{Χαρμολύπη}

Για τη χαρά και για τη λύπη
η ζωή δεν ξέρει άλλο δρόμο
πάντα από μέσα μας περνάει.


Γιώργος Ποταμίτης

{Χριστός Ανέστη, Αληθώς ο Κύριος!}

Γι' αυτό «δραπέτευσα» από την ερημία της κατατονίας και πήγα έξω από τη σπηλιά, εκεί που βάλανε τον Λάζαρο όταν έπεσε άπνους και πέθανε και «άκουσα», το «δεύρο έξω» του Ιησού... και είδα το τρίτο θαύμα το υπέρτατο: τον Λάζαρο να ανασταίνεται και να βγαίνει από τον τάφο δεμένος χειροπόδαρα με λωρίδες λινά σάβανα και το σουδάριον στην όψη, για να μαρτυρήσει πως θάνατος δεν είναι το τέλος, αλλά η μετάβαση, και παρηγορήθηκα με το μήνυμα της συνέχειας της ζωής σε άλλο επίπεδο. Χίλιες φορές το παραμύθι τής μετά θάνατον ζωής από την απουσία της ζωής εν ζωή. Κι άμα είδα τον Λάζαρο ζωντανό να τον κυνηγάνε πάλι να τον σκοτώσουνε, γιατί δίδασκε τον λόγο του Ιησού (άλλα βάσανα κι αυτός), «έφυγα» πάλι και έτρεξα στα παιδικά μου χρόνια! Δεν υπάρχει άλλη χαρά πιο μεγάλη από την Ανάσταση όταν κλείνουν τα σχολεία. Φόρεσα το καινούργιο μου φουστάνι, κατακόκκινο πλεκτό στο τσιγκελάκι χειροποίητο από τα χεράκια της μάνας μου (είχε στο στήθος ένα μπουκέτο πολύχρωμους πανσέδες), χτένισα τα μαλλιά μου αλογοουρά, «έκλεψα» από τη φρουτιέρα τρία κόκκινα αβγά και πήγα στο μικρό λούνα παρκ με τις βάρκες που στήνονταν κάθε Πάσχα δίπλα στο μικρό ναό του Αγίου Νικολάου στη Ραμόνα: ένα γερό αβγό ή τρία σπασμένα το τρίλεπτο... έκανα με τη βάρκα κούνια-μπέλα και έγραφε εκείνη στον αέρα τοξωτά ημικύκλια, ώσπου σηκώνομαι όρθια, πατάω γερά στα σανίδια και τραβάω το σχοινί με τέτοια ορμή... (για ένα δέκατο του δευτερόλεπτου έμεινα επί βάρκας κρεμάμενη με τα πόδια στον ουρανό και το κεφάλι στη γης) που πήρε η βάρκα τη στροφή κι έκανε έναν ολόκληρο τέλειο κύκλο και ω της χαράς: έκανα με τη φαντασία μου το όνειρό μου πραγματικότητα! Χριστός Ανέστη, Αληθώς ο Κύριος!



Απόσπασμα Επί βάρκας κρεμάμενη
της Σοφίας Φιλιππίδου

{Όμορφα όνειρα}

"Όποιος αγαπάει ένα πουλί, ένα άστρο, ένα παιδί, αυτός πάντα του βλέπει όμορφα όνειρα κι ο κόσμος γίνεται όμορφος ως πέρα απ’ τον ύπνο του, ως πίσω απ’ τα κλεισμένα μάτια του, ως μέσα στο πιο άγνωστο χαμόγελό του..."


Γιάννης Ρίτσος- "Ο γέροντας με τους χαρταϊτούς"

{Αναζητώντας ουρανό}

Δεν είδα δέντρα να σκύβουν για νερό
να κυνηγάνε τη βροχή σε χώματα άλλα
μα για να βρουν το μερτικό τους σ’ ουρανό
οι ρίζες γλύφουνε στο χώμα κάθε στάλα.


Γιώργος Ποταμίτης

{Τα άνθη μιλούν}

Τ' άνθη μιλούν.
Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.....


Εμπειρίκος

{Σφαλιστὸ ἀπομένει τὸ παράθυρο}

Τίποτε δὲν ἄλλαξε ἀπ᾿ τὸ σπίτι σου
κι ἀπ᾿ τὸ δρόμο κι ἀπ᾿ τὴ γειτονιά.
Μόνον ἡ παλιὰ βρυσούλα στέρεψε
στὴν ἀντικρινή σου τὴ γωνιά.

Τίποτε δὲν ἄλλαξε ἀπ᾿ τὸ σπίτι σου.
Βιαστικὸς διαβάτης τὸ θωρῶ
καί, ξεχνώντας πόσα χρόνια πέρασαν,
σὰ καὶ τότε πάλι λαχταρῶ...

Λαχταρῶ ν᾿ ἀνοίξεις τὸ παράθυρο
καὶ στὸ διάβα μου ἄξαφνα νὰ βγεῖς,
γελαστῆ παιδούλα καστανόξανθη,
χάραμα ἀπριλιάτικης αὐγῆς.

Σφαλιστὸ ἀπομένει τὸ παράθυρο
κι ἂν τ᾿ ἀνοίξεις, μι᾿ ἄλλη θὰ φανεῖ.
Μόνο στὸ παράθυρο τῆς θύμησης
βγαίνεις ἴδια καὶ παντοτινή.



Γεώργιος Δροσίνης