Ένας φίλος από το facebook πριν λίγο μου θύμισε τη σημασία του blog. Αλήθεια είναι πως το είχα ξεχάσει. Αν και ήμουν από εκείνους που χρόνια πριν έφτιαξα το "ΑΝΑΖΗΤΏΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ". Δεν θυμάμαι γιατί επέλεξα τότε αυτό τον τίτλο. Αλλά δεν έχει σημασία. Και τότε και τώρα τ ο ίδιο νιώθω. Προσπαθώ καθημερινά να καταλάβω τι ζητάει, τι θέλει, τι διδάσκει σε εμένα και στον κόσμο που βρίσκεται γύρω μου αυτός ο Χριστός της Γραφής και της Ιστορίας.
Πολλές φορές μου λένε πως είναι παραμύθι ο Χριστός. Ξέρω πως δεν είναι. Αλλά ακόμη κι αν ήταν θα ήταν το πιο όμορφο παραμύθι που γράφτηκε στους αιώνες. Μου αρέσει να τον ακούω να μιλάει για την αγάπη, για τον αδύναμο, για τον περιθωριακό, για τον αμαρτωλό που τον κάνει φίλο και αδερφό του. Μου αρέσει που τα βάζει με τους δυνατούς, το κατεστημένο, τους υποκριτές τους "δήθεν" καθαρούς που όμως και μόνο η ανάσα τους είναι αρκετή για να προκαλέσει τοξικό σοκ σε ολόκληρη τον πλανήτη.
Σε λίγες ώρες και το 2018 θα ανήκει στο παρελθόν μας. Για τον καθένα μας θα σημαίνει εντελώς διαφορετικά πράγματα. Επιτυχίες, αποτυχίες, χαρές, λύπες, θετικά, αρνητικά. Ο προσωπικός απολογισμός κάνει καλό σε κάτι τέτοιες ώρες. Κάνει καλό γιατί μπορείς να έστω και ελάχιστα να ξεχωρίσεις το ουσιώδες από το επουσιώδες. Να καταλάβεις πως στη ζωή αξίζουν τα μικρά και ταπεινά. Οι στιγμές που σε έχουν κάνει να δακρύσεις, να χαμογελάσεις, να πάρεις μια βαθιά ανάσα, να κοιτάξεις τον ουρανό, τη θάλασσα, να αφήσεις τον ήλιο να αγγίξει το κορμί σου, να κλείσεις μέσα στην αγκαλιά σου όλους εκείνους που σου χάρισαν την αγάπη, τη στοργή. Όλους εκείνους που μοιράστηκαν τα όνειρα, τις ελπίδες, την αγωνία για έναν κόσμο χωρίς αδικία και απαξίωση για τη ζωή.
Λίγο πριν την ανατολή του 2019 θέλω σε όλους να ευχηθώ να σας χαρίσει ο Θεός (ο δικός μου Θεός, ο Θεός της αγάπης και της συμπόνιας) κάθε καλό για να φτιάξουμε όλοι μαζί έναν κόσμο γεμάτο από αγάπη, χωρίς κανένας να νιώθει μόνος, περιθωριακός, απαξιωμένος. Δύσκολο; Μπορεί. Αλλά θα έδινα ακόμη και τη ζωή μου για να έναν τέτοιο κόσμο!
π. Ι.Κ.
