολύ.
Αυτό ήταν όλο.
Συνήθειες μόνο και αφορμές
μείναν να ντύσουν δυο ζωές.
Αυτό ήταν όλο.


Παρασκευάς Καρασούλος

{Αθάνατη Αφροδίτη}

"Η θάλασσα όριο έχει την ακτή, όμως ο πόθος σύνορα δε γνωρίζει."


William Shakespeare

{Κάτι απ΄τα παλιά}

Μην αργείς
μείναμε απόγονοι καιρών που δεν προλάβαμε
μη βιάζεσαι
είμαστε πρόγονοι εποχών που δεν θα αξιωθούμε.


Γιώργος Ποταμίτης

{Εμεινα εδώ}

Το μεγάλο τριαντάφυλλο
ήτανε πάντα εδώ
στο πλευρό σου...βαθιά μέσα στον ύπνο
δικό σου και άγνωστο...
Μη σπαταλάς την πνοή που σου χάρισε
τούτη η ανάσα.


Γιώργος Σεφέρης [Θερινό Ηλιοστάσι]

{Η νέα Άνοιξη}

Δε βλέπεις;
Καθώς απομακρύνεται η Άνοιξη
πίσω της έρχεται η νέα μας Άνοιξη....
Πίσω απ' τον κήπο μας, υπάρχουν κι άλλοι κήποι.....
Κοίτα, χαμογελάει το ανεξάντλητο
μπροστά στα σταυρωμένα χέρια.....
Λύσε τα χέρια......


Εαρινή συμφωνία
Γιάννης Ρίτσος

Ρουμ, παπαρούμ, παπαρούμ, παπαρούνα....

Κι έξω στο φως οι παπαρούνες θα ξεκουφαίνουνε τον κόσμο με τις κόκκινες ζητωκραυγές τους !


Γιάννης Ρίτσος

{Ενοχή}

 

Ενοχή

Πόσο κίτρινος είναι ο ήλιος
που μας κοροϊδεύει.
Πόσο ιδανικοί εμείς αναλύοντας
τις ακτίνες του.
Πόσο επαίσχυντα ωραίοι
όταν τραβάμε το σύρτη.
Και μένουμε άφωτοι
ο ένας απέναντι στον άλλον.


Γιάννης  Βαρβέρης

{Θα πρέπει να ήταν Άνοιξη}

Θα πρέπει να ήταν Άνοιξη...
Γιατί η μνήμη αυτή υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται...


Κική Δημουλά

{Ιδού ο Νυμφίος έρχεται}

Το μόνο που χρειάζεται για να γίνει η αλλαγή στην ζωή μας είναι να πιστέψουμε ότι αυτό είναι δυνατόν να συμβεί. Να είμαστε ανοιχτοί στην αλλαγή, την προσπάθεια, τη χάρη και το θαύμα. Ο Χριστός ζητάει να έρθει στην ζωή μας, ως Νυμφίος εν μέσω της νυκτός. Ποια είναι αυτή η νύχτα που χρειάζεται φως; Μα ποια άλλη από εκείνη της μοναξιάς και απογοήτευση μας, του φόβου και ανασφάλεια μας, των παθών και όλων εκείνων των αυτοκαταστροφικών συνηθειών και αυτοματισμών μας. Ο Χριστός, μπορεί να αλλάξει την ζωή μας, εμείς το θέλουμε; Το πιστεύουμε ότι μπορεί να συμβεί; Δεν ζητάει, ούτε κοιτάει, μήτε ασχολείται με το παρελθόν μας, όσο άστοχο ή ένοχο κι αν ήταν. Μονάχα το παρόν μας θέλει με σκοπό να το αναστήσει. Ας γίνουμε λοιπόν φίλοι του Νυμφίου, ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας πιστεύοντας στις αλλαγές που μπορούν να συντελεστούν στην νεκρή ζωή μας. Για να αναστηθούμε χρειάζεται να το πιστέψουμε. Να ελπίσουμε ότι τα όνειρα, οι επιθυμίες, η ίδια η νεκρή ζωή μας μπορεί να αναστηθεί. Μην βασανίζεστε για το χθες, αρκεί να εστιάσουμε στο σήμερα και να αποφασίσουμε την σταύρωση και Ανάσταση μας. Ιδού ο Νυμφίος έρχεται.


π. Λίβυος

{Ο δρόμος της Άνοιξης}

Για να μη χάνεστε
να κοιτάτε προς το μέρος των βλαστών
ξέρουν καλά το δρόμο προς την Άνοιξη.


Γιώργος Ποταμίτης