Σφαγήν σου τὴν ἄδικον Χριστέ, ἡ Παρθένος βλέπουσα, ὀδυρομένη ἐβόα σοι·
Τέκνον γλυκύτατον, πῶς ἀδίκως θνῄσκεις; πῶς τῷ ξύλῳ κρέμασαι, ὁ πᾶσαν γῆν κρεμάσας τοῖς ὕδασι;
Μὴ λίπῃς μόνην με, Εὐεργέτα πολυέλεε, τὴν Μητέρα, καὶ δούλην σου δέομαι.
Στιχηρὸ προσόμοιο πρὸς τὸ Πανεύφημοι μάρτυρες, ψαλλόμενο εἰς τὴν
ἀπόλυσιν τοῦ Μ. Ἀποδείπνου κατὰ τὶς σταυρώσιμες ἡμέρες τῆς Μ.
Τεσσαρακοστῆς.
