{Το στάχυ που λέει σ΄αγαπώ}

Εσύ κι εγώ είμαστε το φως που συνεχίζει,
το άθραυστο το λεπτοκαμωμένο στάχυ.

(Απόσπασμα από το ποίημα του Pablo Neruda «Ποιοι αγαπηθήκαν όπως εμείς;»)

{Το δέντρο και ο άνεμος}

Υπάρχουνε λύπες που κανείς δεν τις ξέρει.

Υπάρχουνε βάθη που δεν τ’ ανιχνεύει ο ήλιος.

Όρη σιωπής περιβάλλουν τα χείλη.

Και σιωπούν όλοι οι μάρτυρες.

Τα μάτια δε λένε.

Δεν υπάρχουνε σκάλες τόσο μεγάλες

Να κατέβει κανείς ως εκεί που ταράζεται

Του ανθρώπου ο πυρήνας.

Αν μιλούσε η σιωπή,

αν φυσούσε,

αν ξέσπαγε – θα ξερίζωναν όλα

τα δέντρα του κόσμου...

Νικηφόρος Βρεττάκος

{Σ' ένα ανοιξιάτικο λιβάδι}

Ανθοφορία δεόμαστε αναποφάσιστο έαρ...


Γιώργος Ποταμίτης

{Ναυαγός σε μια μεγάλη πόλη}

Το μήνυμα


Σε γνώρισα ναυαγός σε μια μεγάλη πόλη
που οι άνθρωποι περνούν και χάνονται
με μια βουή ωκεανού.
Κι ήταν σα θαύμα το πώς βγήκαν
καινούργια λόγια απ το στεγνό μου στόμα.
Τ' απόθεσα χωρίς καμιάν εγγύηση, παράλογα
σ ένα μπουκάλι κα το 'ριξα στην άσφαλτο.
Ήξερα πως δεν είχα τίποτα να περιμένω
μα δε βρισκόμουν πια στην πρώτη νιότη μου
κι η σύνεση γινόταν μια πολυτέλεια δυσβάσταχτη.



Τίτος Πατρίκιος

{Memories of green}

«Oλόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου μέσα σε ένα άλλο όνειρο»

Τάσος Λειβαδίτης

 

{Συνταγή επιβίωσης}

Μάζευα μέσα μου την ομορφιά του κόσμου όπου τη συναντούσα,
και την πρόβαλλα στην οθόνη της ψυχής μου όποτε τη χρειαζόμουν.
Μ’ αυτή την απλή συνταγή επέζησα!!


Αλκυόνη Παπαδάκη

{Χρώμα και συναίσθημα}

Τα συναισθήματα είναι βουβά,
αλλά έχουν υπέροχα χρώματα.

{Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου}

"Ο κόσμος μας, χωρισμένος σε «αμετανόητους δήμιους» και «άβουλα θύματα», πάσχει από έλλειψη αληθινά ευαίσθητων ανθρώπων, ανθρώπων οι οποίοι δε θα διστάζουν να είναι δοτικοί, εκφραστικοί, αλληλέγγυοι. Εξάλλου, ο ευαίσθητος άνθρωπος δεν είναι ο αδύναμος, όπως εσφαλμένα πρεσβεύουμε, αλλά εκείνος ο οποίος αγαπά, χωρίς να θυματοποιείται, δίνει, χωρίς να σκορπίζεται, χάνει, χωρίς να σταματά να ανασυντάσσεται και να βελτιώνεται..."


(απόσπασμα κειμένου Ειρήνη Λαγουβάρδου)

{Μάνα μου μάνα}

Μάνα μου μάνα
στο δρόμο μου σπείρανε
πέτρα κι αψιθιά
Μάνα μου μάνα
τα νιάτα μου γείρανε
κάτω απ τα σπαθιά

Ουρανέ μου
στείλε μου νερό
να ποτίσω την έρημο
να φυτρώσει
λουλούδι δροσερό
στο κορμί μου τ αέρινο
μάνα μου μάνα
την άνοιξη φέρε μου
πάνω στο σταυρό

Μάνα μου μάνα
ηλιόλουστη μέρα μου
πότε θα σε βρω

Ουρανέ μου
διώχ τη συννεφιά
να περάσω τα σύνορα
κι ένα βράδυ
πάνω στα βουνά
να χτυπήσω τα σήμαντρα
μάνα μου μάνα
στα χέρια μου σήμερα
καίνε τα καρφιά
Ουρανέ μου
στείλε μου νερό
να ποτίσω την έρημο
να φυτρώσει
λουλούδι δροσερό
στο κορμί μου τ αέρινο
μάνα μου μάνα
τον ήλιο σου φέρε μου
πάνω στο σταυρό

Μουσική/Στίχοι: Χάλαρης Χριστόδουλος/Γκάτσος Νίκος
Διασκευή του χριστιανικού ύμνου του Λιβάνου Wa habibi..

{Η Ανάσταση της ζωής}

"Στον κήπο,
στον κήπο το μεγάλο της Άνοιξης
εκεί...
Εκεί η Ανάσταση της Ζωής.
Εκεί να φυτέψουμε το λουλούδι μας.
Θάλασσα εκατομμυρίων λουλουδιών
να σκεπάσει την Ελλάδα.
Να δακρύσουν τα όνειρά μας μύρο
πάνω στο σώμα μας,
την ευωδιά της Ανοιξης μέσα στην ψυχή μας!"

Νίκος Δημογκότσης