{Σαν αταξίδευτο σκαρί}

«Αταξίδευτη βάρκα»


Τη βάρκα που λαχτάριζες, τώρα δεν την ορίζεις

έσπασε το τιμόνι της, κουρέλια το πανί,

τη βούλιαξαν τα κύματα προτού την ταξιδέψεις

και γοερά τη θρήνησαν, ακόμα κι οι θεοί!



Τον τρίσβαθο αναστεναγμό τώρα να τον ξεχάσεις,

το σιγαλό τραγούδισμα, δε θα το ξαναπεί

τ’ ολόγυμνό της σκέλεθρο στ’ αγέρι έχει σαπίσει

κι οι μπόρες στα μεσούρανα το κάναν Αστραπή.



Του Παναγιώτη Μιχ. Πελεκάνου που τ΄αγάπησε.

{Ποιμενικό ροκ}

Ἤθελα νἄμουν τσέλιγκας, νἄμουν κ᾿ ἕνας σκουτέρης,
νὰ πάω νὰ ζήσω στὸ μαντρί, στὴν ἐρημιά, στὰ δάσα,
νἄχω κοπάδι πρόβατα, νἄχω κοπάδι γίδια,
κ᾿ ἕνα σωρὸ μαντρόσκυλα, νἄχω καὶ βοσκοτόπια,
τὸ καλοκαίρι στὰ βουνά, καὶ τὸν χειμῶ στοὺς κάμπους.
Νἄχω ἀπὸ πάλιουραν βορὸ καὶ στρούγγα ἀπὸ ροδάμι,
νἄχω καὶ σὲ ψηλὴν κορφὴ καλύβα ἀπὸ ρουπάκια,
νἄχω μὲ τὰ βοσκόπουλα σὲ κάθε σκάρον γλέντι,
νἄχω φλογέρα νὰ λαλῶ, ν᾿ ἀντιλαλοῦν οἱ κάμποι,
νἄχω καὶ κόρη ὄμορφη, στεφανωτήν μου νἄχω,
νὰ μοῦ βοηθάει στὸ σάλαγο, νὰ μοῦ βοηθάει στὰ γρέκια,
κι ὄντας θὰ τὰ σταλίζουμε τὰ δειλινὰ στοὺς ἴσκιους,
στῆς ρεματιᾶς τὴ χλωρασιὰ μαζί της νὰ πλαγιάζω,
νὰ μὲ κοιμίζει μὲ φιλιὰ στοὺς δροσερούς της κόρφους.

Κώστας Κρυστάλλης

{Κάνε λοιπόν Κύριε.... }

Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ
κάνε λοιπόν κύριε
να ‘χει κανείς ένα φίλο
δος του ένα σκυλί
ή ένα φανάρι του δρόμου
γιατί χειμώνιασε.


Τάσος Λειβαδίτης

{Αίμα κόκκινο βαθύ}

Άνοιξε η καρδιά ευωδία
στο πορφυρό χρώμα των οριζόντων.
Μάτωσε ο πόνος
το βασίλεμα του ήλιου.
Αίμα κόκκινο βαθύ.


Νικήτας Καυκιός

{Το καθαρότερο πράγμα της δημιουργίας}

Δεν ξέρω, μα δεν έμεινε καθόλου σκοτάδι.
Ο ήλιος χύθηκε μέσα μου από χίλιες πληγές.
Και τούτη τη λευκότητα που σε περιβάλλω
δε θα τη βρεις ούτε στις Άλπεις, γιατί αυτός ο αγέρας
στριφογυρνά ως εκεί ψηλά και το χιόνι λερώνεται.
Και στο λευκό τριαντάφυλλο βρίσκεις μια ιδέα σκόνης.
Το τέλειο θαύμα, θα το βρεις μοναχά μες στον άνθρωπο.
Λευκές επεκτάσεις που ακτινοβολούν αληθινά
στο σύμπαν και υπερέχουν. Το πιο καθαρό
πράγμα λοιπόν της δημιουργίας δεν είναι το λυκόφως,
ούτε ο ουρανός που καθρεπτίζεται μες στο ποτάμι, ούτε
ο ήλιος πάνω στης μηλιάς τ άνθη. Είναι η αγάπη.


Νικηφόρος Βρεττάκος, 1912-1991