{Ένας μικρός χριστός γεννιέται}

"Ένας μικρός χριστός γεννιέται πάλι αύριο,
μόνος στον κόσμο.
Ένας μικρός χριστός που ζωγραφίζει θαμπά
στο τζάμι δέντρα για τα παιδιά,
καράβια για τα όνειρα,
ένα παραμύθι της αγάπης για τους
απελπισμένους.
Παραμονή και τα χιλιάδες φώτα της πλατείας
στα μάτια του λάμπουν σαν δάκρυα."


Τόλης Νικηφόρου

{Ζωή απαρατήρητη}

Και αν μας γαυγίζουνε τα βράδια κάποια αδέσποτα σκυλιά
είναι για να δίνει κάποιος στη ζωή μας λίγη σημασία
να μη περνά τελείως απαρατήρητη.


Γιώργος Ποταμίτης

 

 

 

 

{Δως μου το δρόμο}

Κι αν χάνεσαι πολλές φορές ψάχνοντας για τους δρόμους
είναι γιατί από την άκρη της ψυχής σου αρχίζει τ’ όνειρο
κι από την άκρη των ματιών σου ο κόσμος.

Γιώργος Ποταμίτης

{Στου φόβου τον γκρεμό}

Δεν ήξερα πως γύρευα
τον έρωτα ξανά
εγώ καρδιά που σου 'λεγα
θ' ανέβουμε βουνά.

Δεν έβλεπα πως έπεφτα
στου φόβου τον γκρεμό
πως μ' έπιανε ένας άγγελος
στον άσπρο του λαιμό.

Το αίνιγμά του ο άνθρωπος
προσκέφαλο κρατά
τον ήλιο το φεγγάρι του
και τ' άστρα όπως κοιτά.


"Το αίνιγμά του ο άνθρωπος" - Από το δίσκο "Τα υλικά των μυστικών" (Δεκέμβριος 2013)
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

{Το νόημα της απλότητας}

Το νόημα της απλότητας
Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι για να με βρείτε.
H ουσία των πραγμάτων βρίσκεται στην απλότητα
και συνήθως το αντιλαμβανόμαστε σχεδόν πάντα αργά
απορροφημένοι στην πολυπλοκότητά μας.


Γιάννης Ρίτσος

{Φαγωμένα οράματα}

Στις ακτές κομμάτια παντού σκορπισμένα
από φαγωμένα οράματα
- σα να πέρασαν από μέσα τους γύπες
και στα ρηχά σκαριά ερειπωμένα
που τα γεμίζει η σελήνη φαντάσματα
για να τρομάζουν τη νύχτα τις λύπες.


Γιώργος Ποταμίτης

{Να 'μαν πουλί}

Πάντα στάθηκα αλληλέγγυος των πουλιών
γι αυτό κι εκείνα
πάντα μου άφηναν μια θέση κενή
στο πλάι τους να πετάξω.


Γιώργος Ποταμίτης

{Ανθοφορία η αφανής}

Χαίρε η ανθοφορία η αφανής και ασήμαντη ...
Χαίρε η ανθοφορία η φανέρωση του ζωντανού Θεού η πολύτιμη ...


Νικήτας Καυκιός

{Οἱ βασανισμένες σημαῖες τῆς ζωῆς}

Τὰ ροῦχα τ’ ἁπλωμένα στὸ σύρμα , εἶναι οἱ βασανισμένες σημαῖες τῆς ζωῆς. Ὅταν ἔχῃ λιακάδα , λάμπουν τὰ χρώματα νωπά, καὶ τὰ τίμια μπαλώματα , στοὺς ἀγκῶνες καὶ στὰ γόνατα, στὶς φανέλλες, στὰ σώβρακα, σὰ φρεσκοβαμμένοι φεγγίτες!
Ἄν κοιτάξῃς μέσα , ὅλα συγυρισμένα καὶ παστρικά , καρτερικά καὶ δυνατά – ἡ γειτονιά μας ταξιδεύει , μὲ τ’ ἁπλωμένα της ροῦχα στὴ λιακάδα , σὰ σημαιοστόλιστο καράβι τὸ Δεκαπενταύγουστο γιὰ τὴν Τῆνο!


ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

{Reflection}

Κι όταν πια δεν θα βρίσκω καθαρά λόγια γι αυτό που θέλω να πω,
θα γυαλίζω αντικατοπτρισμούς του ουρανού στα λασπόνερα.


Γιώργος Ποταμίτης

"Κάπου ν' ακουμπήσω"

Αγάπησα κι όλα γίναν φώς,
ανάβει η νύχτα κι αρπάζει ο ουρανός,
κι όλα είν΄αλλιως, κι όλα είναι φως.

Μου 'δωσες άλλη μια ζωή να ζήσω
και το κεφάλι σ ΄εναν ώμο ν' ακουμπήσω,
να ξορκίσω κάθε κακό,

Μου 'δωσες άλλη μια ζωή να ζήσω,
να 'χω και πάλι μια 'γκαλιά να κατοικήσω,
ν αναστήσω ότι αγαπώ.

Αγάπησα κι άνοιξα φτερά,
πετάει η ψυχή μου μ' αγγέλους ψηλά
κι έχω φτερά κι έχω χαρά.



Τραγούδι τίτλων στο σήριαλ "Θεσσαλονίκη- Αθήνα"

{Γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα}

Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγά, μας κυνηγάει.
Γύρω σε κάθε βλέμμα το συρματόπλεγμα.
Γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα.
Γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα.
Πολύ κρύο, πολύ κρύο, πολύ κρύο εφέτος ....



Γιάννης Ρίτσος

{Σύννεφα στο γέρμα}

Και πάντα ωραία τα σύννεφα στο γέρμα
είτε πεθαίνουν στου κάμπου πέρα σιωπηλά την άκρια τη θολή,
είτε κι ονειρολάμνητα μεσαστερίς διαβαίνουν
και χρυσοσάϊτο αστρόβολο χτυπά και καταλεί.

Kαι πάντα ωραία τα σύννεφα στο γέρμα
είτε θλιμμένα κρεμνούν τη μαύρη κόμη τους στα στήθια του ουρανού
είτ' άλικα κι ολόχαρα και ρόδα φτερωμένα
φυλλομαδούν λιγόθυμα στο φως του αυγερινού.

Και πάντα ωραία τα σύννεφα στο γέρμα - είτε καμάρες
και εφτάχρωμα ορθοπλέκονται προπύλαι νέας αυγής,
είτε, κοραλλοκλάδωτες ανήσυχες λαχτάρες,
ανάβουν φλογοθάλασσες στα πέρατα της γης.




Γεώργιος Δελής

{Wild Cat Blues}

Κάποιος εξημέρωσε κάποτε μια μοναξιά
από θηρίο της ερήμου ζώο,
την έκανε τρυφερή και διακριτική
και στην αφή τόσο απαλή,
πιο απαλή ακόμη και από γάτα.
Τώρα, πως έγινε κι έτσι ξαφνικά,
αυτή η τόσο εξημερωμένη μοναξιά
τον κατασπάραξε,
κανείς δεν ξέρει.


Αργύρης Χιόνης

"Λίγο πριν νυχτώσει"

"..Κι ἀφοῦ πιὰ τότε θά ῾ναι ἀργὰ νέες χίμαιρες νὰ πλάσεις
ἢ ἀκόμη μιὰ ἐπιπόλαιη καὶ συμβατικὴ χαρά,
θ᾿ ἀνοίξεις τὸ παράθυρο γιὰ τελευταῖα φορά,
κι ὅλη σου τὴ ζωὴ κοιτάζοντας, ἤρεμα θὰ γελάσεις..."


Κώστας Καρυωτάκης

{Η θέληση της γης}

Η θέληση της γης
κρύβεται μες στις ρίζες
μα φαίνεται στους ανθούς.


Γιώργος Ποταμίτης

"Στεριανή ζάλη"

Δαπανηρή ιδέα ο βίος.
Ναυλώνεις έναν κόσμο
για να κάνεις τον γύρο μιας βάρκας.


Κική Δημουλά

"Let It All Go "

Τὸ βράδυ ἔχω βρεῖ ἕναν ὡραῖο τρόπο νὰ κοιμᾶμαι.
Τοὺς συγχωρῶ ἕναν-ἕναν ὅλους.
Ἄλλοτε πάλι θέλω νὰ σώσω τὴν ἀνθρωπότητα,
ἀλλὰ ἐκείνη ἀρνεῖται.
Ὅμως ἀπόψε, βιάζομαι ἀπόψε,
νὰ παραμερίσω ὅλη τὴ λησμονιὰ
καὶ στὴ θέση τῆς ν᾿ ἀκουμπήσω,
μιὰ μικρὴ ἀνεμώνη.
Κύριε, ἁμάρτησα ἐνώπιόν σου, ὀνειρεύτηκα πολὺ
μιὰ μικρὴ ἀνεμώνη. Ἔτσι ξέχασα νὰ ζήσω.
Μόνο καμιὰ φορᾷ μ᾿ ἕνα μυστικὸ ποὺ τὸ ᾿χὰ μάθει ἀπὸ παιδί,
ξαναγύριζα στὸν ἀληθινὸ κόσμο, ἀλλὰ ἐκεῖ κανεὶς δὲ μὲ γνώριζε.
Σὰν τοὺς θαυματοποιοὺς ποὺ ὅλη τὴ μέρα χάρισαν τ᾿ ὄνειρα στὰ παιδιὰ
καὶ τὸ βράδυ γυρίζουν στὶς σοφίτες τοὺς πιὸ φτωχοὶ κι ἀπ᾿ τοὺς ἀγγέλους.
Ζήσαμε πάντοτε ἀλλοῦ.
Καὶ μόνο ὅταν κάποιος μᾶς ἀγαπήσει, ἐρχόμαστε γιὰ λίγο
κι ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον εἴμαστε κιόλας νεκροί.


Τάσος Λειβαδίτης

{Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα}

Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα
βαθύ γαρούφαλο ακρωτήρι
Το χέρι σου έφευγε με το νερό
να στρώσει νυφικό το πέλαγο
Το χέρι σου άνοιγε τον ουρανό

Άγγελοι μ’ έντεκα σπαθιά
πλέανε πλάι στ’ όνομά σου
σκίζοντας τ’ ανθισμένα κύματα
Στους κόρφους σου έκρυβες μια χάρη
που ήταν το ίδιο το φεγγάρι

Φεγγάρι εδώ, φεγγάρι εκεί
αίνιγμα διαβασμένο από τη θάλασσα
Για το δικό σου το χατίρι
ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα
βαθύ γαρούφαλο ακρωτήρι.



Οδυσσέας Ελύτης

{Μια ωραία τρικυμία}

Πώς έρχονται τα πράγματα στη ζωή ! Άλλα λογαριάζεις, άλλα ονειρεύεσαι και συμβαίνει κάτι απρόσμενο που τα ανατρέπει όλα. Σέρνεσαι πίσω από τα γεγονότα και τα ακολουθείς, χωρίς να μπορείς να τα κάνεις να ακολουθούν αυτά εσένα και έτσι, μπορεί να κυλήσουν χρόνια πολλά ερήμην σου, με τις επιθυμίες βαθιά καταχωνιασμένες, ανίκανες να βγουν στην επιφάνεια να κάνουν μια ωραία τρικυμία και να σαρώσουν όλα τα ανεπιθύμητα !!


Αλκυόνη Παπαδάκη

{Σιωπηλές σκιές}

Κι αν λέγεται πως μια μουσική απ’ τις παύσεις και τις σιωπές της ακούγεται ,
έτσι και μια ζωγραφιά ,η ζωγραφιά του επίγειου ταξιδιού μας,
από τις σκιές της φωτίζεται.



Μάρω Βαμβουνάκη

{The perfect colour}

Στη ζωή δεν χρειάζεσαι εκατομμύρια χρώματα. Αρκεί να βρεις τα σωστά και μπορείς να δημιουργήσεις όλες τις αποχρώσεις που θέλεις.


Federico Mainardi

{Το γαλάζιο της ψυχής μου}

Το πιο όμορφο γαλάζιο της ψυχής μου,
το ξόδεψα προσπαθώντας
να γλυκάνω το βλέμμα της.


Αλκυόνη Παπαδάκη

{Πόλεις που δε βγάζουν πουθενά}

Οι πόλεις μας δεν θα μας βγάλουν πουθενά
αν δεν τους φτιάξουμε δρόμους
που να οδηγούν στους ανθρώπους.


Γιώργος Ποταμίτης

{Ψάχνοντας για μια μαγική πόρτα}

Παρασυρμένοι από ένα παραμύθι,
σπαταλούμε τη ζωή μας
ψάχνοντας για μια μαγική πόρτα
ή για ένα χαμένο βασίλειο της γαλήνης.


Οδυσσέας Ελύτης

{Η θέληση}

Η θέληση της γης
κρύβεται μες στις ρίζες
μα φαίνεται στους ανθούς.


Γιώργος Ποταμίτης

{Μοσχοβολούσες σαν Πασχαλιά}

Λουλούδια βγάζει η πασχαλιά
και μ’ ευωδιές, για δες τη !

θέλει σε μας, μ’ άλλη λαλιά,
να πει, Χριστός ανέστη.


Σπύρος Καραμούντζος

{Χαρμολύπη}

Για τη χαρά και για τη λύπη
η ζωή δεν ξέρει άλλο δρόμο
πάντα από μέσα μας περνάει.


Γιώργος Ποταμίτης

{Χριστός Ανέστη, Αληθώς ο Κύριος!}

Γι' αυτό «δραπέτευσα» από την ερημία της κατατονίας και πήγα έξω από τη σπηλιά, εκεί που βάλανε τον Λάζαρο όταν έπεσε άπνους και πέθανε και «άκουσα», το «δεύρο έξω» του Ιησού... και είδα το τρίτο θαύμα το υπέρτατο: τον Λάζαρο να ανασταίνεται και να βγαίνει από τον τάφο δεμένος χειροπόδαρα με λωρίδες λινά σάβανα και το σουδάριον στην όψη, για να μαρτυρήσει πως θάνατος δεν είναι το τέλος, αλλά η μετάβαση, και παρηγορήθηκα με το μήνυμα της συνέχειας της ζωής σε άλλο επίπεδο. Χίλιες φορές το παραμύθι τής μετά θάνατον ζωής από την απουσία της ζωής εν ζωή. Κι άμα είδα τον Λάζαρο ζωντανό να τον κυνηγάνε πάλι να τον σκοτώσουνε, γιατί δίδασκε τον λόγο του Ιησού (άλλα βάσανα κι αυτός), «έφυγα» πάλι και έτρεξα στα παιδικά μου χρόνια! Δεν υπάρχει άλλη χαρά πιο μεγάλη από την Ανάσταση όταν κλείνουν τα σχολεία. Φόρεσα το καινούργιο μου φουστάνι, κατακόκκινο πλεκτό στο τσιγκελάκι χειροποίητο από τα χεράκια της μάνας μου (είχε στο στήθος ένα μπουκέτο πολύχρωμους πανσέδες), χτένισα τα μαλλιά μου αλογοουρά, «έκλεψα» από τη φρουτιέρα τρία κόκκινα αβγά και πήγα στο μικρό λούνα παρκ με τις βάρκες που στήνονταν κάθε Πάσχα δίπλα στο μικρό ναό του Αγίου Νικολάου στη Ραμόνα: ένα γερό αβγό ή τρία σπασμένα το τρίλεπτο... έκανα με τη βάρκα κούνια-μπέλα και έγραφε εκείνη στον αέρα τοξωτά ημικύκλια, ώσπου σηκώνομαι όρθια, πατάω γερά στα σανίδια και τραβάω το σχοινί με τέτοια ορμή... (για ένα δέκατο του δευτερόλεπτου έμεινα επί βάρκας κρεμάμενη με τα πόδια στον ουρανό και το κεφάλι στη γης) που πήρε η βάρκα τη στροφή κι έκανε έναν ολόκληρο τέλειο κύκλο και ω της χαράς: έκανα με τη φαντασία μου το όνειρό μου πραγματικότητα! Χριστός Ανέστη, Αληθώς ο Κύριος!



Απόσπασμα Επί βάρκας κρεμάμενη
της Σοφίας Φιλιππίδου

{Όμορφα όνειρα}

"Όποιος αγαπάει ένα πουλί, ένα άστρο, ένα παιδί, αυτός πάντα του βλέπει όμορφα όνειρα κι ο κόσμος γίνεται όμορφος ως πέρα απ’ τον ύπνο του, ως πίσω απ’ τα κλεισμένα μάτια του, ως μέσα στο πιο άγνωστο χαμόγελό του..."


Γιάννης Ρίτσος- "Ο γέροντας με τους χαρταϊτούς"

{Αναζητώντας ουρανό}

Δεν είδα δέντρα να σκύβουν για νερό
να κυνηγάνε τη βροχή σε χώματα άλλα
μα για να βρουν το μερτικό τους σ’ ουρανό
οι ρίζες γλύφουνε στο χώμα κάθε στάλα.


Γιώργος Ποταμίτης

{Τα άνθη μιλούν}

Τ' άνθη μιλούν.
Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.....


Εμπειρίκος

{Σφαλιστὸ ἀπομένει τὸ παράθυρο}

Τίποτε δὲν ἄλλαξε ἀπ᾿ τὸ σπίτι σου
κι ἀπ᾿ τὸ δρόμο κι ἀπ᾿ τὴ γειτονιά.
Μόνον ἡ παλιὰ βρυσούλα στέρεψε
στὴν ἀντικρινή σου τὴ γωνιά.

Τίποτε δὲν ἄλλαξε ἀπ᾿ τὸ σπίτι σου.
Βιαστικὸς διαβάτης τὸ θωρῶ
καί, ξεχνώντας πόσα χρόνια πέρασαν,
σὰ καὶ τότε πάλι λαχταρῶ...

Λαχταρῶ ν᾿ ἀνοίξεις τὸ παράθυρο
καὶ στὸ διάβα μου ἄξαφνα νὰ βγεῖς,
γελαστῆ παιδούλα καστανόξανθη,
χάραμα ἀπριλιάτικης αὐγῆς.

Σφαλιστὸ ἀπομένει τὸ παράθυρο
κι ἂν τ᾿ ἀνοίξεις, μι᾿ ἄλλη θὰ φανεῖ.
Μόνο στὸ παράθυρο τῆς θύμησης
βγαίνεις ἴδια καὶ παντοτινή.



Γεώργιος Δροσίνης

{Ρωγμές στην ψυχή}

Ο  πόνος δημιουργεί ρωγμές στην ψυχή
αλλά από αυτές φυτρώνουν τα
ομορφότερα λουλούδια .

Antonio  Curnetta 

{Να κριθεί κάθε Άνοιξη}

«Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ’ τ’ ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί»


Μίλτος Σαχτούρης

{Ταλαίπωρη Ελλάς}

Τώρα οι ζωές μας ίδιες
με τις σημαίες που ανεμίζανε
χωρίς να ξέρουν πού τις πάμε.


Γιώργος Ποταμίτης

{Great expectations}

Όταν φυσάει απ’ το άγνωστο
κι από όσα πια δεν περιμένω
ένα κλαδάκι τρέμει αχαμνό
άφυλλο γυμνωμένο
μα σαν φυσά από μέσα του
σειέται ευτυχισμένο
ξάφνου τ' ορθώνουν τα όνειρα
άλικο κι ανθισμένο.


Γιώργος Ποταμίτης

{Της μοναξιάς το δέντρο}

Στης μοναξιάς το δέντρο κάθισα
το χάραξα και μάτωσα.
περίσσευαν τα χέρια μου
και για κλαδιά του τα `δωσα.


Γιάννης Καλπούζος

And Just Like That .....

...κι ο σκυθρωπός Χειμώνας εκίνησε να φύγει...


Κώστας Καρυωτάκης

{Κοιμήσου}

Κοιμήσου, σου παράγγειλα στολή,
κλουβί να φυλακίσουν το μυαλό σου,
στην έξοδο γραμμένη η εντολή,
παράδωσε τα πάντα ή παραδώσου.



Κοιμήσου, έξω φτιάχνει ο καιρός,
καμπάνες απ' τη χώρα των θαυμάτων
χτυπούν για να ξυπνήσει ο ουρανός,
γαρύφαλλα εφύτρωσαν στο βράχο.



Κοιμήσου, θα μείνω εδώ μαζί σου,
μέχρι να έρθει το πρωί, επάνω μου κρατήσου,
μέχρι να έρθει το πρωί, στα όνειρα αφήσου.



Μάνος Ξυδούς, Παναγιώτης Σταθογιάννης

{'Εστω.... }

Όταν μια μέρα πνιγούμε
απ’ τους καπνούς τόσων χαμένων εξεγέρσεων
στεφανωμένοι φωτογραφίες λουλουδιών
από τους ρημαγμένους κήπους
θα ήθελα - απελπισμένος για κάτι αληθινό
να σου κρατώ το χέρι.
Έστω για να χαθούμε.


Γιώργος Ποταμίτης

{Στο ύψος της καρδιάς}

Η ευτυχία είναι τόσο σπάνια στον κόσμο....
Οι ιδεολόγοι την τοποθετούν πολύ ψηλά....
Οι υλιστές πολύ χαμηλά....
Ενώ αυτή βρίσκεται πλάι μας, στο ύψος της καρδιάς μας.


Κομφούκιος

{Ήλιε τη ζωή σου δώσ' μου}

Είπα να ζήσω

Ποιος είσαι εσύ; Σε ξέχασα
καθρέφτη καθρεφτάκι του ουρανού,
ήμουν παιδί δε γέρασα
μα πέρασε ο καιρός και είμαι αλλού.
Κι είπα να ζήσω τη γιορτή κόσμου
κι είπα να πάω μακριά.

Η θάλασσα που σου' μοιάζε
στέγνωσε στην πέτρα σα βροχή,
στεριά στεγνή στερνή φωνή
φώναξε στο θάνατο να' αργεί.

Κι είπα να ζήσω τη γιορτή κόσμου
κι είπα να πάω μακριά.
Κι είπα στον ήλιο τη ζωή σου δωσ' μου
και μου δώσε φωτιά.



Αλκίνοος Ιωαννίδης

{Φλεβάρης των φλεβών}

 

 

"Ο Αύγουστος του έκλεψε μια μέρα
την ύψωσε πανάκι σε μπρατσέρα
μια άλλη χρόνους τέσσερεις χαμένη
σαν άσωτη επιστρέφει, μα δε μένει.
Φλεβάρης των φλεβών κουτσό ποτάμι
κυλάει σαν παράπονο στο τζάμι...
Μάρωνος και Νικηφόρου και Ανθούσης τελεσφόρου
Χαραλάμπους και Βλασσίου, Κασσιανού και Θαλασσίου
Τρύφωνος και Παγκρατίου, ήλιος του μεσονυχτίου
φέγγει απότομα και λιώνει, της Υπαπαντής το χιόνι...
Η νύχτα Φαρισαίου και Τελώνου
αθώος ξένου αίματος και φόνου
ανάβει της αγάπης τα λυχνάρια
και τα παλιά διαβάζει συναξάρια..."


Ηλίας Κατσούλος